Дзеці, якія вераць у Дзеда Мароза, вырастуць шчаслівымі

Прафесар нейрабіялогіі Кэлі Ламберт высветліла, чаму трэба як мага даўжэй падтрымліваць у дзяцей веру ў Дзеда Мароза.

Яе тлумачэння нядаўна былі апублікаваныя ў выданні The New York Times, піша «Інтэрфакс».

Неяк перад Калядамі дзеці Кэлі Ламберт знайшлі прыхаваныя на гарышчы падарункі. Сітуацыя знаёмая многім бацькам і тым, хто такім чынам ўсвядоміў суровую рэчаіснасць – хто падкладвае падарункі пад ёлку.

Нягледзячы на тое, што дзеці нараджаюцца з поўным камплектам нервовых клетак, сувязі паміж імі не такія шматлікія, як у дарослых. Чым старэй становяцца дзеці, тым больш сувязяў утвараецца паміж нейронамі ў іх мозгу, і тым лепш яны самі пачынаюць адрозніваць рэальнасць ад выдумкі, кажа навуковец.

Аднак эмоцыі, выпрабаваныя ў дзяцінстве, застаюцца з намі і ў дарослым жыцці. Чым больш старанна бацькі кожны год ствараюць атмасферу казкі вакол дзяцей, тым прасцей ім будзе аднавіць звязаныя з гэтым адчуванні ў будучыні.

Пах іголак, прыглушанае святло свечак і іншыя атрыбуты свята ва ўжо дарослых людзей актывуюць пэўныя аддзелы галаўнога мозгу, прымушаючы іх адчуваць шчырую асалоду ад свята і яго чакання.

Чаканне свята можа апынуцца настолькі ж прыемным, як і распакаванне падарункаў. Даследаванні паказваюць, што пацукі, прывучаныя да какаіну, адчуваюць задавальненне ад прадчування новай дозы, нават калі яны яе ў выніку не атрымліваюць.

Як жа паступіла нейрабіёлаг, калі ўсвядоміла, што яе схованку раскрылі? Яна зрабіла яшчэ адну псіхалагічную «вакцынацыю» дзецям, якая дазволіць ім атрымліваць асалоду ад святамі і будучы дарослымі.

Кэлі на месцы прыдумала гісторыю пра тое, як падарункі апынуліся на гарышчы. Санта-Клаўс нібыта патэлефанаваў бацькам і паведаміў, што ў яго баліць спіна. Таму некаторыя падарункі ён даслаў раней часу, каб потым без спешкі зайсці ў дом і пакласці іх пад елку. Аднак ён узяў з бацькоў распіску, што калі дзеці знойдуць падарункі, то іх прыйдзецца адправіць назад.

- Мы толькі ледзь-ледзь бачылі іх. Нават не памятаем, як яны выглядаюць, - жаласна крычалі дзеці, у поўнай упэўненасці, што так і было на самай справе.