Вікторыя Азаранка: У Беларусі мне не хапае сонца і ўсмешак

Зорка сусветнага тэніса распавяла пра тое, што любіць гатаваць, пра што марыць і ў што гуляе дома вечарамі.

Вікторыя Азаранка вярнулася ў зборную Беларусі праз чатыры гады і дапамагла ёй у Будапешце выйсці ў плэй-оф 2-й сусветнай групы Кубка федэрацыі. Гэта жаночы аналаг Кубка Дэвіса, а як там бліскалі Мірны і Ваўчкоў, мы з вамі памятаем. У жаночай жа каманды, калі Азаранка гуляе, патэнцыял яшчэ вышэйшы, піша «Комсомольская правда в Беларуси».

- Я спадзяюся, што мы зможам прывезці ў Беларусь яшчэ адзін матч Кубка Федэрацыі (першы раз наша зборная гуляла ў Менску ў 2011-м годзе), - сказала Азаранка. - Мы вельмі хацелі гэтай перамогі. Першы раз я бачу ў нашай зборнай такі моцны камандны дух, і гэта толькі пачатак. Я вельмі радая, што ў зборную прыехалі маладыя дзяўчынкі, у нас з'яўляюцца новыя магчымасці, рэзерв у жаночым тэнісе добры.

- Будзем чакаць з'яўлення новых Азаранак?

- Формулы выхавання чэмпіёна няма. Будзе памылкай рабіць другую Вікторыю Азаранку, таму што другой не будзе. Трэба раскрываць асобу дзіцяці і развіваць моцныя бакі. Як бы было выдатна, калі б дзеці гулялі ў тэніс на ўроках фізкультуры. Але, вядома, гэта павінны быць не тыя ўрокі фізкультуры, якія былі ў маім дзяцінстве. Гэта поўная бязглуздзіца. Напрыклад, у амерыканскіх школах ёсць магчымасць займацца рознымі відамі спорту, і школы адна з адной спаборнічаюць.

- Але гэта ўсё дзяржаўныя справы. А пра што марыце асабіста вы?

- Я вельмі люблю дапамагаць людзям. Для мяне гэта сапраўднае шчасце. У мяне ў жыцці ўсё ёсць, я гэтага дамаглася сама. І калі з'яўляецца магчымасць дапамагчы іншым людзям, я гэта раблю з задавальненнем.

Я хацела б развіць свой інтэрнацыянальны дабрачынны фонд, зрабіць яго буйнейшым. Акрамя таго, я займаюся медыцынскім праектам. У прыватнасці, ён дапаможа праз тэсты ДНК даведацца, якія хваробы пагражаюць чалавеку.

- Вы гуляеце турніры па ўсім свеце, жывяце ў розных краінах, а дзе тое месца, якое вы называеце сваім домам?

- Пра мяне кажуць, што я вельмі мала бываю ў Беларусі. Але мой дом заўсёды будзе тут. Там, дзе жывуць мае бацькі, родныя, дзе я вырасла. За мяжой я жыву толькі таму, што гэта трэба для працы. Так зручней. І плюс надвор'е. У Беларусі мне не хапае сонца. Не магу доўга без яго і без усмешак. Бо калі холадна і ідзе дождж, то добры настрой цяжка захаваць. Прырода ў нас прыгожая, але холад і золь не для мяне. А снег я люблю. Памятаю, як у дзяцінстве мы з татам каталіся на лыжах у Раўбічах. Цяпер жа мне на лыжах катацца нельга, берагу здароўе.

- Чым вас дома песцяць?

- У маёй мамы і бабулі самае галоўнае пытанне: «Віка, што будзеш есці?» А я ўжо больш есці не магу! Хачу проста пасядзець пагутарыць. Вось цяпер доўгімі зімовымі вечарамі мы гулялі ў «Кракадзіла». Было вельмі весела.

У мяне мама гатуе вельмі добра. Яна крэатыўны чалавек. Не толькі ў гатаванні. І лялькі шые, і дызайнам інтэр'ераў займаецца. Можа быць, ёй варта адкрыць нейкі салон. Дык вось мама вельмі смачна гатуе рыбу. Мой дзядзька, Сяргей, робіць вельмі смачныя шашлыкі. Бабуля робіць усё, але я б адзначыла б перш за ўсё яе вінегрэт. Але самае смачнае страва, якую я ў нас калі-небудзь ела, - гэта шашлыкі з ракаў. Іх нам сябра прыгатаваў. Проста супер!

- А вы гатуеце?

- Так, для мяне гэта адпачынак. Я вельмі смачна запякаю рыбу, чылійскага сібаса. Але раблю я яе не згодна з рэцэптам, а як адчуваю.

- Шашлыкі з ракаў, чылійскі сібас... Вас можна чымсьці здзівіць? Што-небудзь экзатычнае каштавалі апошнім часам?

- У Досе я ела мяса вярблюда, хоць не ведала пра гэта.

- І як?

- Калі шчыра, ужо і не памятаю. Я наогул мяса ўжо не ем.

- Вы вегетарыянка?

- Я не вегетарыянка, але чырвонае мяса не ем. Я вельмі хачу быць вегетарыянкай, але ісці гэтым прынцыпам і ў той жа час харчавацца так, як патрэбна прафесійнай спартоўцы, вельмі цяжка.

- Давайце пагаворым аб вашых сябрах. З вамі ў Будапешт прыехалі дзве дзяўчыны. Хто яны?

- Кенна - мая сяброўка з Гаваяў, з ёй я пазнаёмілася ў Лос-Анджэлесе. Яна - частка сям'і маіх сяброў лэрд Гамільтана (амерыканскі знакаміты водны экстрэмал і сёрфер) і Габрыэль Рыс (валейбалістка, мадэль, сёрфер). І яшчэ ў нашай кампаніі мой фізіятэрапеўт.

- А з кім-небудзь з беларускіх спартоўцаў вы дружныя?

- Падтрымліваю стасункі з Максам Мірным і Валодзем Валчковым. Знаёмая з Сашам Глебам. Мы сустрэліся з ім у Штутгарце. Ён выступаў за клуб Бундэслігі, а ў мяне там быў турнір.

- З Дар'яй Домрачавай бачыліся?

- Пару разоў сустракаліся, але блізка незнаёмыя. Але я заўсёды вельмі радуюся яе перамогам і глядзела яе алімпійскія гонкі.

- А ці ёсць у Менску чалавек, якому вы можаце па-сяброўску патэлефанаваць, калі захочаце? Маўляў, прывітанне, як справы?

- Вядома, адзін з маіх самых лепшых сяброў - гэта Ваген Акапян (старшы трэнер нацыянальнай зборнай у тэнісе). Я ведаю яго з 7 гадоў, таму, калі я прыязджаю ў Менск, мы сустракаемся.

- Дома вы больш адпачываеце, чым трэніруецеся?

- Ну вось цяпер перад Кубкам федэрацыі я кожны дзень трэніравалася, займалася ў трэнажорнай залі. Але наогул дома я больш люблю адпачываць.

- І маляваць, напэўна. Неяк вы сказалі, што ў вас ужо ёсць калекцыя карцін, якія вы намалявалі пальцам.

- Я не ведаю, ці ёсць назва гэтай тэхніцы малявання. Вось проста захацелася. У мяне быў у жыцці складаны перыяд, трэба было чымсьці заняцца. Маляваць я асабліва не ўмею. Усё маё жыццё ў дзяцінстве была занятая тэнісам, і ў гурткі я не хадзіла. А мама мая вельмі прыгожа малюе, але пэндзлем. І калі на мяне найшло, я абышлася без пэндзлікі. Ён быў брудны, а мыць мне яго не хацелася. І я стала маляваць пальцамі.

- Можа быць, і мадэляваць вопратку пачняце? Многія зоркі спорту сыходзяць у сферу моды.

- Наўрад ці. Навошта? Добрага адзення і так хапае. Я вырасла не ў багатай сям'і, і калі я толькі пачала зарабляць грошы, мне вельмі хацелася купляць і купляць. Адзенне, сумкі, гадзіннікі... Але праз некалькі гадоў мне ўсё гэта надакучыла. Цяпер, напрыклад, у мяне ёсць спонсар гадзіннікаў. Але справа нават не ў гэтым. У мяне змяніліся прыярытэты. Акрамя тэніса, у мяне ў прыярытэце развіццё дабрачыннага фонду і маіх праектаў.

Але за модай я сачу. А апранацца люблю так, як мне зручна. Напрыклад, мне падабаецца стыль хіпі. Я маладая дзяўчына, чаму б мне так не апрануцца? Я люблю прыхарашыцца, але таксама магу надзець майку або кашулю.

- А вячэрнія сукенкі апранаеце толькі на афіцыйныя мерапрыемствы?

- Ці на спатканні.