Новая эра жыцця гарадоў

Калі б Нью-Ёрк быў краінай, то яго эканоміка займала б 13 месца ў свеце паводле сваіх аб'ёмаў, абганяючы эканоміку Мексікі і Паўднёвай Карэі.

Мумбаі (былы Бамбей) з'яўляецца самым шчыльна населеным горадам у свеце, вядомым панавальным у ім бязладдзі і беднасцю. Але дынамічнасць гэтага індыйскага горада дазволіла яму стаць цэнтрам найбуйнейшай у свеце кінаіндустрыі («Балівуд»), піша Cristian Science Monitor (пераклад — Иносми.ру).

Токіё, які ў 20 стагоддзі быў двойчы разбураны (спачатку землятрусам, а затым амерыканскімі бамбавікамі), сёння займае першае месца ў свеце паводле колькасці насельніцтва, якое складае 40 мільёнаў чалавек.

Усе гэтыя звесткі, якія тычацца звыш буйных гарадоў, дапамагаюць растлумачыць тое, чаму мы сёння дасягнулі крытычнага парога ў 10000-гадовай гісторыі гарадской цывілізацыі. У чацвер, 10 ліпеня, ААН упершыню абвясціла аб тым, што больш за палову насельніцтва планеты жыве ў гарадах. Яшчэ 70 гадоў таму ў гарадах пражывала менш за трэць насельніцтва планеты. І да 2050 года ў гарадах будуць жыць дзве траціны чалавецтва.

Імклівыя тэмпы ўрбанізацыі тлумачацца мноствам прычын, такіх, як больш дасканалая транспартная сістэма і рост вытворчасці. Кітай, да прыкладу, стаў лідарам у маштабах міграцыі, паколькі за апошнія некалькі дзесяцігоддзяў 150 мільёнаў яго грамадзян пераехалі ў гарады дзеля працы на прадпрыемствах і ў пошуках больш якаснай адукацыі, пасля таго, як краіна стала на шлях рынкавай эканомікі.

Аднак, хутчэй за ўсё, існуе больш глыбокая прычына, якая прымушае людзей жыць побач адзін з адным і мірыцца з шумам, ажыўленым дарожным рухам, забруджваннем навакольнага асяроддзя і высокімі коштамі.

Гэтая глабальная тэндэнцыя можа ператварыць 21 стагоддзе ў Эру гарадскога жыцця або, хутчэй, у эру надзеі. Рост колькасці гарадоў - гэта на самой справе паказчык надзеі чалавецтва на больш паспяховую будучыню.

Як у бедных, так і ў багатых краінах буйныя гарады, як правіла, вядомыя сваімі трушчобамі. Успомніце старыя брудныя прыгарады ў Рыа-дэ-Жанэйра альбо натоўпы жабракоў у Калькуце. Сёння адзін з васьмі жыхароў планеты пражывае ў адным з 29 найбуйнейшых гарадоў свету, гэта значыць, у гарадах з насельніцтвам больш за 10 мільёнаў чалавек. Але людзі, якія пагаджаюцца на беднае жыццё ў горадзе, знаходзяцца там на працягу ўсяго аднаго дзесяцігоддзя і зарабляюць роўна столькі, каб, у рэшце рэшт, папоўніць шэрагі сярэдняга класа.

Гарады з'яўляюцца лесвіцамі да шчаслівага жыцця. Гэта фабрыкі мрояў. Людзі, якія прыязджаюць у гарады, мірацца з галечай, каб выцягнуць свае сем'і з сельскай стагнацыі.

Гарады не толькі прапануюць людзям вызваленне ад чагосьці, але і свабоду дзеянняў.

Нягледзячы на тое, што мабільныя тэлефоны і інтэрнэт спрыялі фармаванню значна большай колькасці сувязяў паміж людзьмі, яны ўсё ж носяць віртуальны характар, і таму людзі сёння пераязджаюць у гарады. Там яны выяўляюць спалучэнне канкурэнцыі і супрацоўніцтва, якія нараджаюць інавацыі. Спантанныя сацыяльныя ўзаемадзеянні даюць пачатак новым магчымасцям. У ЗША чвэрць навукоўцаў і інжынераў жывуць у некалькіх кіламетрах ад пяці найбуйнейшых агламерацый. Ім неабходна знаходзіцца ў непасрэднай блізкасці ад такіх жа спецыялістаў, як і яны, каб генераваць свежыя ідэі.

У тых краінах, дзе нацыянальная палітыка палярызаваная, мэры многіх гарадоў ператвараюцца ў герояў, дзякуючы крэатыўным і прагматычным метадам кіравання - узгадайце Джока Відадо (Джок Відадо), мэра Джакарты, Інданезія. У многіх дачыненнях Нью-Ёрк мае больш агульнага з Шанхаем і Лонданам, чым Вашынгтон. У ЗША гарады часцяком засланяюць сабой цэлыя штаты: 10 вядучых агламерацый у Амерыцы вырабляюць больш, чым 37 штатаў, разам узятых.

У 1961 году актывістка Джэйн Джэйкабс (Jane Jacobs) напісала ў «Смерці і жыцця вялікіх амерыканскіх гарадоў» (Жыццё і смерць вялікіх амерыканскіх гарадоў) аб практычных характарыстыках гарадскога жыцця, такіх, як неабходнасць вучыцца жыць адзін з адным. Гарадам даводзіцца змагацца з мноствам праблем, такіх як смецце і злачыннасць. Узгадайце аб банкруцтве Дэтройта і забруджванні паветра ў Пекіне. Аднак цяпер, калі ўсё больш людзей выбіраюць жыццё ў гарадах, яны сталі зіхоткім сімвалам немінучага прагрэсу.