29 сакавiка 2024, Пятніца, 9:21
Падтрымайце
сайт
Сім сім,
Хартыя 97!
Рубрыкі

Цудам выжыўшыя на Майдане бацька і сын дапамагаюць байцам АТА

10

На Майдан Кузняцовы хадзілі з лістапада 2013 г усёй сям'ёй.

Напярэдадні гадавіны Рэвалюцыі годнасці «Факты» зноў сустрэліся з сям'ёй, здымкі якой у лютым абляцелі ўвесь свет.

- Калі абстаноўка стала напальвацца, я паспрабавала адгаварыць сына з мужам ад паходаў на Майдан, - прызнаецца жонка Мікалая Юр'евіча 56-гадовая Ала Шумская, дацэнт Кіеўскага політэхнічнага інстытута. - Але муж сказаў: «дваццацігадовыя дзеці супрацьстаяць таталітарнаму рэжыму, як жа я змагу ў гэты час спакойна сядзець дома».

18 лютага Мікалай Кузняцоў з сынам, як звычайна, пайшлі ў інстытут, а пасля абеду паспяшаліся на Майдан.

- На вуліцы Інстытуцкай мы прыйшлі за некалькі хвілін да пачатку атакі, - успамінае 59-гадовы Мікалай Юр'евіч. - Нечакана сілавікі сталі наступаць, майданаўцы кінуліся назад. Людзі спатыкаліся і падалі. Спецназ напіраў імкліва, мы з Ігарам апынуліся заціснутымі з усіх бакоў. Кожны са спецназаўцаў, прабягаючы міма, спрабаваў некалькі раз ударыць дубінкай. Гэта былі не гумовыя дубінкі, а пластыкавыя, у якіх больш магутная сіла ўдару. Нас білі па плячах, па нырках, але пераважна цэлілі ў галаву.

Пазней высветліцца, што дэманстрантаў не толькі збівалі, іх забівалі.

- Я баяўся страціць у натоўпе сына і моцна трымаў яго за руку, - працягвае мужчына. - Мы так і беглі, схапіўшыся за рукі, а ў гэты час на нас сыпаліся ўдары. З ран хвастала кроў, але гэта, здаецца, толькі падзадорвала «беркутаўцаў». Метраў пяцьдзесят мы пераадолелі, пратрымаўшыся на нагах. Але ля нейкай тумбы нас павалілі на зямлю, білі ўжо не толькі дубінкамі, але і нагамі.

І ўсё ж такі мы ўпалі вельмі ўдала. Хоць вочы былі ў крыві, я разгледзеў у двух метрах ад сябе неглыбокі падвальчык. І даў знак сыну адпаўзаць туды. «Беркутаўцы», што прабягалі міма, заглядвалі ў падвал, але, каб ударыць нас, ім трэба было прылаўчыцца.

Калі наступіла зацішша, мы выйшлі са свайго сховiшча. Нас заўважыў «беркутавец» - ён загадаў паказаць змесціва нашых кішэняў, знайшоўшы час растлумачыць, што яго цікавіць зброя. У мяне, акрамя пары жэтонаў на метро, больш нічога не было. Ігар дастаў з кішэні гадзіннік, аднак пакласці яго назад у яго ўжо не было сіл. Прайшоўшы панадворкамі, мы хацелі пакінуць небяспечнае месца. Па дарозе сустрэлі медыкаў-валанцёраў, якія аказалі нам першую дапамогу, перавязаўшы галовы. Сіл ісці далей ні ў мяне, ні ў сына не было, мы ледзь рухаліся. Нарэшце, дабраліся да аднаго з пад'ездаў, каб аддыхацца і перадыхнуць.

Калі на вуліцы стала больш-менш спакойна, Мікалай Кузняцоў патэлефанаваў жонцы.

- Коля сказаў, што з імі ўсё ў парадку, яны хаваюцца ў адным з дамоў, хутка прыедуць, - кажа Ала Антонаўна. - Але я адчувала: штосьці здарылася. Дзіўна паводзіў сябе наш сабака, ён жалобна скуліў і хадзіў з пакоя ў пакой. Я ўключыла тэлевізар і ўбачыла, як «беркутаўцы» збіваюць дэманстрантаў. Стала выклікаць таксі, каб прывезці мужа з сынам дадому. Як толькі дыспетчары даведваліся адрас, спрэс адмаўляліся прымаць заказ. «Ведаеце, што, як там? - Цікавіліся ў мяне. - Вы б паслалі туды свайго сына?» У роспачы я выйшла на вуліцу і, не ведаючы, што рабіць, стала блукаць у пошуках аўтамабіля. Нарэшце кіроўца прыватнага таксі пагадзіўся ехаць. Праз велізарныя заторы мы з цяжкасцю дабраліся да таго месца, дзе мяне чакалі муж і сын. На вуліцы ўжо сцямнела, таму я не адразу ўбачыла, у якім стане былі абодва. Ад радасці, што яны жывыя, я прыціснула іх да сябе і... не змагла адарвацца - прыляпілася. Ліпкай апынулася кроў, якой была залітая ўся вопратка сына і мужа. Толькі тады ўбачыла, што ў іх перавязаныя галовы, а ў мужа боўтаецца рука. Абодва ледзь стаялі на нагах.

Дома высветлілася, што ў Колі і Ігара баліць абсалютна ўсё - яны не маглі ні сядзець, ні стаяць, ні ляжаць. Усё цела ныла, гула галава. Выклікаць «хуткую» я пабаялася, наважыла, што раніцай завязу іх да знаёмага лекара. І стала сама апрацоўваць раны.

Мікалаю Кузняцову прабілі галаву ў двух месцах, медыкам прыйшлося накласці дзесяць швоў. Акрамя таго, «беркутаўцы» зламалі мужчыну лапатку, яму доўга прыйшлося хадзіць у гіпсе. Ігару таксама дасталася - хлопцу лапілі галаву ў трох месцах. Ад збіцця ў мужчын былі сінія плечы і спіна, засталіся сляды ад гумовых куляў.

Бацька з сынам не запомнілі момант, калі іх фатаграфаваў карэспандэнт інфармацыйнага агенцтва.

- Памятаю, што хтосьці пстрыкаў, - кажа Ігар Кузняцоў. - У той жа вечар фота з'явілася ў Інтэрнэце, нам сталі тэлефанаваць знаёмыя, цікавіліся, ці мы гэта, прапаноўвалі дапамогу.

- Скажыце, Майдан быў не марным?

- Перамены ў нашай краіне пачаліся з Майдана, гэта ўжо ні ў каго не выклікае сумненняў, - адказвае Мікалай Кузняцоў.- Высокапастаўленыя чыноўнікі заплацілі велізарныя сумы за свае пасады, яны былі ўпэўненыя, што заселі надоўга. Так нахабна красці маглі толькі вельмі ўпэўненыя ў сваёй беспакаранасці людзі. Зразумела, што аддаваць такія залатыя месцы яны не збіраліся, таму кровапраліцце было чаканым. Тое, што мы скінулі ярмо Януковіча і яго каманды, адбылося дзякуючы падзеям на Інстытуцкай. Аднак цяпер выклікае здзіўленне, што ў Вярхоўную Раду прайшлі некаторыя памагатыя Януковіча. Той, хто мяркуе, што злодзей досыць скраў і цяпер не будзе гэтага рабіць, глыбока памыляецца. Той, хто краў мільёнамі, ужо не спыніцца. Як матэматык, я ведаю, што максімальнага ліку не існуе. Калі палітыка што да былых прыхільнікаў Януковіча не зменіцца, то трэці Майдан непазбежны.

- Як вы думаеце, калі скончыцца вайна?

- Існуе тры станы грамадства: вайна, мір і нешта сярэдняе паміж вайной і мірам. У нас цяпер самы горшы варыянт - няма ні адкрытай вайны, ні міру. Штодня забіваюць людзей. Пакутуюць тыя, хто знаходзіцца на акупаваных тэрыторыях. Я думаю, што спыніць расейскае нашэсце можна толькі адным шляхам - кожны дзень перадаваць у Расею «груз 200». Акрамя таго, стварыць магутны інфармацыйны сайт, абавязкова на расейскай мове, на якой паказваць забітых акупантаў і паказваць імя, прозвішча, адкуль родам, як апынуўся на тэрыторыі Украіны. Каб бацькі хлопца, які толькі збіраецца сюды ехаць са зброяй, ведалі: з Украіны ён жывым не вернецца. Упэўнены, гэта прынясе свой плён. Калі расейскія маці ўзбунтуюцца, Пуцін вымушаны будзе спыніць вайну. З Пуціным трэба паводзіць сябе, як... з сабакам. Калі сабаку баішся, ён адчувае гэта і пачынае нападаць. Калі ж смела глядзець яму ў вочы, ён не кране.

Трэба сказаць, што бацька і сын Кузняцовы літаральна рваліся ў зону АТА.

- На жаль, на фронт нас не ўзялі, - уздыхае Мікалай Юр’евіч.- Загадалі заставацца ў тыле, таму дапамагаем набліжаць перамогу ўсімі даступнымі спосабамі. Штомесяц аддаём для патрэб АТА частку заробку. Купляем для ваяроў магутныя ліхтары, з далёкасцю пяцьсот метраў. Дапамагаем таксама параненым, прынамсі, у набыцці якасных пратэзаў. Сям'і бежанцаў аддалі для пражывання сваё лечішча.

Цяпер галоўнае - спыніць вайну. Мы ўжо даказалі, што моцная нацыя, справімся і з гэтым злом. Перамагае не той, у каго больш магутная зброя, а хто мацнейшы духам. Узгадайце, год назад мы з палкамі супраць стралковай зброі перамаглі на Майдане!

Напісаць каментар 10

Таксама сачыце за акаўнтамі Charter97.org у сацыяльных сетках