Сям'я з-пад Ганцавічаў разыграла аднавяскоўцаў фальшывым пахаваннем

Незвычайны розыгрыш зладзіла на мінулым тыдні шлюбная пара сярэдніх гадоў з вёскі Люсіна Ганцавіцкага раёна.

І хоць гэта быў не першакрасавіцкі жарт, выклікаў ён у адных нястрымны рогат, а ў іншых - шок, піша мясцовае выданне «Ганцавiцкi час».

Пра артыстычныя здольнасці Мікалая і Алены Кролікавых, якія разыгралі сцэну паводле класікі жанру, журналісту распавялі іх аднавяскоўцы. Са слоў люсінцаў, усё пачалося з сямейнай спрэчкі. 34-гадовая Алена заявіла мужу, што іх сямейныя адносіны неяк астылі, а да старасці і зусім сапсуюцца. І, як апісваюць гісторыю вяскоўцы, справа была так:

- Не любіш ты мяне, Коля. Памру, дык і труну мне не купіш, - сказала Алена.

- Што? Я труну не куплю!? Ды я і чакаць не буду, калі ты памрэш! - сказаў Мікалай і пайшоў.

Даказаць адданасць жонцы і вернасць слову 43-гадовы Мікалай наважыў адразу ж. І пайшоў да Грышы, які не змог адмовіць аднавяскоўцу ў яго просьбе. На аўтобусе яны разам пакацілі ў цэнтр вёскі ў КБА.

- Труны ў вас ёсць? - Спытаў Коля ў працаўніцы.

- Вам для мужчыны ці жанчыны? Зялёную або бардовую?

- Дык любую. Бардовую давайце, - сказаў, як адрэзаў мужчына.

- А хто памёр? - пацікавілася прадавачка.

- Заўтра даведаецеся, - з загадкавым бляскам сказаў Мікалай.

Выбраўшы труну па памеры, Мікалай заплаціў блізу 650 тысяч, і разам з таварышам загрузіў труну ў машыну і павёз дадому. Алена была без забабонаў і без комплексаў. Не абцяжараная нейкімі вясковымі рамкамі паказной прыстойнасці, яна наважыла падыграць мужу і задаволіць уласнае пахаванне.

Убраўшыся і ўкладаючыся ў труне, у Алене прачнуўся талент акторкі. У прадчуванні абдураных аднавяскоўцаў і выразаў іх твараў, калі яны ўбачаць яе ўваскрэслай, жанчыну гэта яшчэ больш падбухторыла.

Разам муж і жонка наважылі разыграць сваякоў і суседзяў. Яны сталі склікаць развітацца з памерлай.

Каб усё выглядала праўдападобна, запалілі свечкі і да ўдзелу ў імправізаваным спектаклі прыцягнулі некалькіх мясцовых жанчын, якія за невялікую плату і пачастунак на памінальным стале пагадзіліся сыграць ролю плакальшчыц. Неўзабаве сталі падыходзіць людзі, каб развітацца з нябожчыцай.

Першы прыйшоў Лёня Рылкоў, мужчына, які падпрацоўваў у сям'і качагарам. Калі знялі века труны, ледзьве ўтрымаўся на нагах, бо нябожчыца ў сонцаахоўных акулярах і чаркай у руцэ праваліла першую сцэну і засмяялася. Але і гэтага хапіла, каб у Лёні адразу затрэсліся паджылкі ад нябачанага спектакля.

Другім прыйшоў сусед і, выказаўшы спачуванне мужу, спытаў:

- А чаму нябожчыца ў цёмных акулярах? - І пацягнуўся, каб зняць іх і пераканацца, ці не хаваюцца сінякі пад акулярамі.

Але памерлая яго апярэдзіла.

- Я сама здыму, - сказала нябожчыка і зняла акуляры.

Мужчына ледзь не абамлеў і, вылаяўшыся, махануў паднесеную чарку за ўваскрэслую нябожчыцу і пайшоў.

Развітвацца прыходзілі яшчэ і іншыя аднавяскоўцы, і адзінае, што дакладна вядома, што ад сардэчнага прыступу ніхто ў Люсіна не памёр. Знатакоў тэатральнага мастацтва і чорных гумарыстаў сярод вяскоўцаў знайшлося няшмат. Дэбют апынуўся правальным, і труну на наступны дзень гаспадар адвёз на звалку і спаліў.