Чым такі дрэнны Пуцін?

Украінская журналістка Ірына Каротыч атрымала ліст ад дзяўчыны Дар'і з Масквы, якая не разумее, «чым такі дрэнны Пуцін».

Ірына Каротыч дала адказ у публікацыі на сваёй старонцы на Фэйсбуку і напісала пра розніцу ў даходах жыхароў цэнтра і рэгіёнаў, крадзяжы чыноўнікаў РФ, бязмежжа ўлады і ўмяшанне ў жыццё Украіны:

- Другі дзень думкі мае паралізаваныя лістом дзяўчыны Дашы з Масквы. Ліст ляжаў у папцы «Іншыя», дзе я яго ўчора і знайшла. Даша жыве ў Маскве - і напісала мне, каб сказаць, што яна, Даша, катэгарычна не разумее, за што ўсе так не любяць Пуціна.

Вось Даша, як расеянка, хоча мне сказаць: яе, Дашын, дабрабыт кожны год расце, яна можа дазволіць сабе купіць аўтамабіль і жыллё, можа займацца, чым хоча, і зарабляць сумленным шляхам. І наогул Даша агулам задаволеная тым, як ідуць справы ў яе краіне і ўхваляе дзеянні свайго прэзідэнта.

І Даша просіць: «Калі ў Вас будзе час, вы маглі б мне растлумачыць, чым так дрэнны Пуцін? Ну сапраўды, я не разумею....аб'ектыўна, мы жывем не ў ідэальным свеце, але я бачу, што чалавек хаця б не ліжа дупу амерыканцам, а ідзе сваім шляхам!».

Бачыце, Даша, тут такая справа.

Я, мабыць, нават апушчу «амерыкосаў», хоць адно ўжыванне гэтага слова характарызуе вас не найлепшым чынам.

Тут такая справа, Даша.

Можа, вы не ведаеце ці не заўважалі - але ваш дабрабыт рос з адной-адзінай прычыны: звышвысокага кошту на нафту на працягу некалькіх гадоў. Што было б нядрэнна зрабіць краіне, на якую зваліўся такі выдатны фінансавы прафіт?

Мне здаецца, скарыстацца гэтымі звышпрыбыткамі на развіццё рэальнай, а не сыравіннай эканомікі. Знізіць ціск на малы і сярэдні бізнэс, выбудаваць і ўмацаваць галіны вытворчасці, якія не залежаць ад кошту на нафту, развіваць рэгіёны і турызм, ды ці мала што! Што зрабіў расейскі ўрад на чале з прэзідэнтам?

Распіхаў звышпрыбыткі па кішэнях некалькіх дзясяткаў людзей. Але вам было ўсё роўна - вы купаліся ў фінансавых «нафтавых» пырсках, якія далятаюць да простых смяротных, куплялі жыллё і аўтамабілі і радаваліся свайму дабрабыту, не асоба аналізуючы, адкуль ён узяўся і ад чаго залежыць. Магчыма, калі вы адкрыеце вочы і паглядзіце на сённяшні кошт на нафту, а заадно на курс даляра, сёе-тое стане вам зразумела. Скажу толькі, што пакуль вы ў Маскве куплялі аўтамабілі і жыллё, людзі ў шматлікіх расейскіх рэгіёнах жылі без дарог і не ведалі, што такое каналізацыя. У краіне са звышпрыбыткамі, ага.

А яшчэ, Даша, пакуль вы куплялі аўтамабілі і жыллё, у турме гінуў чалавек, якога звалі Сяргей Магніцкі. Вы не чулі пра яго? Я распавяду: гэта бухгалтар, які выявіў беспрэцэдэнтна велізарны крадзеж з расейскага бюджэту, здзейсненае самым верхнім эшалонам дзяржчыноўнікаў. І ён, ідэаліст, наважыў аднавіць справядлівасць. Яго, Даша, кінулі ў турму і трымалі там у катавальных умовах. Ён паміраў, лежачы на бетоннай падлозе і крычаў ад болю. Пагугліце, Даша, «Справа Магніцкага», знайдзіце інтэрв'ю з Уільямам Браўдэрам. Калі я шмат гадоў таму прачытала гэтае інтэрв'ю, я захварэла - у літаральным сэнсе.

А потым, Даша, пакуль вы выбіралі аўтамабіль і займаліся тым, чым хацелі, Уільям Браўдэр дамагаўся справядлівасці - у памяць пра Сяргея Магніцкага. І ён яе дамогся - чыноўнікі, якія былі датычныя да раскрытага Сяргеем злачынства, трапілі ў санкцыйны спіс ЗША - так званы «Спіс Магніцкага». І пасля гэтага ваш урад абразіў і нанёс удар у адказ: прыняўшы закон Дзімы Якаўлева. Гэтым законам, Даша, ваш урад пад кіраўніцтвам вашага прэзідэнта вырак сотні расейскіх дзяцей-інвалідаў на смерць у расейскіх дзіцячых дамах. Вы ніколі не цікавіліся, як расейскія інваліды жывуць у дзіцячых дамах? Наўрад ці - чалавек, які аднойчы гэтым цікавіцца, пачынае многае разумець. Ва ўсынаўленні было адмоўлена нават тым дзецям-інвалідам, якія ўжо пазнаёміліся са сваімі будучымі бацькамі. Нават тым, да каго бацькі прыляталі з Амерыкі і паказвалі на фотаздымках іх будучы дом, пакой і цацкі. Усе яны, Даша, засталіся гніць у дзіцячых дамах. Пакуль у вас рос дабрабыт.

Пакуль ваш дабрабыт рос, дачка сібірскай чыноўніцы да смерці збівала на тратуары людзей - і сыходзіла ад пакарання. Не сядзела ў турме ні дня, нават падчас следства. А людзі, якія станчылі ў храме, селі ў турму адразу - і адседзелі там амаль тры гады. І чалавек, які штурхнуў паліцэйскага падчас масавых беспарадкаў, сеў у турму - і сядзіць там да гэтага часу. Але вы, Даша, наўрад ці ведаеце пра «балотную справу» - вы ж займаецеся тым, што вам падабаецца. І ўхваляеце дзеянні свайго прэзідэнта.

А яшчэ, Даша, пакуль вы куплялі жыллё, расейскія дзеці паміралі ў шпіталях - калі на іх лячэнне добрыя людзі не знаходзілі грошы. Бо Расея, краіна з нафтавымі звышпрыбыткамі, займалася Алімпіядай, ёй было не да дзяцей з парокам сэрца.

Ці ведаеце вы, Даша, аб тым, што грошай, выдаткаваных на 10 хвілін адкрыцця алімпіяды, хапіла б на тое, каб праапераваць усіх расейскіх дзяцей з прыроджаным парокам сэрца? Справа ў тым, што калі дзяцей з такім дыягназам праапераваць у раннім узросце - яны вырастаюць звычайнымі здаровымі людзьмі. А калі не - то яны будуць інвалідамі, адстануць у развіцці і загінуць рана.

Але гэта ўсё, безумоўна, унутраныя справы вашай краіны. І што б я ні думала з гэтай нагоды - разуменне таго, што гэта ўнутраныя справы вашай краіны, заўсёды трымала мяне ад публічных выступленняў на гэтую тэму. У рэшце рэшт, я, як вы заўважылі, не самая дурная дзяўчына, і я бачу, што крытычную большасць расейцаў усё задавальняе, хто я такая, каб абурацца лёсам расейскіх дзяцей-інвалідаў? Тым больш, што ў вас там расце дабрабыт, вы купляеце аўтамабілі і жыллё і вы ўсім задаволеныя.

Але наступіў момант, калі ваша краіна стала ўмешвацца ў справы маёй.

Наступіў ён год таму - калі Украіна паднялася ў масавым пратэсце супраць дзеючага ўкраінскага прэзідэнта. Не верце дурасці аб тым, што яна паднялася «за ЕЗ» ці «супраць Расеі». Гэта трызненне. Краіна паднялася супраць абсалютнага, поўнага бандыцкага бязмежжа чалавека, які зваўся прэзідэнтам Украіны. Узведзенага «на трон», трэба сказаць, доўгімі і затратнымі намаганнямі Крамля. Ну, так атрымалася, што я трошкі ведаю, адкуль прыязджалі дзеткі, якія працавалі ў штабе Януковіча. Некаторыя з іх былі маімі сябрамі. Сёй-той імі застаецца.

І ў той момант, калі Украіна паднялася ў масавым пратэсце, ваша краіна пайшла на злачынства. Яна пачала ствараць альтэрнатыўную рэальнасць. Яна заліла прастору патокамі хлусні і вар'яцтва аб тым, што адбываецца. Я б, можа, не стала абурацца, калі б гэтыя патокі былі адрасаваныя толькі вам. Але справа ў тым, што большая частка насельніцтва Украіны глядзіць менавіта расейскія каналы. І верыць гэтым навінам.

А потым, стварыўшы пекла ў галовах вашых і маіх суграмадзян, Расея адважылася на прамую агрэсію і анэксію Крыма. У гэты момант мяне, Даша, пазбавілі дома. У гэты момант зламалі лёсы сотняў тысяч людзей і заклалі бомбу вайны на тэрыторыі маёй краіны. І гэта зрабіў ваш урад пад кіраўніцтвам вашага прэзідэнта.

Вы пішаце, што месяц таму былі ў Крыме - і «ўсе, з кім вы мелі стасункі, радыя гэтым падзеям». Ну што я магу сказаць? Магу прапанаваць каардынаты людзей, якія жывуць у Крыме, і з якімі вы не пагутарылі. Якія распавялі б вам аб горычы здрады, аб унутранай эміграцыі, аб бізнэсе, які абрынуўся, аб страчанай працы.

Якія былі арыштаваныя або збеглі з Крыма, баючыся пераследу. Людзей, якія баяцца сказаць хоць слова, бо на Севастопальскім гарадскім форуме рэе трэд «Ачысцім горад ад бандэраўскага паскуддзя!» - Трэд, у якім людзі дзеляцца прозвішчамі і адрасамі людзей, заўважаных у праўкраінскіх сімпатыях. Каб потым фашыстоўскія прарасейскія малойчыкі расправіліся з імі. Магчыма, вы ўважаеце гэта за норму цывілізаванага грамадства, я - не.

Але вы, Даша, мелі стасункі з іншымі людзьмі, а гэтых - са зламанымі лёсамі, журботна маўклівых - для вас не існуе. Як не існавала для вас Сяргея Магніцкага, сірот, інвалідаў, якія загінулі пад коламі чынавенскіх аўтамабіляў людзей, забітых журналістаў і пасаджаных у турму актывістаў - ў вашай краіне. Іх было не відаць за заслонай вашага, які расце, дабрабыту, як я разумею.

А потым ваш прэзідэнт, дзеянні якога вы ўхваляеце, закінуў дыверсійныя групы ў маю краіну, і развязаў крывавую вайну з многімі тысячамі ахвяр. Працягваючы хлусіць - бессаромна, без перапынку і без граніц.

Вельмі спадзяюся, што змагла вычарпальна адказаць на ваша пытанне.

Вы яшчэ пішаце, што «мы ж браты» і заклікаеце ўспомніць Кіеўскую Русь. Кіеўскую Русь я не магу ўспомніць па прычыне крайняй маёй маладосці. А пра «мы ж браты» падумайце лепш вы - як прадстаўніца краіны, якая акупіравала частку маёй радзімы, што забрала ў мяне дом і пагрузіла цэлы рэгіён Украіны ў крывавы хаос.