Леанід Бранявы: Не смейце сумаваць па савецкім пекле

Вядомы расейскі актор мусіць даць урок прыстойнасці на фоне Ахлабысціна і Парэчанкава.

Выйшла ў свет новая кніга ўкраінскага пісьменніка і журналіста Дзмітрыя Гардона «Душы аддушына», адну з прадмоў да якой напісаў Леанід Бранявы. Ён звярнуўся да людзей, якія да гэтага часу ўсхваляюць жыццё ў Савецкім Саюзе. Артыкул Леаніда Бранявога прыводзіць выданне «Бульвар Гaрдона».

«Усе, што ў Савецкім Саюзе адбывалася, не апісана нават у самых страшных казках - гэта жудасны, абсурдны фільм жахаў, які зацягнуўся на 70 гадоў: настолькі цяжкі, што мы да гэтага часу ад прагляду яго не адышлі і ні да якога іншага малюнку прывыкнуць не можам, - піша ён. - Вы толькі ўвагу звярніце: колькі пра зверствы ў сталінскіх лагерах вядома, аб баржах, якія разам з іншадумцамі падпальваюць, аб расстрэлах прама на працоўных месцах, пра мільёны сірот - дзяцей ворагаў народу, а глядзі ж, знаходзяцца тыя, хто Валгаград зноў хочуць Сталінградам назваць або на мітынгі кампартыі выходзяць, якую Ельцын толькі таму, што гарэлка перашкодзіла, не забараніў, і крычаць: «Ста-Лін! Ста-Лін!». Дурні, вы хоць ведаеце, што крычыце? Я страшную рэч скажу: нават Гітлер і то лепшы за Сталіна! Так-так, і хоць Гітлера я ненавіджу, паважаю на паўграма больш, бо ён хоць бы сваіх, немцаў, амаль не чапаў, а гэты касіў усіх запар: і асецінаў, і грузінаў, і рускіх, і ўкраінцаў... Як адчуваў, што праз дзесяцігоддзі адшукаецца такі, як Зюганаў, здольны шматмільённаму народу даказваць, што Сталін больш дарагі і больш каштоўны, чым Пушкін, бо зрабіў больш»

Леанід Бранявы падзяліўся ўспамінамі аб сваім дзяцінстве.

«Тыя, хто саджаў, дарэчы, яшчэ жывыя - гэта тыя, хто сядзеў, амаль вымерлі, а я, чыё дзяцінства спаскудзілі, чыё месца нараджэння - найпрыгажэйшы Кіеў - атручанае і намёртва з успамінамі пра тое звязанае, як раскідалі нашу сям'ю па ўсім саюзе (бацька на Калыме лес валіў, маці па гарадах і вёсках бадзялася, я па свеце пайшоў галадранцам), заўсёды казаў і казаць буду: не смейце, перастаньце сумаваць па пекле - памятаць трэба дабро, а не зло!

Усе нашы беды, прынамсі, ад таго, што дабра мы не памятаем. Напрыклад, што атрымалі за гэту Перамогу тыя, хто ваяваў, каму яны ў выніку патрэбныя? Гадоў сем ці 10 таму па тэлевізары сюжэты, знятыя ў Расеі і Нямеччыне, паказалі: ляжыць стары наш франтавік, без ног, у нейкім куце закапцелым, побач страшныя, выродлівыя пратэзы валяюцца (хто толькі іх зрабіў?), І потым - Мюнхен, утульны домік, клумбы з кветкамі, дарожкі пясочныя... Па адной з іх да свайго «Мерсэдэса» дзядок бадзёра крочыць - былы салдат вермахта: у жыцці не скажаш, што абедзвюх ног у яго няма! Так хто перамог, пытаецца, мы ці яны? Або наш таварыш Сталін і ўсе наступныя таварышы і спадары, якім абсалютна напляваць на тое, што хтосьці здароўе на вайне страціў, каб яны раз'язджалі цяпер у дарагіх машынах і гадзіннікі за сотні тысяч даляраў сабе выбіралі?

Нас, абадранцаў, галодных, вашывых, сіротаў і ўбогіх, у ваенныя гады ў рэспубліках Сярэдняй Азіі прытулілі. Узбекі, казахі, таджыкі пускалі эвакуяваных пад стрэхі сваіх дамоў, апошняй аладкай з імі дзяліліся, а цяпер у Маскве іх дзяцей і ўнукаў за людзей не лічаць, ды і ў Кіеве, я ўпэўнены, ледзь заўважыўшы, грэбліва пырхаюць і гэтым зневажальным словам «гастарбайтэры» абзываюць. А чаму б расейцам - я кажу - з «гастарбайтарамі» за дапамогу эвакуяваным не разлічыцца, кампенсацыю не выплаціць - з нафтавых грошай? Няўжо яны на нас тады не выдаткаваліся, або хтосьці мяркуе, што падфастрыгаваць вуліцы і тынкаваць сцены - адзінае, на што «гастарбайтэры» гэтыя падыходзяць? Калі так, то мы, пераможцы, ані не лепшыя за нацыстаў, якія дзялілі нацыі на вышэйшыя і ніжэйшыя, - годныя дзеці бацькі народаў, як ні круці...

Раздаваць парады, як жыць, права я не маю - у рэшце рэшт, і сам гэтага не ведаю. Любы і кожны можа папракнуць мяне ў тым, што атрымліваў у СССР прэміі, узнагароды і званні, што бацька мой адным з самых жорсткіх следчых кіеўскага АГПУ быў, па-садысцку людзей дапытваў, грошы і паказанні выбіваў... Ні пройдзены шлях, ні сваю біяграфію я змяніць не магу, але перакананы, што ў мінулае вяртацца нельга, і ніводзін ордэн, ніводная ў свеце карысць адной-адзінай слязінкі пакрыўджанага табой чалавека не вартая».