Менскія таксісты гатовыя «спыніць горад»: «Uber стаў апошняй кропляй»

У Менску 6 лютага адбыўся стыхійная сустрэча кіроўцаў таксі ўсіх дыспетчарскіх службаў сталіцы - сабраліся чалавек 80.

На арганізаванай на Даўгінаўскім тракце паркоўцы не было хіба што машын таксі «Пятніца»: кіроўцы гэтай службы працуюць не на сябе - яны наёмныя працаўнікі і атрымліваюць за сваю дзейнасць фіксаваны заробак. Астатнія ж, не стрымліваючы эмоцый і асабліва не саромеючыся ў выразах, абмяркоўвалі, як ім жыць далей - ва ўмовах усё больш сур'ёзнай канкурэнцыі і нізкіх тарыфаў, паведамляе Tut.by.

Выхад на рынак новага бюджэтнага сэрвісу таксі Uber Х, паводле слоў менскіх таксістаў, «стаў ва ўсім гэтым бардаку апошняй кропляй». Яны быццам бы і не супраць яшчэ аднаго канкурэнта як такога - выбіраць-то ўсё роўна будзе кліент - яны пратэстуюць супраць няроўных умоваў, у якіх вымушаныя працаваць.

- Для таго каб у прынцыпе мець магчымасць законна працаваць, мы павінны плаціць падаткі, павышаную страхоўку, двойчы ў год дарожны збор, абаненцкую плату дыспетчарскім службам, купляць і абслугоўваць таксометры, адбівацца ад прыдзірак правяраючых органаў: транспартнікаў, падаткавікоў, даішнікаў, - а Uber не павінен ні-чо-га! Справядліва? - Перабіваючы адзін аднаго, пытаюцца некалькі дзясяткаў стомленых і незадаволеных жыццём мужчын.

Яны кажуць, што прыход Uber'а ім агулам зразумелы: кліенту такі від перавозак зручны не менш, а то і больш, чым традыцыйны выклік праз дыспетчарскую службу. Таксісты разумеюць таксама, што гэты сэрвіс усё роўна ніколі не выцесніць традыцыйнае таксі з вуліц горада, як не змог выцесніць у Амерыцы і еўрапейскіх краінах. Ім толькі крыўдна, што дзяржава, паводле слоў мужчын, «выціскае з іх усё сокі, штрафуе, карае і нічога не дае ўзамен», а Uber і нелегалы спакойна працуюць у Менску.

- Вы зразумейце, мы не кажам, што Uber і нелегалы - гэта адна «шарашка». Але чаму я павінен усім плаціць, усяго баяцца, за ўсё адказваць - а яны не. Вось вы пасажыр... Я, і толькі я адказваю за ўсё, што адбываецца з вамі ў маёй машыне. Я праходжу медагляд і паказваю машыну механіку, я страхуюць сваю адказнасць перад вамі, я падаю машыну да вашага пад'езда, калі вы хочаце. Я ваджу вас па тарыфах, якія мне невыгодныя... Вы мне плаціце - і мы, быццам бы ў разліку. Я свае абавязанні выканаў, вы - свае. Шчыра? А чаму я, выконваючы ўсе свае абавязкі перад дзяржавай, не атрымліваю таго ж узамен? Хто, скажыце, пра мяне падумае? Такое адчуванне, што нас усё «дояць», хоць павінны б абараняць.

Таксісты не раз на розных узроўнях заяўлялі пра тое, што эканамічна выгадны тарыф на перавозку павінен быць эквівалентны кошту аднаго літра самага папулярнага паліва (у нашым выпадку, Аі-92), але - не менш за 50 цэнтаў ЗША.

- Нашы тарыфы апошні раз павялічваліся, калі даляр каштаваў 8 тысяч рублёў. Памятаеце, калі гэта было? А памятаеце, колькі ён [даляр] каштуе цяпер? А мы ўсе таксама ездзім па 6,5 тыс. за кіламетр. Пасажыру, зразумела, выгадна, а перавозчыку? Дыспетчарская служба - ніводная! - аб кіроўцах не думае: яна гарантавана атрымлівае ад нас абанплату - ад 1,2 млн у месяц. Некаторыя жа ўвогуле прывязалі яе да даляра – хоць радзі,а падай, напрыклад, 90 даляраў, нягледзячы на курс, які расце, і фіксаваныя тарыфы!

Калі таксісты так незадаволеныя няроўнай сітуацыяй, якая стварылася, на рынку і ўмовамі, прапанаванымі дыспетчарскімі службамі, чаму б ім не кінуць усё гэта - і не сысці ў той жа Uber? Ну ці на завод?

- У Uber? А хто нас з нашымі 7-10-летнімі машынамі туды возьме? Ці вы думаеце, што мы можам прама заўтра дазволіць сабе купіць новую машыну? Ці дастаць з гаража пару запасных? Думаеце, мы ад добрага жыцця на гэтых ездзім і па 200 і больш даляраў штомесяц у рамонт укладваем?

Машыны, на якіх таксісты прыехалі на сённяшні стыхійны сход, - не «шрот», на такіх ездзіць вялікая частка сталічных аўтааматараў. Але і пад крытэр таго ж Uber'а «узростам да 5 гадоў» падыходзяць далёка не ўсё.

- На завод? Ды я б, можа, і пайшоў. А што там зараблю - тут трохдзёнка, тут двухдзёнку. Ды і патрэбныя мы там як быццам - на заводах. Напэўна, усё ж горад павінен захаваць таксі як такое - бо ва ўсім свеце працуюць таксісты. Хто будзе людзей вазіць, калі ўсё на завод пойдуць?

Паток скаргаў таксістаў не змяншаецца. У нейкі момант людзі разумеюць, што акрамя размоў трэба рабіць яшчэ нешта - і дамаўляюцца шукаць максімум магчымасцяў прыцягнуць увагу ўладаў да сітуацыі, у якой яны апынуліся.

- Мы можам выехаць на МКАД. У Менску каля 6 тысяч легальных таксістаў, хай 3 выедзе - мы спынім горад! Будзем ездзіць па кальцавой калонай, нічога не парушаць - не пакараюць. Але заўважаць!

Такія радыкальныя прапановы спыняе група ініцыятыўных таксістаў.

- Давайце спачатку паспрабуем па-іншаму: створым незалежны прафсаюз, які сапраўды працуе, (у сталіцы працуе два прафсаюза таксістаў, але ўдзельнікі сустрэчы называюць іх «фармальнымі» і «бескарыснымі» - нібыта тыя ніяк не абараняюць іх правы. - Рэд.), і хай яго кіраўнік прадстаўляе нашыя інтарэсы ў кабінетах чыноўнікаў. Калі ёсць ты, Косця, ты, Алег, ці ты - нас паасобку ніхто ўсур'ёз не ўспрымае. А калі ёсць афіцыйная арганізацыя - нас павінны выслухаць.

Чаго цяпер хочуць таксісты

- Роўных умоў працы для ўсіх кампаній, якія ажыццяўляюць у Менску пасажырскія перавозкі;

- Узмацнення жорсткасці адказнасці за нелегальнае возніцтва;

- Арганізацыі ў горадзе легальных стаянак таксі ва ўсіх раёнах і ля ўсіх аб'ектаў масавага адпачынку менчукоў: спартыўных арэн, начных клубаў, вакзалаў, аэрапорта;

- Узгодненага ўсімі службамі падвышэння тарыфаў на перавозку да эканамічна выгадных;

- Паслаблення кантролю за іх дзейнасцю з боку кампетэнтных органаў:

«Не ўсяго - толькі залішніх прыдзірак. Часам здаецца, што плафон на даху - як чырвоная ануча для падаткавікоў і транспартнікаў: пакуль не знойдуць да чаго прычапіцца - ні за што не адпусцяць».