19 сакавiка 2024, aўторак, 12:44
Падтрымайце
сайт
Сім сім,
Хартыя 97!
Рубрыкі

Вольга Раманава: «У Расеі ідзе кланавая вайна»

79
Вольга Раманава: «У Расеі ідзе кланавая вайна»

Сечын, Пуцін, Шойгу і «Газпрам» не могуць падзяліць уладу.

Пра гэта ў інтэрв'ю галоўнаму рэдактару charter97.org Наталлі Радзінай расказала выканаўчая дырэктарка руху «Русь сидящая», былая сябра Каардынацыйнага савета расейскай апазіцыі Вольга Раманава.

- Вольга, падчас папярэдняй нашай з вамі гутаркібыў вызвалены Міхаіл Хадаркоўскі. Сёння ідзе поўнамаштабная вайна супраць Украіны, узмацніліся рэпрэсіі супраць расейскай апазіцыі. Што адбываецца з Расеяй?

- Скончыўся этап, які можна вельмі мякка назваць «культурнай крымскай кампаніяй», заканчваецца перыяд пошуку і выяўлення нацыянальных здраднікаў і пятай калоны. Мяркую, што мы цяпер стаім на вельмі цікавым раздарожжы. Вельмі падобна, што пачынаецца любімая руская забава - жэрці сваіх.

Прыклад таму - арышт старшыні савета дырэктараў АФК «Сістэма» Уладзіміра Еўтушэнкава, які быў нечаканасцю. Справа ў тым, што Еўтушэнкаў купляў «Башнафта» на асабістую просьбу тады яшчэ старшыні ўрада Уладзіміра Пуціна. Гэта значыць ён не даваў дазволу, а прасіў Еўтушэнкава гэта зрабіць. І тое, што здарылася з бізнэсоўцам кажа пра тое, што ў нас вельмі сур'ёзна зрушыўся цэнтр улады. Ён перайшоў ад Пуціна да сілавікоў.

Цяпер сярод сілавікоў пачынаецца барацьба. Апошнія 14 гадоў мы неяк лавіраваць паміж чатырма рознымі кланамі: кланам спецслужбаў на чале з Сечыным, кланам вайскоўцаў з міністрам абароны Шайгу, кланам сяброў Пуціна(Ратэнбергам, Кавальчуком, Цімчанкам) і кланам «Газпрама» (Мілер - Мядзведзеў). Цяпер цалкам відавочнае паражэнне клана сяброў прэзідэнта.

Ёсць два яркіх прыклады паразы. Ратэнбергі, якія ўсе гэтыя гады займаліся вырабам труб для «Газпрама», адсунутыя ад гэтага праекта людзьмі Сечына. І другі прыклад - закон аб іншаземцах у СМІ. Вядома, мы ўсё думаем, што гэты закон накіраваны супраць нас, супраць Аxel Springer, які выдае, напрыклад, Forbes, а гэта ў агульным апазіцыйнае выданне ў Расеі, ці супраць газеты «Ведомости», якой сумесна валодаюць фактычна Financial Times і Wall Street Journal. Мы зусім не думаем пра тое, што Нацыянальная медыягрупа на чале з Алінай Кабаевай валодае, напрыклад, Першым каналам праз афшоры цалкам. А Першы канал у параўнанні з Forbes і «Ведомостями» памацней будзе.

- Гэта што ж атрымліваецца, улада Пуціна пад пагрозай?

- Пуцін страціў, хутчэй за ўсё, клан сваіх сяброў. Раней сілавікі адсунулі цалкам лібералаў тыпу Грэфа і Кудрына. Цяпер пачынаецца пераслед былых сяброў прэзідэнта. Я думаю, што Еўтушэнкаў - першая ластаўка. Супраць Чубайса, наколькі я ведаю, цяпер распачата 6 крымінальных спраў.

- І як Уладзімір Уладзіміравіч гэта дазваляе?

- Я думаю, што ён нічога не можа зрабіць, таму што стаў закладнікам барацьбы двух астатніх моцных кланаў - войска і ФСБ. Сечын - спецслужбы, Шойгу - войска. І тое што адбываецца з Украінай цяпер - гэта таксама вынік менавіта гэтай барацьбы, таму што Стралкоў і Барадай - гэта людзі Сечына.

Цяпер яны адсунутыя ад гэтай гісторыі, таму што Сечын (ужо як «Раснафта») вельмі шмат губляе ад санкцый праз вайну, і я думаю, што ў ягоных інтарэсах гэтую гісторыю спыніць, у адрозненні ад Шайгу, паколькі для яго гэта бюджэт. На ўсходзе Украіны цяпер ваююць людзі Шайгу.

Цяпер адбываецца барацьба, ахвярамі якой стануць людзі з акружэння Пуціна. Хтосьці павінен быць прызначаны вінаватым. Даўно пачаўся эканамічны крызіс, але менавіта цяпер ён моцна ўдарыць па ўсім насельніцтву, і гэта заўважыць кожны.

Калі скажуць, што вінаватыя Раманавы, Шэндэровіч і Макарэвіч, будзе смешна, і нашы акцыі толькі паднімуцца. Мы рэальна ўсведамляем свой маштаб у гэтай гісторыі, у нас няма ні адміністрацыйнага, ні фінансавага рэсурсаў, рычагоў уздзеяння. У гэтым павінен быць хтосьці вінаваты, акрамя нас, таму што нас бессэнсоўна прызначаць галоўнымі ворагамі.

- Выходзіць, Пуцін стаў закладнікам сістэмы, што створана ім жа?

- Я думаю, што яго ўжо практычна зжэрлі. І ён прэзідэнт, хутчэй, для замежнага свету, чым для Расеі. Цяпер ідзе барацьба двух прэзідэнтаў - Сечына і Шайгу.

- Прэзідэнтаў?

- Так, двух людзей, што фактычна рэальна кіруюць Расеяй. Цяпер гэта не Пуцін. Пуцін для Мэркель. А ўнутры Расеі дзейнічаюць гэтыя дзве сілы.

Уладзімір Уладзіміравіч спрабуе гэтаму супраціўляцца, чаму сведчаць гісторыі, што ўвесь час адбываюцца вакол МУС - справы генералаў Калеснікава, Сугробава. Вось цяпер замест кіраўніка МУС Калакольцэва хочуць прызначыць Золатава, былога целаахоўніка Пуціна, вельмі блізкага яму чалавека. Ён ужо даўным-даўно камандуе ўнутранымі войскамі, а гэта тое, што кідаюць супраць апазіцыі. Мы вельмі добра знаёмыя з гэтымі людзьмі.

У краіне цяпер дзейнічаюць некалькі войскаў. Унутраныя войскі на чале з целаахоўнікам Пуціна Золатавым, войска Шайгу, войска спецслужбаў ФСБ і ёсць яшчэ, напрыклад, чыгуначныя войскі Якуніна. І так як у Думе цяпер разглядаецца законапраект аб прыватных вайсковых кампаніях, то яшчэ і «Газпрам», мяркуючы па ўсім, абзавядзецца сваім войскам.

Ці можна ўявіць войска «Газпрама», якая разганяе Шэндэровіча і Макарэвіча? Гэта смешна. Натуральна, гэта войска не для нас. Яны ўзбройваюцца адзін супраць аднаго. Ідзе ўнутрыкланавая барацьба, у якой нам, напэўна, будзе складана, але ёсць шанец выжыць, калі б'юцца такія слупы. Мы ім нецікавыя, ад нас вельмі шмат крыку.

- Ці можна сказаць, што апазіцыю ў Расеі ўжо грунтоўна «зачысцілі».

- Апазіцыю ў Расеі вельмі пісьменна захавалі - яе закансервавалі і фактычна пакінулі ў спакоі. Нам даюць час і сілы сабрацца. Нам даюць час і сілы пасталець. Паглядзіце, як імкліва сталее, седзячы пад хатнім арыштам, напрыклад, Навальны. Я ўвесь час назіраю за сталеннем людзей, якія былі хлапчукамі пратэсту. Гляджу на Янкаўскаса, які сядзіць пад хатнім арыштам амаль паўгода. Яму 28 гадоў, хлапчук, але вельмі разумны, таленавіты хлопец. Бачу, як сталее Ляскін.

- Штосьці Навальны сапсаваўся «з узростам». Вы падзяляеце ягоную пазіцыю з нагоды Крыма?

- Я кажу, сталее, а не пасталеў. Па-першае, няма палітыка, які перыядычна што-небудзь не ляпне. Па-другое, напэўна, чым больш усё гэта абмяркоўваюць - тым больш для яго гэта значыць. Яму няма 40 і ён расце як зелле, не праходзіць, як нармальныя палітыкі, школу палітычнага сталення праз выбары, дэбаты і т. д. Мы расцем ў турме.

У мяне роўна тыя ж прэтэнзіі да любога нашага апазіцыйнага палітыка. Мы столькі ўсяго ляпаем. Але вучымся, вучымся. Палітыкі федэральнага або сусветнага маштабу вырастаюць у мясцовых парламентах, а мы маем публічную пляцоўку толькі ў сацсетках.

Я буду апраўдваць Навальнага, напэўна, да таго часу, пакуль ён не прыйдзе да ўлады. Падазраю, што калі ён прыйдзе да ўлады, я пайду ў апазіцыю. Цяпер жа трэба даць шанец хоць камусьці, таму што пакуль мы будзем выбіраць ідэальнага чалавека, мы памром.

- Чаму рускі лібералізм заканчваецца там, дзе пачынаецца ўкраінскае або беларускае пытанне?

- Я думаю, ні адзін рускі палітык не ліберал. Мне здаецца, лібералізм цяпер - пудзіла, а да таго быў фетышам. Мы не можам сказаць, што ельцынскія лібералы былі такімі на самай справе. Які, да д'ябла, Альфрэд Кох ліберал? Прабачце калі ласка, што там ліберальнага?

- Сёння Кох вельмі папулярны ў тых жа сацсетках.

- Крыць усіх матам - гэта не лібералізм. Хоць піша добра. Але талент - не лібералізм. Лімонаў таксама таленавіты чалавек. Ён што, ліберал?

- Вернемся да Украіны і Беларусі, якія добраахвотна рассталіся з ядзернай зброяй узамен на гарантыі незалежнасці.

- Я асабіста мяркую, што Будапешцкія пагаднення павінны выконвацца свята. Свята! Інакш, які давер можа быць да палітыкаў? Таму ў мяне вельмі вялікія прэтэнзіі да Захаду. Да людзей, якія гэтыя пагадненні падпісвалі. Адна са старон - Расея - парушыла пагадненне. У гэтых пагадненнях сказана, што вы робіце ў першую чаргу, калі яны будуць парушаныя. Што ж вы нічога не робіце?!

Украіна - суверэнная, самастойная дзяржава, яе межы непарушныя. Крым - выдатнае месца. Крым авеяны рускай славай і пісьменнікамі. Да гэтага - татарамі, да гэтага - туркамі, да гэтага - грэкамі і т. д. Межы непарушныя. Інакш - вайна!

- Паводле сацапытанняў большасць расейцаў падтрымліваюць вядзенне вайны ва Украіне, і гэта нягледзячы на тое, што адтуль у краіну вяртаюцца сотні трунаў з целамі расейскіх жаўнераў. Як гэта сёння магчыма схаваць ад насельніцтва, ці людзі аддаюць перавагу не заўважаць праўды?

- Я вырасла ў вайсковым гарадку, у гарнізоне. Адна палова маіх аднакашнікаў загінулі ў Афганістане, другая - потым у Чачні. І я вельмі добра памятаю той перыяд, калі прыходзілі труны з Афганістана, калі пра гэта таксама нельга было казаць, і калі адмаўленне выканання святога інтэрнацыянальнага абавязку прыраўноўвалася да здрады радзіме.

І цяпер стаўленне да гэтай афёры чыстай вады адназначнае. Безумоўна, пройдзе час і народ выздаравее. Такая ўласцівасць людзей. Перад адстаўкай Лужкова 72% масквічоў былі за яго. Праз два дні пасля адстаўкі - усяго 2%. Так уладкаваны, прабачце за выраз, «рускі свет». Менавіта так.

І нікуды не дзеліся тыя людзі, якія выходзілі ў 1991 годзе на вуліцы. Нікуды не дзеліся людзі, якія спявалі за Цоем «Перемен требуют наши сердца!». Яны ўсе тут, але штосьці здарылася з іх мазгамі, іх «прамылі», бо з кожнай скрыні распавядаюць пра «зверствы» ўкраінцаў.

Я нядаўна бачыла сюжэт «Вестей», прысвечаны гадавіне вызвалення Данецка ад нямецка-фашысцкіх захопнікаў. Героі сюжэту ўсе ў адзін голас казалі: «Немцы, якія тут былі - фашысты. Яны давалі шакаладку і цукерку дзецям. Яны лепшыя былі, чым украінцы, якія цяпер». Гэта апраўданне фашызму. Вымаўляюцца неймаверныя рэчы. А мы ж прывыклі, што ў газетах хлусіць не будуць, праз тэлевізар хлусіць не будуць. Напрыклад, у мяне ў пад'ездзе зменныя вахцёры. За 24 гадзіны яны ні разу не адкрылі кнігу, увесь час глядзяць у тэлевізар, нават рэкламу. Яны нават не вітаюцца з жыхарамі - не могуць адарвацца ад экрана.

Ідзе замбаванне і прамыванне мазгоў, як бы збіта гэта не гучала. Да таго ж адукацыя фактычна знішчаная, мараль знішчаная. Калі любому народу пастаянна казаць, што забіваць добра і за гэта будзе медалька, прэмія, павышэнне, што красці добра - будзеш прызначаны на РЖД, «Газпрам» і станеш алігархам, рана ці позна многія стануць на гэты шлях. Колькасць мярзотнікаў ва ўсе часы, ва ўсіх нацыях прыкладна аднолькавая. Проста калі людзі разумеюць, што быць мярзотнікам - гэта канкурэнтная перавага, яны на гэта ідуць.

Я ўвесь час успамінаю Гаўла, ягонае выдатнае эсэ «Палітыка і сумленне», дзе ён піша, што палітыка - гэта працяг маральнасці. Калі прыходзяць да ўлады Гавэл або Гандзі, людзі становяцца іншымі.

- Чаму ж сёння Захад, які па ідэі стаіць на тых жа пазіцыях, што і Гавэл, са сваёй маральнай палітыкай у кожнай з краін, не можа супрацьстаяць амаральнасці, якую нясуць такія дыктатары як Пуцін і Лукашэнка?

- Як казалі савецкія прадаўшчыцы: «Вас шмат, а я адна». Нас шмат, а Гавэл быў адзін. На ўсіх Гавэлаў не напасешся. Я вось з вялікай цікавасцю гляджу на Мэркель. Яна, вядома, іншая, але ў ёй вельмі моцны гэты маральны складнік, не толькі таму што яна жанчына, а таму што вельмі разумная і прыстойная. Яна, вядома, вельмі моцна звязаная па руках і нагах газавымі кантрактамі і тым, што ёй трэба ацяпляць Нямеччыну. Але мне здаецца, Мэркель разумее шмат.

Хоць самы яркі прыклад - гэта Італія. Пакуль там быў Берлусконі, лепшы сябар Пуціна, гэта была адна Італія, а цяпер я кожны дзень лаўлю навіны: то яны знаходзяць і арыштоўваюць уласнасць Ратэнбэрга, то яны арыштоўваюць збеглага кіраўніка расейскай мяжы Бяздзелава. Там кожны дзень адбываюцца вельмі важныя для Расеі рэчы. Усяго толькі змяніўся прэм'ер, і гэта іншая краіна. Дзякуй вам вялікія, італьянцы, я вас люблю. Супер! Давайце яшчэ!

Я ўважліва сачу за французамі, асабліва пасля таго, як яны звольнілі чыноўніка, які даслаў Рагозіну запрашэнне на падпісанне кантракту з «Містраль».

Таму маральнасць - арыштаваць Бяздзелава або вілу Ратэнбэрга. Маральнасць - звольніць чыноўніка, які даслаў Рагозіну запрашэнне на падпісанне кантракту з «Містраль». Маральнасць - гэта паглядзець на Пуціна, як паглядзела Мэркель пасля жарту пра першую шлюбную ноч. Упэўненая, што калі б такое было сказана пры Берлусконі, ён бы заржаў.

- Тым не менш, працягваецца «амаральная» купля расейскай сыравіны, нафты, газу, якая сёння дазваляе вашаму рэжыму кіраваць.

- Вядома, я на іх пакрыўджаная, але я не магу гэтага ад іх патрабаваць. Праблема Мэркель, калі нямецкі студэнт будзе замярзаць або недаядаць, калі яна не падпіша кантракт з «Газпрамам». Яна павінна думаць пра немцаў, як італьянцы думаюць аб італьянцах. Мы, на жаль, нікому не патрэбныя.

Падазраю, што бліжэйшым часам, усё-ткі галоўнай рухаючай сілай у нашым рэгіёне будзе славянскае брацтва. Я кажу пра славянскае брацтва не ў сэнсе нацыянальнай прыналежнасці, а ў сэнсе дзяржаўным: Беларусь, Украіна, Расея. Мы патрэбныя адзін аднаму як паветра. Толькі мы можам дапамагчы адзін аднаму, аб'яднаўшыся не ў адну дзяржаву, а ў нашай барацьбе з мярзотаю.

Вядома, наш з вамі лёс цяпер вырашаецца ва Украіне. Гэта даволі дзіўна, а мне нават і крыўдна, таму што беларусы і рускія біліся не менш і не менш пакутавалі. Але мы ведаем, што калі атрымаецца там - атрымаецца і ў нас.

- Вяртаюся да пачатку нашай размовы. Калі ў выніку барацьбы кланаў пасля Пуціна да ўлады прыйдзе сілавік з ядзернай зброяй, ці не стане яшчэ горш?

- Цяпер у Расеі наступаюць цікавыя часы. З траўня да жніўня курыца падаражэла на 200%, зніклі прадукты і не пармезан з хамон, а звычайная гародніна і тварог, даўно няма добрай рыбы. У мяне муж займаецца бізнэсам, але яго даходы ніяк не павялічваюцца, хутчэй нават скарачаюцца, рублёвая інфляцыя вельмі сур'ёзная. Тым не менш, мы забяспечаная сям'я, але нават нам сёння дорага купляць прадукты. І я не разумею, як выкручваюцца маламаёмасныя сям'і.

2014 павінен быў быць першым годам дэфіцытнага бюджэту, ён ім стаў, але толькі дадаліся Крым, вайна, санкцыі, інфляцыя, дарагоўля, скарачэнне. Я думаю, што да новага года даляр будзе 60 рублёў, калі не больш. Да лютага скончыцца ўвесь айчынны ўраджай. Імпарту не будзе, ці ён будзе кітайскім, а да кітайскіх прадуктах народ, мякка кажучы, не прывык.

Вясна будзе вельмі сур'ёзным выпрабаваннем. Думаю, пройдзе эйфарыя праз тое, што «Крым - наш!» А яшчэ улічыце, што сілавікам, дэпутатам, сенатарам забаранілі выезд на Захад, а яны прывыклі і што ім жонкі скажуць? Гэта ўжо будзе гламурны пратэст. «Мне пофіг, што ты пракурор. Я хачу У Дамінікане». «А няма Дамініканы і не будзе больш ніколі». «Гэта чаму? Ах, Пуцін?!»

І для Расеі - гэта шанец, таму што мы будзем выматаныя вайной эканамічна, і «Марш пустых рондаляў», моцна падагрэты несправядлівасцю, можа выліцца ў пратэст, які можа быць выкарыстаны адной або усімі групоўкамі вакол Пуціна.

Так, можа прыйсці зусім жудасны чалавек: Сечын, Рагозін або Шайгу. Але не трэба гэтага баяцца. Раней сядзе - раней сыдзе. Ён дакладна не будзе больш папулярным чым Пуцін, як бы не працавалі паліттэхналогіі. Таму што гэта ўжо будзе не на ўздыме, калі прыйшоў Пуцін, не на росце, а на эканамічным спадзе.

Рэжым трымаецца на валютнай падушцы, якую ўпершыню можна палічыць. Яе хопіць на тры гады. Калі пойдзе так, як ідзе цяпер - яе не дадасца. Калі кошты на нафту будуць падаць далей, тады на два, на паўтара года. Далей - усё! Далей - канец!

І абсалютна ўсё роўна, які заўтра чалавек будзе пасля Пуціна. Яму засталася сума валютных рэзерваў падзеленая на каэфіцыент ягонага глупства. Або на каэфіцыент ягонага вар'яцтва. Або на каэфіцыент ягонай агрэсіі і т. д.

Гадзіннік цікае. Можна падкруціць, каб хутчэй, але нельга падкруціць, каб марудней. Нельга!

Напісаць каментар 79

Таксама сачыце за акаўнтамі Charter97.org у сацыяльных сетках