Віктар Шандаровіч: У галоўнай апоры Пуціна «абламаўся» Шарм-Эль-Шэйх пад Новы год

Твары расейцаў і за шклом іншамарак твары, якія не змрачнелі ад павальнага беззаконня, хлусні і забойстваў, цяпер засумавалі.

Пра гэта піша ў сваёй калонцы на сайце gordonua.com расейскі пісьменнік і публіцыст Віктар Шандаровіч.

«У дні, калі для расейцаў стаў паціху праясняцца кошт Крыму, на прасторах «беластужкавых» сацсетак здарылася даволі важная перапіска ў пытанні аб бягучым гуманізме ў дачыненні да нашых млявых суграмадзянаў, якіх не кранала літаральна нічога з таго, што адбывалася з краінай у пуцінскія гады, пакуль не здарылася праблем з іпатэкай, - піша ён. - «Судакладчыкамі» выступілі мае калегі і таварышы: Сяргей Пархоменка, найлепшы рэдактар 90-х, які ўзначальваў часопіс «Вынікі», і Вера Чалішчава, выдатная журналістка з «Новай газеты».

Сяргей быў даволі крыважэрны ў дачыненні да суграмадзян; Вера папракала яго ў жорсткасці. Зларадны Пархом казаў: «Ага! Як Беслан, значыць, дык цішыня, як невінаватых у турмы сотнямі запіхваюць сярод белага дня, дык нічога, а як бабла ў вас трохі прапала - заварушыліся, людзі добрыя!» Вера на гэта пляскала рукамі і казала: «Ну як жа можна... Людзі ж. І зусім не ўсе, якія ўлезлі ў іпатэку, абыякавыя. А калі і так - у іх жа дзеці!»

Ну так. Дзеці.

Шарыкаў казаў аб Энгельсе з Кауцкім, што абодва не мелі рацыі. А я скажу аб Веры і Сяргеі, што маюць рацыю - абодва! І ва ўласнай душы ў гэтай спрэчцы я знаходжу па чарзе словы за таго і за іншую.

Злараднасць - так, злараднасць! - Наведвае мяне, калі я бачу, як абламаўся пад Новы год звыклы Шарм-Эль-Шэйх у «канапавай расейскай партыі»…, галоўнай апоры Пуціна сытых нафтавых гадоў; як сталі больш змрочнымі ў метро і за шклом іншамарак твары, зусім не змрачнеўшыя ад павальнага беззаконня, хлусні і масавых смертазабойстваў...

Але гэта - калі вымяраць людзей класамі, саслоўямі, партыямі...

А вось ідзе мне насустрач па завеянай дарозе з суседняга панэльнага дома ў парк бабуля са сваім дзядулем і сваім унучкам. Дрэс-код у спалучэнні з фэйс-кантролем, відавочна, не абяцаюць гэтым людзям нічога добрага ў цяжкія будучыя гады, і жадаць ім дадатковых кар за іх сацыяльную недаразвітасць зусім не хочацца чамусьці. А аплата толькі пачалася, і іх жыццё будзе з гэтага часу толькі больш бедным, зневажальным і больш небяспечным, чым... І ў адрозненне ад мяне, у іх нават не будзе выбару - з'ехаць ці не з'ехаць.

За каго яны галасавалі? Ну, за Пуціна. Ці за Зюганава. Якая розніца? «Заслужылі, карацей», - кажа мне ўнутраны голас (голасам Сяргея Пархоменкі). «Ну і што?» - Адказвае мне ўнутраны голас (голасам Веры Чалішчавай). Яны ж - няшчасныя. А што ж мы за нелюдзі, калі радуемся няшчасцям суграмадзян!

«Але іх шчасце было набытае злачынствамі», - нагадвае мне няўмольны голас Пархоменкі. «Яны не вінаватыя», - пярэчыць голас Веры, нельга патрабаваць з людзей таго, чаго яны не ў сілах даць...

І абодва маюць рацыю.

«І шкада ўсіх і ўся...» - як сказана ў Давіда Самойлава.

Вось толькі ўнука ўсё-такі шкада больш, чым бабулю.

І паасобку нас усіх шкада, а ўсіх разам – не».