Дзяўчына з перыферыі: Лепш быць палюбоўніцай, чым працаваць у медыцыне

Не адпрацаваўшы належны тэрмін па размеркаванні ў маленькім гарадку, дзяўчына родам з абласнога цэнтра вярнулася ў сталіцу, дзе прайшло яе навучанне.

Тут яна фіктыўна выйшла замуж і занялася пошукамі шчодрага мужчыны, які дапаможа ёй выплаціць пазыку перад ВНУ, піша onliner.by.

«Шчаслівай мяне гэта не зрабіла, - прызнаецца Аліна (імя зменена). - Аднак галоднае жыццё маладога спецыяліста прымусіла цаніць матэрыяльны дастатак вышэй за ўсё».

«Маё размеркаванне ў межах 60 км ад сталіцы многія аднакурснікі палічылі «шчаслівым квітком», - распавядае перадгісторыю Аліна. - Я і сама так думала, пакуль не ўбачыла свой «офіс», апартаменты ў інтэрнаце і калегаў. Неразуменне паўстала з першых дзён. Асноўны кантынгент работніц санэпідэмстанцыі - жанчыны з сярэдняй спецыяльнай адукацыяй. У гэтым ЦГЭ (Цэнтр гігіены і эпідэміялогіі) мае калегі набліжаліся яшчэ і да пенсійнага ўзросту. А тут прыйшла я - маладая, з вышэйшай адукацыяй, да ўсяго іншага лекар, значыць, на іх погляд, стаю вышэй іх у сацыяльнай іерархіі. Пачыналася з кпінаў. Потым жа я адчула ўсе любаты жыцця ў серпентарыі. Пра свой заробак сорамна было распавесці нават маме: у момант абвалу беларускага рубля, калі даляр падняўся да 8 тыс., аклад складаў 300 тыс. у месяц. Прыйшлося знайсці яшчэ адну працу: кожныя выходныя (а часам і будні) каталася ў Менск, працавала гардэробшчыцай у начным клубе, каб хоць неяк зводзіць канцы з канцамі. Тры месяцы я практычна не спала».

«У адзін цудоўны момант я вырашыла: з мяне хопіць. Трэба ў корані змяняць сваё жыццё і вяртацца ў сталіцу, - успамінае дзяўчына. - А для гэтага неабходна пераразмеркавацца. Праблем не павінна было паўстаць, інтэрнатуру я ўжо да таго моманту прайшла. Свой адпачынак я патраціла на пошукі вакансіі ўрача-гігіеніста ў Менску і паходы па інстанцыях. Аднак нягледзячы на тое, што мяне гатовыя былі з задавальненнем прыняць на працу ў сталічны ЦГЭ і нават адправілі запыт, перавод не адбыўся: для яго не знайшлі падстаў. Здавалася, заставаўся адзін шлях: фіктыўны шлюб і прапіска. Але адпачынак скончыўся. Трэба было прыдумаць, як сумясціць працу з пошукамі мужа. Мне, у пэўным сэнсе пашанцавала: цяпер верасень, бітва за ўраджай... Мясцовыя калгасы рассылаюць лісты з просьбамі адправіць супрацоўнікаў на дапамогу ва ўборцы буракоў. Я падахвоцілася паехаць. А ўжо да вечара знайшла мясцовую бабулю, якая за 5 тыс. беларускіх рублёў у дзень будзе ездзіць у палі замест мяне. Там жа няма пашпартнага кантролю. Прадставіцца чужым імем не праблема. Тым часам я жыла ў Менску ў сяброў і шукала жаніха. У выніку знаёмы знаёмага знайшоў немаладога мужчыну, гатовага на мне ажаніцца - і, што самае галоўнае ў тыя фінансава цяжкія часы, цалкам бязвыплатна, з жалю, так бы мовіць».

«Як раз у дзень майго вяселля начальнік ЦГЭ шукаў мяне ў калгасе для подпісу нейкіх дакументаў, - не без усмешкі кажа маладая лекар. - Зразумелая справа, што наша з бабуляй афёра з трэскам правалілася. Памятаю, што твар майго начальніка быў такім жа чырвоным, як бурак, які мне належыла прыбіраць. Ён нават нагамі тупаў ад злосці, калі шпурнуў працоўную кніжку мне ў твар. Увогуле, мяне звольнілі па артыкуле «за прагулы», інакш маладых спецыялістаў звольніць нельга. Калегі злараднічалі толькі да таго часу, пакуль я не сказала ім, што напярэдадні выйшла замуж за вельмі забяспечанага сталічнага мужчыну і пераразмяркоўваюся ў Менск. Толькі гэты факт дазволіў мне пакінуць гэты «прыстанак смутку» з горда ўзнятай галавой. Спецыяльна для трыумфальнага сыходу нават зрабіла фота».

«Мае чаканні не апраўдаліся, - знікла ўсмешка з твару Аліны. - Для пераразмеркавання зноў не знайшлося падстаў. Не дапамаглі ні муж, ні прапіска. Праз месяц я атрымала ліст з патрабаваннем на працягу паўгода выплаціць грошы за навучанне. Мне пашанцавала, што суму яшчэ не паспелі прывязаць да новага курсу амерыканскай валюты. Трэба было вярнуць ВНУ $5 тыс. Мама - ужо на пенсіі, гадавала мяне адна, на яе дапамогу разлічваць не прыходзілася. З неадпрацаваным размеркаваннем не магла ўладкавацца нават да прыватнікаў. Я была ў роспачы. І вырашыла, што не засталося нічога іншага, як скарыстацца тым, што дала прырода: маладосцю і прыгажосцю. З іх дапамогай, як і мільёны жанчын ва ўсе часы, знайсці мужчыну, які выцягне мяне з гэтай пазыковай кабалы. І такі мужчына знайшоўся. Наступныя пяць месяцаў я была на ўтрыманні ў жанатага чалавека, які старэйшы за мяне на 10 гадоў. Ён абяцаў пакрыць мае пазыкі. Яго жонка і дзіця жылі ў іншым горадзе, а я - з ім. Суседзі нават лічылі нас сям'ёй. Ён сыходзіў на працу, я займалася гаспадаркай: гатаванне, мыццё, уборка. І была па-сапраўднаму ў яго закаханая. Да нейкага моманту мне нават здавалася, што ў нас з ім сапраўды нешта можа атрымацца».

«Нарэшце, засталося два тыдні да канца тэрміну выплаты грошай за навучанне, - кажа дзяўчына, - Тады мы ўпершыню моцна пасварыліся. Ён нагаварыў мне шмат непрыемных рэчаў. Пра тое, што я ніколі яго па-сапраўднаму не любіла, пра маю меркантыльнасць і меркантыльнасць усіх жанчын планеты Зямля. «Сыходзіш з грашыма або застаешся са мной, але без грошай», - паставіў умову каханы і з'ехаў на выходныя да жонкі. Я адчула сябе поўнай ідыёткай, што даверылася яму. І вырашыла выбраць мужчыну, а не грошы. Пра што і паведаміла яму па тэлефоне. У рэшце рэшт, не заб'юць жа мяне тут ва ўніверсітэце за гэтыя $ 5 тыс.?»

«У панядзелак ён прывёз мне квітанцыю аб выплаце пазыкі за навучанне, - працягвае Аліна. - Тады ў мяне з'явілася надзея, што мы зможам стаць сапраўднай сям'ёй. Дарэмна. Разам з гэтым ён паведаміў, што купляе кватэру ў Менску і збіраецца жыць у ёй з жонкай і дзіцем. У мяне заставалася тры месяцы, каб знайсці працу і будаваць сваё жыццё без яго. У сваю чаргу, ён паабяцаў дапамагчы мне ўстаць на ногі і праз пару месяцаў унёс $3 тыс. перадаплаты на год арэнды кватэры побач з метро. Напрыканцы мой каханы заявіў, што я «выпіла з яго ўсе сокі». Нашы шляхі разышліся. Атрымаўшы даведку аб свабодным працаўладкаванні, я знайшла працу ў фірме, якая займаецца продажамі».

«Ніколі больш не буду працаваць у медыцыне, - упэўнена заяўляе спецыяліст. - Не хочацца зноў акунуцца ў гэтае жабрацкае асяроддзе, дзе ўсе адзін аднаго ненавідзяць. Ды і я занадта добры чалавек, не магу душыць людзей непамернымі штрафамі (за што пастаянна выслухоўвала ад начальства). Адна справа, калі на прылаўкі выстаўляюць пратэрмінаваныя прадукты - гэтаму няма прабачэння, іншае - у поўным аб'ёме штрафаваць па СанПіН (санітарныя правілы і нормы) - палову горада проста прыйдзецца знесці. Яшчэ падчас вучэбных практык выяўляюцца таленты да працы ў санэпідстанцыі. І гэта не мой выпадак. Прадаваць мне падабаецца значна больш, чым «хадзіць з пугай».

«За гэты час былы «спонсар» купіў кватэру, - рэзюмуе дзяўчына з перыферыі. - Аднак яго жонка запатрабавала, каб у гэтай кватэры быў шыкоўны рамонт і выключна новая мэбля. Пераязджаць у сталіцу яна не спяшалася. Верагодна, таму мой былы каханы з'явіўся на парозе ім жа знятай кватэры з букетам руж і прабачэнняў. Каханне і матэрыяльная падтрымка - вось што ён паабяцаў мне на гэты раз. Па крайняй меры да таго часу, пакуль не пераедзе жонка. Потым жа ён плануе наведваць мяне часам. Прыняла яго. Хоць мае пачуцці і астылі - я больш яму не веру. І калі раней думала, што мужчына павінен забяспечваць сваю жанчыну, то пасля ўсяго, што адбылося, мару дасягнуць такой фінансавай незалежнасці, каб ні адзін прадстаўнік моцнага полу не мог выкарыстаць мяне як цацку. Але пакуль ёсць толькі надзея, што гэты дзень калі-небудзь наступіць».