Аркадзь Бабчанка: Пуцін будзе гарэць у пекле

Пуцін ператварыў вялізнага саракамільённага суседа ў таго, хто ненавідзіць яго больш за ўсё.

Расейскі журналіст і пісьменнік Аркадзь Бабчанка, які ваяваў за Расею ў двух чачэнскіх войнах, распавёў пра сваё стаўленне да цяперашняй вайны ў Данбасе. Уражанні журналіст выклаў на сваёй старонцы ў сацыяльнай сетцы «Фэйсбук». Прыводзім поўны тэкст звароту пісьменніка:

- Больш за ўсё мне шкада не таго, што Пуцін зрабіў з Расеяй. Так, мне шкада маю краіну, але я ўжо зразумеў, што адбываецца, прыняў, і, увогуле, змірыўся амаль да ступені абыякавасці. Што цяпер будзе з тэрыторыяй, на якой раней была мая Радзіма, мне ўжо амаль усё роўна. Кропля веры з гарчычнае зерне яшчэ ёсць, але ўжо амаль абыякава. Што ні будзе - заслужылі. Такое раней бывала са шматлікімі нацыямі, цяпер вось стала з намі. Канец у гэтага заўсёды адзін. Так што тут усё зразумела. Казаць, у агульным, няма пра што.

Па-сапраўднаму мне шкада таго, што ён робіць з Украінай.

Я ўяўляў сабе гэтую краіну зусім іншай. Штосьці накшталт «Тараса Бульбы». З палкамі ваяўнічых казакаў, якія б'юцца з басурманамі і ляхамі, здабываючымі сабе харч рабункам і разбоямі і тут жа ўсё прапіваюць на Хорціца. Львоўскія фашысты, бандэраўцы, УНА-УНСО, не дай Бог загаварыць на Западзе па-руску - «москаляку на гиляку» - вось гэта ўсё.

Не тое, каб я асабліва ва ўсё гэта верыў... Але проста сам я жыву менавіта ў такім свеце, дзе начамі па-кыргызску, напрыклад, гаварыць не рэкамендуецца. Натуральна, жыццё суседзяў уяўлялася прыкладна такі жа.

Высветлілася, што ўсё не так. Высветлілася, што Украіна - зусім іншая краіна. У якую я, даведаўшыся якая яна, закахаўся адразу і беспаваротна.

Высветлілася, што ўкраінцы - абсалютна незласлівыя, зусім неагрэсіўныя, неваяўнічая нацыя. Узровень агрэсіі мінімальны. Узровень талерантнасці - на парадак вышэйшы. Мірнае суіснаванне розных канфесій. Двухмоўны Кіеў. Цалкам міралюбівы да рускіх Львоў. Ніякага напружання.

Менталітэт дробнага ўласніка і працавітага гаспадара, якому займацца ўласнай гаспадаркай цікавей, чым біцца з суседзямі.

Увогуле, тое, што лепш за ўсё апісваецца словам «нэнька».

Штосьці добрае, мяккае, незласлівае.

Калі гэта разумееш, разумееш, якой ранай для Украіны стаў Майдан. Якой трагедыяй для яе апынуліся гэтыя сто жыццяў. Гэта для Расеі сто жыццяў плюс-мінус - наогул не пытанне, казаць няма пра што. А для гэтай краіны гэта стала сапраўды нацыянальнай трагедыяй.

Але, блін, тое, што з ёй зрабіў потым Пуцін...

Як на Украіне з'яўляецца нянавісць... Як гэтая краіна вучыцца ваяваць... Як яна вучыцца забіваць... Як сыходзіць гэтая мяккасць, гэта неагрэсіўнасць... Як на яе месца прыходзіць нянавісць... І такая нянавісць, якой Расея, я думаю, не ведала яшчэ ні ад аднаго народа ніколі за ўвесь час свайго існавання. Як, услед за уменнем ваяваць і забіваць на месца лагоднасці і адкрытасці прыходзяць цынізм і абыякавасць. Калі людзі пачынаюць радавацца смерцям суперніка... Калі ўкраінцы радуюцца смерцям рускіх жаўнераў...

Так, у мяне ў Кіеве дагэтуль поўна сяброў. І я ведаю, што, калі я туды прыеду, мне ніхто і слова не скажа. Ніхто і жэстам не дасць нічога зразумець. Але вось таго, што было - ужо не будзе. Таго яднання, якое ў мяне было з гэтымі людзьмі падчас Майдана - ужо не будзе. Я ведаю, што ўсё роўна, ў любым выпадку, дзесьці на падсвядомым узроўні я буду для маіх сяброў ужо «адным з іх».

Ён жа не проста людзей забівае. Ён жа ў людзях забівае тое добрае, што было ў іх. Прынамсі, у стасунках да нас. І узрастае нянавісць і агрэсія. Сіндром пост-камбатанта ва ўсёй краіне.

Ператварыць вялізнага саракамільённага братняга суседа ў тых, хто цябе ненавідзіць больш за ўсё...

Гэта трэба ўмець, вядома.