Шматдзетная сям'я са Жлобіна прытуліла бежанцаў з Данбаса

Абачлівая сям'я Крапіцкіх арганізавала прытулак для бежанцаў з Украіны.

У вёску Касакаўка прыехалі тры сям'і. Аб Крапіцкіх яны даведаліся праз сацыяльную сетку «Аднакласнікі». Усе гэтыя людзі баяцца заставацца на Радзіме, а Расея для іх застаецца краінай чужой і незразумелай. Таму для пераезду яны выбралі Беларусь, якая для іх выспа стабільнасці і дабрабыту, піша «Наша Нiва».

На вакзале журналістаў выдання з фатографам сустракае Алег - светлавалосы хлопец. Ён адразу павёў нас да сябе дадому. Жывуць Крапіцкія ў горадзе, а ў Касакаўцы арандуюць былую школу. Аб'ява ў сацыяльных сетках аб'яднала вакол сям'і сотні людзей з усёй Беларусі. Дапамагаюць нават таксісты і ўладальнікі крамаў.

Дзверы ў кватэру адкрывае Надзея Крапіцкая - прыгожая жанчына гадоў трыццаці. На руках у яе немаўля. Падбягаюць сабакі хаскі, а за імі - трое дзяцей.

У Крапіцкіх чацвёра немаўлят: дзве дзяўчынкі і два хлопцы.

Старэйшай 8 гадоў, а малодшай - 7 месяцаў. Акрамя гэтага ў іх тры сабакі і кот, які ўвесь час хаваецца за канапай. Усе яны змяшчаюцца ў трохпакаёвай кватэры.

Кватэра знаходзіцца ў стадыі рамонту. Добра ўладкаваная толькі зала. У некаторых месцах няма шпалер. Мэбля старая, усё сціпла, але гэта не перашкаджае сям'і выглядаць шчаслівай. Алег Крапіцкі працуе прарабам на будоўлі.

Сям'я заўсёды была неабыякавай. Раней дапамагалі сабакам. Для гэтага яны нават пабудавалі вальеры.

На кухні ў Крапіцкіх душна, кіпіць боршч і ежа для сабак. Тут жа сядзяць Марыя і Аляксей з сынам. Яны з горада Макееўкі. Яны сцвярджаюць, што наважылі пакінуць свой дом, калі па суседніх кватэрах пачалі хадзіць людзі без апазнавальных знакаў.

«Пад пагрозай жыцця забіраюць мужчын і адсылаюць у нейкія лагеры ў Заходняй Украіне», - распавядаюць бежанцы.

Вядома, што Макееўку першапачаткова кантралявалі баевікі, таму адтуль не маглі высылаць людзей у Заходнюю Украіну. Ды і Украіна наогул не праводзіла мабілізацыю ў Данбасе: зразумела, што на мясцовых нельга было спадзявацца.

«Значыць, гэтыя людзі хлусяць. Наколькі? Можа, хадзілі па кватэрах раз баевікі? І чаму хлусяць? Хутчэй проста, каб апраўдаць сваё бежанства. Але хто ведае? Хто яны? Невядома.

І вось такіх бежанцаў чулыя Крапіцкія прымаюць у сваю кватэру», - піша выданне.

Аляксей кажа, паводле адукацыі ён інжынер-механік, а Марыя працавала начальнікам аддзела ў страхавой фірме. А сёння яны кінулі ўсё і шукаюць прытулку ў іншай краіне.

Аляксей паводле адукацыі інжынер-механік, а Марыя працавала начальнікам аддзела ў страхавой фірме. Яшчэ некалькі тыдняў таму яны куплялі новую мэблю ў кватэру і планавалі летні адпачынак.

«Мне крыўдна, што гэтым людзям не даюць статус бежанцаў. У законе чорным па белым напісана, што статус бежанцаў можа быць нададзены ўсім, хто адчувае небяспеку для свайго жыцця, - кажа Надзея. - Каб гэтыя людзі маглі тут спакойна знаходзіцца, ім трэба знайсці працу. Дзякуй старшыні мясцовага грамадства, які ўладкаваў на працу ўжо адну сям'ю ў калгас і хутка ім павінны вылучыць жыллё. Ёсць ужо і іншыя прапановы з суседніх калгасаў».

А як мясцовыя ўлады рэагуюць на ініцыятыву?

«Эміграцыйныя службы зацікавіліся, бо яны думалі, што мы тут банду невядомых бежанцаў прытулілі, але потым зразумелі, што мы нічога дрэннага не робім, - кажа яна. - Ім жа па галаве ўжо з Менска настукаюць. Кажуць толькі: «Мы ж твар краіны, а вы людзей у такіх умовах хочаце размяшчаць!» Я ж і кажу ім: «Дык дапамажыце!». Людзі мне пішуць і просяць засяліць іх куды заўгодна, хоць прама ў палатку. Як я магу адмовіць?»