28 сакавiка 2024, Чацвер, 18:42
Падтрымайце
сайт
Сім сім,
Хартыя 97!
Рубрыкі

У Беразоўскага быў нафтавы бізнэс у Беларусі

83
У Беразоўскага быў нафтавы бізнэс у Беларусі

Расейскія СМІ пішуць пра сувязі загінулага алігарха Барыса Беразоўскага з Лукашэнкам.

Барыс Беразоўскі пакінуў след не толькі ў найноўшай гісторыі Расеі, але і краін постсавецкай прасторы. Пасля эміграцыі ён браў чынны ўдзел у барацьбе палітычных эліт ва Украіне падчас «аранжавай рэвалюцыі», крытыкаваў Саакашвілі ў Грузіі і сябраваў з кіраўніком Беларусі. Але што б ён ні рабіў, спалучаючы бізнэс-інтарэсы з «фінансаваннем дэмакратыі», большасць назіральнікаў сыходзяцца ў меркаванні, што галоўным жаданнем збеглага алігарха было стварэнне плацдарма для процідзеяння Уладзіміру Пуціну, піша «Газета.Ru».

Барыс Беразоўскі яшчэ падчас прэзідэнцтва Барыса Ельцына ў 1998-1999 гадах распрацаваў канцэпцыю рэфармавання СНД, якая, зрэшты, так і не была рэалізаваная дзеля адстаўкі алігарха ў красавіку 1999-га з пасады выканаўчага сакратара Садружнасці Незалежных Дзяржаў. Сыходу алігарха спрыяў тады старшыня ўрада РФ Яўгеній Прымакоў. Беразоўскі хацеў узяць пад свой кантроль усе кіраўнічыя структуры СНД, для чаго прапаноўваў аб'яднаць іх у падначаленні адзінаму апарату, з простым яго падпарадкаваннем прэзідэнтам краін-удзельніц.

У 2000-м Беразоўскі, пасварыўшыся з Уладзімірам Пуціным, эміграваў з Расеі і стаў актыўна працаваць у краінах СНД, спрабуючы адтуль процідзейнічаць палітыцы Крамля. У наступным годзе заснаваў у Нью-Ёрку Фонд грамадзянскіх свабод для падтрымкі дэмакратычных рэформаў на постсавецкай прасторы. Гэты фонд, у прыватнасці, вядомы тым, што з яго сродкаў фінансавалася «аранжавая» апазіцыя на Украіне і аплачваліся адвакаты, якія баранілі ў лонданскім судзе брыгаднага генерала самаабвешчанай Чачэнскай рэспублікі Ічкерыя Ахмеда Закаева. Пасля менавіта розныя фонды на постсавецкай прасторы сталі для Беразоўскага асноўнымі інструмэнтамі ўплыву.

Акрамя гэтага досвед Беразоўскага як паліттэхнолага стаўся запатрабаваным шэрагам лідараў былых савецкіх рэспублік.

«Сканаў яшчэ адзін сябар Лукашэнкі»

Яшчэ ў 1998-1999 гадах у Беразоўскага завязаліся шчыльныя ўзаемавыгадныя стасункі з Аляксандрам Лукашэнкам. Беразоўскі, будучы выканаўчым сакратаром СНД, проста паводле сваёй пасады не мог не ўзаемадзейнічаць з беларускім прэзідэнтам, які пазіцыянаваў сябе ў якасці галоўнага «матора інтэграцыі» на постсавецкай прасторы. Гэтым ён тады і зацікавіў алігарха, які шукаў пераемніка хвораму Ельцыну.

Як распавядаў пазней сам Беразоўскі, у 1999 годзе кандыдатура Лукашэнкі нават разглядалася на пасаду прэзідэнта Расеі, але для гэтага спатрэбілася б правесці хуткае аб'яднанне Беларусі і РФ.

«Яшчэ надоечы вельмі сур'ёзна абмяркоўвалася, што Лукашэнка можа стаць прэзідэнтам Расеі, а дакладней - аб'яднанай дзяржавы Расеі і Беларусі. Таму што былі толькі такія кандыдаты, у шэрагу якіх Лукашэнка ня быў найгоршым. На фоне Лужкова, Прымакова, Зюганава я не ўважаю, што Лукашэнка - гэта горшы варыянт. Ён лепшы за ўсіх пералічаных. З адной простай прычыны - ён больш сучасны», - казаў ён у інтэрв'ю беларускай службе радыё «Свабода», якое даў у сакавіку 2000-га ў Нью-Ёрку.

Аб'яднання Масквы і Менска не здарылася, а ельцынскім пераемнікам, прычым, як казаў Беразоўскі, з ягонай падачы, у 1999 годзе стаў тагачасны прэм'ер і экс-кіраўнік ФСБ Уладзімір Пуцін, які быў абраны прэзідэнтам Расеі ў 2000 годзе.

Пазней, у сярэдзіне і ў канцы 2000-х, ужо знаходзячыся ў лонданскім эміграцыі і расейскім вышуку, Беразоўскі рэгулярна прылятаў у Менск для непублічных сустрэч з Лукашэнкам, што вельмі раздражняла Крэмль. Аб гэтых сустрэчах чамусьці заўсёды паведамлялі мясцовыя СМІ, так што часам складвалася ўражанне, што гнаны алігарх і беларускі правадыр сустракаюцца дэманстрацыйна, каб наўмысля пазлаваць Уладзіміра Пуціна.

На думку беларускага эканаміста, экс-кандыдата ў прэзідэнты Яраслава Раманчука, Беразоўскі бачыў у Аляксандру Лукашэнку партнёра ў супрацьстаянні Крамлю. Алігарх-уцякач актыўна раіў яму, як лепш паводзіцца ў перамовах з Крамлём і асабіста з Пуціным. Пры гэтым Беразоўскі ўмеў спалучаць прыемнае з карысным.

«Барыс Беразоўскі не быў фармальным уладальнікам прадпрыемстваў у Беларусі. Ягоныя эканамічныя інтарэсы былі не ў валоданні, а ў выкарыстанні беларускіх прадпрыемстваў, - сказаў «Газета.Ru» Яраслаў Раманчук. - Найперш гаворка ідзе аб перапрацоўцы нафты. Расейскія кампаніі станавіліся ў чаргу, каб скарыстацца беларускім нафтавым афшорам.

Беразоўскі карыстаўся асаблівымі стасункамі з Лукашэнкам, каб забяспечыць сабе прыбытковы нафтавы канал. Пастаўка расейскай нафты - крэдыты (часткова ад Беразоўскага) - перапрацоўка - продаж у краіны ЕЗ - падзел прыбытку паміж Беразоўскім і ягонымі беларускімі партнёрамі - такая была агульная схема. Яшчэ была невялікая цікавасць да азотных і калійных угнаенняў. Нездарма кажуць, што цяперашні кіраўнік беларускага канцэрну «Белнафтахім» Ігар Жылін атрымаў сваю пасаду (раней ён кіраваў ААТ «Гродна-Азот») пры спрыянні Барыса Беразоўскага».

У Беларусі Беразоўскі працаваў разам са сваім партнёрам - грузінскім бізнэсоўцам Бадры Патаркацышвілі, які сканаў у лютым 2008 года ў Лондане. Пасля ягонай смерці, ужо ў сакавіку 2008-га, КДБ заарыштаваў у беларускай сталіцы амэрыканскага юрыста Эмануіла Зэльцэра, якога Менскі гарадскі суд прысудзіў да трох гадоў пазбаўлення волі за спробу камэрцыйнага шпіянажу і выкарыстанне свядома фальшывых дакументаў, менавіта тастамэнту Патаркацышвілі. Зэльцэр (Лукашэнка памілаваў яго ў чэрвені 2009-га) быў адвакатам грузінскага бізнэсоўца, які, з ягонай інфармацыі, інвэставаў блізу $ 200 млн у беларускую нафтахімію. На судзе Беразоўскі выступаў супраць Зэльцэра ў якасці сведкі.

Удава Патаркацышвілі Іна Гудавадзэ і Беразоўскі абвясцілі тады з'яўлены тастамэнт падробкай. «Копію гэтага тастамэнту следчыя знайшлі на дыску майго кампутара, раздрукавалі ды інкрымінавалі мне захоўванне «падробленага» дакумэнта», - апраўдваўся пазней Зэльцэр перад журналістамі.

«Мяркуючы з тога, што мы ведаем, сувязі паміж Беразоўскім і Лукашэнкам існавалі досыць шчыльныя. Можна сказаць, што сканаў яшчэ адзін сябар Лукашэнкі», - мяркуе Наталля Радзіна, былая палітзняволеная, галоўная рэдактарка ​​сайта «Хартыя'97». З ейных слоў, Зэльцэр быў заарыштаваны ў Менску на намову Барыса Беразоўскага, які «не мог падзяліць спадчыну Патаркацышвілі з грамадзянінам ЗША Джозэфам Кэем» (інвэстыцыйным банкірам, зводным стрыечным братам Патаркацышвілі, народжаным у Грузіі).

«Шмат што, вядома, мы не ведаем... Але вядома, што Беразоўскі шмат разоў прыязджаў у Менск, спакойна прыходзіў у турму КДБ і сустракаўся там з тым жа Зельцэрам, хоць знаходзіўся ў вышуку ў Расеі. Хоць паводле саюзных дамоўленасцяў з РФ афіцыйныя ўлады Беларусі абавязаныя былі яго выдаць суседняй дзяржаве, гэтага не адбывалася», - кажа Радзіна.

У кастрычніку 2010 года, на фоне чарговага беларуска-расейскага канфлікту, у Маскве нават сцвярджалі, што Беразоўскі фінансуе перадвыбарчую кампанію Лукашэнкі.

«Наколькі мне вядома, Беразоўскі дапамагае Лукашэнку, дамагаючыся ягонага пераабрання на новы тэрмін, - накіроўвае грошы, прапагандыстаў, якія дапамагаюць Лукашэнку ды ягоным людзям у выбарчай кампаніі», - заявіў тады кіраўнік камітэта Дзярждумы ў справах СНД і сувязях з суайчыннікамі Аляксей Астроўскі.

У акцыях беларускай апазіцыі алігарх часам бачыў «руку Масквы».

22 студзеня 2011 у інтэрв'ю ўкраінскай газеце «Сегодня» Беразоўскі заявіў, што падзеі 19-20 снежня 2010 года ў Менску (масавыя пратэсты супраць фальсіфікацыі прэзідэнцкіх выбараў, жорстка здушаныя з выкарыстаннем войскаў) былі аперацыяй расейскіх спецслужбаў, а супрацоўнікі беларускіх спецслужбаў працуюць на Расею . Як заявіў алігарх, тое, што адбылося ў Беларусі, «выгадна Расеі і катэгарычна не выгадна ні Беларусі, ні Захаду».

«Расея атрымала неабмежаваны ўплыў у гэтай краіне і фактычна загнала беларускія ўлады ў кут. ...Лукашэнка тры гады вельмі паслядоўна рухаўся ў бок дэмакратычных пераўтварэнняў.

Акрамя таго, Лукашэнка здолеў захаваць усё найлепшае, што было зроблена ў гады савецкай улады, - адзначыў Беразоўскі. - Але ў ноч пасля выбараў было перакрэслена ўсё, што рабілася тры гады. І я мяркую, што гэта, безумоўна, паспяховая аперацыя расейскіх спецслужбаў, якія, выкарыстоўваючы сваю «пятую калону» ў Беларусі, змаглі перакуліць сітуацыю», - казаў Беразоўскі.

На ягоную думку, «ніякай спробы захопу дома ўрада не было». «Галоўнае, што трэба было зрабіць, - гэта выставіць ахову для кандыдатаў у прэзідэнты, якія прыйшлі на гэты мітынг. Спецслужбы Лукашэнкі павінны былі іх ахоўваць, а не біць па галаве. Гэта і была б перамога Лукашэнкі», - запэўніваў журналістаў алігарх.

«Беразоўскі выконваў для кіраўніка Беларусі паслугі для прасоўвання ягоных інтарэсаў у Еўропе. Ён быў адным з суаўтараў сцэнару прэзідэнцкай кампаніі ў Беларусі ў 2010 годзе, - нагадвае Раманчук. - Ён быў вельмі блізкі да таго, каб Лукашэнка атрымаў поўную легітымнасць у Еўропе, але жорсткі канфлікт 19 снежня 2010 сарваў гэтыя планы, што вельмі моцна знэрвавала Беразоўскага».

«У інтэрв'ю Беразоўскі прызнаваўся, што «папрасіў «свайго сябра, брытанскага прапагандыста лорда Бэла выправіць вобраз Лукашэнкі на Захадзе. Відавочна, што даволі дарагое выпраўленне вобразу астатняга дыктатара Еўропы таксама было аплачана з кішэні збеглага расейскага алігарха», - нагадвае Наталля Радзіна.

«Дачыненні Беразоўскага і Лукашэнкі - асобная і цікавая тэма. Была і вайна - тая ж «справа Шарамета», - у якой Лукашэнка абвінавачваў менавіта Беразоўскага (у 1997 годзе алігарх кантраляваў ОРТ і націснуў на Лукашэнку праз Крэмль, каб Менск выпусціў на волю гнанага мясцовага карэспандэнта ОРТ Паўла Шарамета. - «Газета.Ru» ), была і сяброўства супраць Пуціна ўжо пасля эміграцыі Беразоўскага, - узгадвае журналіст беларускай службы радыё «Свабода» Юры Дракахруст. - Думаю, матывам сяброўства было не толькі супадзенне інтарэсаў, але і падобнасць тыпаў асоб. Беразоўскі, пасварыўшыся з Пуціным, палюбіў дэмакратыю? Лукашэнка любіць Расею? Пакіньце гэтыя глупствы. Я - мера ўсіх рэчаў, я дыктую ўсяму свету закон - вось найвышэйшая асалода для людзей такога тыпу. Але цяпер скон «брата ў зброі» - дрэнны сігнал і для беларускага партнёра Барыса Абрамавіча. Напраўду Аляксандр Лукашэнка, пры ўсёй яго ідэалагічнай «савецкасці», таксама дзіця 90-х, часу піратаў і авантурнікаў».

Каманда Юшчанкі сама звярнулася да Беразоўскага

Як «чалавек, які прывёў да ўлады Пуціна», Беразоўскі быў запатрабаваны ў якасці экспэрта і ў іншай «братняй рэспубліцы» - Украіне.

«Імя Барыса Беразоўскага на Украіне звязана перш за ўсё з Майданам», - кажа паліттэхнолаг Сяргей Гайда, які ўдзельнічаў у кампаніі Віктара Юшчанкі 2004 года. Але алігарх сустракаўся з украінскімі лідарамі і раней, у якасці выканаўчага сакратара СНД (ён займаў гэтую пасаду з красавіка 1998 года да красавіка 1999-га). «Я ўпершыню тут яго ўбачыў у сярэдзіне 1990-х гадоў, часы, калі ён часта сюды ездзіў (з кастрычніка 1996 года да лістапада 1997 Беразоўскі быў намеснікам сакратара Рады бяспекі Расеі), сустракаўся з прэзідэнтам краіны (Леанідам Кучмам. - «Газета.Ru»). Але тады ён выконваў розныя даручэнні», - згадвае адзін з найбліжэйшых паплечнікаў трэцяга прэзідэнта Украіны Раман Бяссмертны.

У 2003 годзе каманда Віктара Юшчанкі звярнулася да тады ўжо гнанага алігарха па кансультацыю. «Тады мы самі ініцыявалі гэтыя сустрэчы. У тыя гады, 2003-2004, я шмат кантактаваў з ім: мяне цікавіў ягоны досвед, як здолеў прывесці Ельцына другім разам на пасаду прэзідэнта, хоць ён быў не ў таварным выглядзе, як потым здолеў зрабіць Пуціна прэзідэнтам. Як ён арганізаваў кампанію ў СМІ. Мы шмат размаўлялі пра гэта», - кажа Бяссмертны.

З ягоных слоў, Беразоўскі ні разу не згадваў пра бізнэс-інтарэсы ва Украіне. «Яго цікавілі толькі дэмакратычныя перспектывы на Украіне, якая тады павярнулася да Еўразвязу. Дэмакратычная Украіна ў суседстве з Расеяй была ўжо ягоным выклікам Крамлю», - кажа Бяссмертны.

З ягоных слоў, Беразоўскі наўпрост не фінансаваў «аранжавую рэвалюцыю», але, як і шмат якія замежныя інвэстары, ён укладваў грошы ў розныя дэмакратычныя фонды - гэта пасля і ўзгадалі трэцяму прэзідэнт Украіны ягоныя апанэнты. Увосень 2005-га лідар парламэнцкай фракцыі СДПУ (а) Леанід Краўчук заявіў, што Віктар Юшчанка правёў сваю перадвыбарчую кампанію акурат на грошы Беразоўскага. Паколькі фінансаванне штабоў кандыдатаў замежнымі бізнэсоўцамі заканадаўча забароненае, частка дэпутатаў хацелі абвясціць прэзідэнту імпічмэнт. Для праверкі гэтых звестак у Вярхоўнай Радзе была створаная спецыяльная камісія.

Бізнэсовец не адмаўляў факт фінансавага ўдзелу ў палітычным жыцці Украіны, але заявіў, што ўклаў $ 31 млн у дэмакратычныя інстытуты. «Ідэя падтрымаць дэмакратычныя інстытуты на Украіне належала не мне, а зыходзіла ад Аляксандра Траццякова (дэпутата ад «Нашай Украіны», у 2004-м намесьніка кіраўніка перадвыбарчага штаба Юшчанкі, які стаў прэм'ерам ў 2005 годзе. - «Газета.Ru») і Рамана Бяссмертнага» , - заявіў тады Беразоўскі.

Імя бізнэсоўца з кампаніяй 2004 года ва Украіне звязвае і знакамітая гісторыя выкрадання падчас прэзідэнцкай гонкі ў Расеі ў тым жа годзе. У лютым 2004-га ў Кіеве знік кандыдат у прэзідэнты РФ Іван Рыбкін, які прыехаў на запрашэнне лідараў «аранжавай апазіцыі». Напярэдадні знікнення ён публічна абвінаваціў прэзідэнта Пуціна ў арганізацыі выбухаў жылых дамоў у Маскве ў 1999 годзе. Праз пяць дзён яго знайшлі ў Кіеве супрацоўнікі СБУ. Па вяртанні ў Маскву ён зняў сваю кандыдатуру. Пазней у шэрагу СМІ з'явілася інфармацыя, быццам сам Беразоўскі арганізаваў выкраданне Рыбкіна, каб забіць яго і сарваць выбары ў Расеі. Але ягоным планам нібыта перашкодзілі ўкраінскія спецслужбы.

У 2005 годзе Фонд грамадзянскіх вольнасцяў Беразоўскага дапамагаў у выгнанні былому начальніку службы бяспекі Кучмы Мікалаю Мельнічэнку, галоўнаму сведку ў справе Георгія Гангадзэ. У прыватнасці, на грошы Беразоўскага былі праведзеныя экспэртызы зробленых Мельнічэнкам запісаў (на падставе якіх Кучму западозрылі ў дачыненні да арганізацыі забойства журналіста). У 2005-м Фонд Беразоўскага перадаў Генпракуратуры Украіны розныя стужкі Мельнічэнкі, у прыватнасці ў «справе Гангадзэ», справе аб продажу «Кальчуг» і аб нападзе на дэпутата Рады Аляксандра Ельяшкевіча.

Але неўзабаве Беразоўскі пасварыўся з Мельнічэнкам, назваўшы яго агентам ФСБ, а саму гісторыю з запісамі - адмысловай аперацыяй расейскіх спецслужбаў, галоўнай мэтай якой было ўзяць пад поўны кантроль дзейнасць Леаніда Кучмы. «Гэтая сітуацыя была выкарыстаная для таго, каб падставіць пад абух Кучму, - сцвярджаў алігарх у інтэрв'ю газеце «Сегодня». - Гэта спрэс гэбэшная гісторыя. Калі за Мельнічэнкам стаіць ФСБ, то за гісторыяй (з забойствам Гангадзэ) таксама стаіць ФСБ. А навошта гэта трэба было ФСБ? Таму што ёй трэба было кантраляваць Кучму».

Як бы там ні было, але ад удзелу ў наступнай парламенцкай кампаніі ва Украіне Беразоўскі адмовіўся, заявіўшы ў 2007 годзе з Лондана, што не ладзіцца фінансава дапамагаць украінскім палітычным сілам падчас выбараў.

«Ён не пакідаў сваёй цікавасці да Ўкраіны і ў наступныя кампаніі, але гэта заўсёды быў цікавасць назіральніка. Ён і ў 2003 годзе не спрабаваў пільнавацца нейкіх бізнэс-інтарэсаў. У 2010 годзе ў нас было некалькі тэлефонных размоў: ён цікавіўся станам спраў, кампаніяй, але гэта ўсё», - кажа Бяссмертны.

Грузія дзеля канфлікту з Крамлём

«Пасля рэвалюцыі руж» (2 лістапада 2003 - 4 студзеня 2004 г.) Беразоўскі неаднаразова прылятаў у Грузію з Лондана. У пачатку снежня 2003 года ён прыбыў у Тбілісі на прыватным самалёце свайго сябра Бадры Патаркацышвілі пад імем Платона Яленіна. У гасцях у Патаркацышвілі ён прабыў цягам шасці гадзін. Інцыдэнт ледзь было не каштаваў пасады тагачаснаму кіраўніку дэпартамэнта аховы дзяржмяжы Грузіі Валерыю Чхеідзэ. Ён падаў в.а. прэзідэнта краіны Ніно Бурджанадзэ рапарт аб адстаўцы, аднак ад пасады не быў адхілены.

Спачатку Чхеідзэ паведаміў, што пашпарт грамадзяніна Вялікабрытаніі на імя Платона Яленіна, паказаны Беразоўскім на эміграцыйным кантролі, і ягоная віза не былі падробленымі. З ягоных слоў, памежнікі пазналі Беразоўскага, але ў іх не было падстаў для таго, каб не ўпусціць яго ў Грузію ці затрымаць. Беразоўскага-Яленіна суправаджалі тры чалавекі, у тым ліку ягоная жонка Алена Гарбунова. Але пазней Чхеідзэ прызнаў, што ягоныя падначаленыя парушылі закон. Двое афіцэраў былі звольненыя, а генеральная пракуратура краіны распачала крымінальную справу паводле факту незаконнага перасячэння Беразоўскім грузінскай мяжы.

Як распавёў «Газеце.Ru» былы кіраўнік апарата Эдуарда Шэварнадзэ, кіраўнік Інстытута стратэгіі развіцця Пэтрэ Мамрадзэ, прыезды Барыса Беразоўскага ў Грузію пасля «рэвалюцыі руж» былі звязаныя з ягоным жаданнем уладкавацца ў краіне.

«Ён хацеў жыць не ў Лондане, а знайсці бяспечны прытулак у Грузіі. Менавіта гэтым часткова і тлумачыліся ягоныя прыезды сюды. А калі ён прыязджаў, як мяркуецца, то вёў і нейкія перамовы з тагачаснымі грузінскімі ўладамі», - выказаў думку Мамрадзэ.

Ці рабіў Беразоўскі нейкі ўплыў на грузінскую палітыку? Прэзідэнт незалежнага клуба экспэртаў Сасо Цыскарышвілі мяркуе, што ў Беразоўскага, магчыма, і было такое жаданне, аднак «рэальных слядоў такога ўплыву не назіралася». У Грузіі Беразоўскі успрымаўся галоўным чынам як партнёр Бадры Патаркацышвілі. Як вядома, Патаркацышвілі потым перайшоў на бок апазіцыі (яму належала медыякампанія «Імэдзі», апазіцыйная прэзідэнту Грузіі Міхаілу Саакашвілі), быў кандыдатам у прэзідэнты Грузіі на датэрміновых выбарах 5 студзеня 2008 года, пазней быў абвешчаны ў вышук генеральнай пракуратурай краіны паводле абвінавачвання ў арганізацыі антыдзяржаўнай змовы.

Як распавядае экспэрт, пасля скону Патаркацышвілі Саакашвілі то перыядычна намагаўся зрабіць з Бярозаўскага пудзіла, калі хацеў зняславіць грузінскія апазіцыйныя сілы, то сам быў не супраць стаць партнёрам Беразоўскага.

Дый у самога Бярозаўскага не было выяўнай пазіцыі ў дачыненні да ўрада Грузіі і апазіцыі. «Грузія як абшар, магчыма, яго цікавіла, але ўсе ягоныя прыезды сюды ў выніку былі пробай магчымасцяў і рэальнымі праектамі не сканчаліся», - кажа эксперт.

Аднак у сакавіку 2008 года пасля масавых выступаў апазіцыі супраць Міхаіла Саакашвілі Барыс Беразоўскі адчуў, у які бок хіснуўся ківач, і публічна заявіў аб сваіх планах адкрыць філію свайго фонду ў Грузіі, мэтай якой будзе падтрымка дэмакратычных інстытутаў.

У эфіры тэлекампаніі «Руставі-2» ён раскрытыкаваў улады Грузіі, назваўшы іх карумпаванымі і аўтарытарнымі. Ён заявіў, што прадоўжыць справу свайго сябра, нябожчыка Бадры Патаркацышвілі, які падтрымаў апазіцыю, але не адну з палітычных партый асобна.

«Я прыняў пастанову адкрыць філію Фонду грамадзянскіх вольнасцяў у Грузіі. Гэты Фонд грамадзянскіх вольнасцяў я стварыў у 2000 годзе, калі я вымушаны быў з'ехаць з Расеі, для падтрымкі дэмакратычных інстытутаў у Расеі найперш. І гэты фонд дагэтуль функцыянуе. Агулам я выдаткаваў прыблізна... ну больш за 100 мільёнаў даляраў на падтрымку грамадзянскіх інстытутаў у Расеі. Я падтрымліваў актыўна «аранжавую рэвалюцыю» на Украіне і таксама выдаткаваў вялікія сродкі. Філія гэтага фонду існуе таксама ва Украіне, філія гэтага фонду існуе таксама ў Латвіі, і вось цяпер я планую адкрыць філію гэтага фонду ў Грузіі...», - цытаваў тады Беразоўскага civil.ge.

У гэтым жа інтэрв'ю Беразоўскі казаў, што гутарыў з прадстаўнікамі тагачаснай грузінскай апазіцыі: «Я сустракаўся з Гачачыладзэ (галоўным кандыдатам ад апазіцыі на прэзідэнцкіх выбарах 2008 года), я сустракаўся з Хаіндравам (які пасля сталі міністрам урэгулявання канфліктаў, у 2004-2006 гадах) , я сустракаўся з Дато Гамкрэлідзэ (дэпутатам парламэнта ў 1999-2008 гадах) і проста дзяліўся сваім досведам паводзін у такой крытычнай сітуацыі». «Дарэчы, я сустракаўся не толькі з апазіцыйнымі палітыкамі, я сустракаўся ў свой час з Саакашвілі, калі прыязджаў у Грузію, і з Угулавам (паплечнікам Саакашвілі, мэрам Тбілісі з 2010 года. - «Газета.Ru»), калі ён яшчэ быў, па-мойму, кіраўніком адміністрацыі прэзідэнта», - казаў ён.

Характарызуючы рэжым Саакашвілі, Беразоўскі не саромеўся ў выказваннях: «Што адбылося 7 лістапада ў Грузіі (2007 год, жорсткі разгон акцыі апазіцыі - «Газета.Ru»), безумоўна, гэта дзеянне відавочна антыканстытуцыйнае, звярыны ашчэр рэжыму Саакашвілі. І безумоўна, апазіцыя атрымала маральнае права на тое, каб зрушыць гэты рэжым, бо гэты рэжым, безумоўна, не выяўляе волю грузінскага народа».

Аднак у Грузіі ёсць меркаванне, што заявы аб магчымым стварэнні фонду Беразоўскі выкарыстаў для барацьбы за свае бізнэс-інтарэсы, то бок «ускоснага ціску» на ўладу ў барацьбе за тэлекампанію «Імэдзі» (заснаваная Бадры Патаркацышвілі, у лістападзе 2007 года была распляжаная спецвойскамі, пазней неаднаразова мяняла гаспадароў, пасля парламэнцкіх выбараў 1 кастрычніка 2012 года вярнулася ў валоданне сям'і Патаркацышвілі). То бок, не быў прынцыповым палітычным супраціўнікам Саакашвілі.

Лідар арганізацыі «Мая Грузія», былы кіраўнік выбарчага штаба Бадры Патаркацышвілі і экс-дэпутат парламэнта Грузіі Валерый Гелбахіяні, мяркуе, што Беразоўскі планаваў выкарыстоўваць Грузію ў канфлікце з расейскім кіраўніцтвам.

«Калі паміж Бадры Патаркацышвілі і Міхаілам Саакашвілі стасункі вельмі напаліліся, Беразоўскі раіў Бадры знайсці агульную мову з прэзідэнтам Грузіі. Беразоўскі хацеў, каб ён і Бадры выкарыстоўвалі Саакашвілі ў канфлікце з Пуціным, ён хацеў, каб Грузія стала палігонам барацьбы з Расеяй, але Бадры з гэтым не пагадзіўся», - цытуе ягоныя словы «Грузія Online». Гелбахіяні сцвярджае, што галоўная мэта Бярозаўскага была ў змене ўлады ў Расеі, і ў яго былі амбіцыі ледзь не ўвайсці ў кіраўніцтва краіны.

З імем Беразоўскага звязвалі стварэнне і фінансаванне грузінскага расейскамоўнага тэлеканала ПІК (Першы інфармацыйны каўказскі), які меў рэпутацыю антыпуцінскага тэлеканала. Хоць сам алігарх-уцякач у 2011 годзе зняпраўдзіў гэтую інфармацыю: «Я ніякага дачынення да стварэння канала не меў і не маю - ні да ідэі, ні да фінансавання... Аб чым шкадую. Я мяркую што гэтая ніша вольная і, пры слушным кірунку, ідэя знойдзе рэалізацыю».

Фота: ИТАР-ТАСС

Напісаць каментар 83

Таксама сачыце за акаўнтамі Charter97.org у сацыяльных сетках