Мянчук: Бабулю, што перажыла дзве вайны, не могуць накіраваць у дом састарэлых

Вользе Рыгораўне 101-ы год, блізкіх сваякоў у яе амаль не засталося, і цяпер ветэран жыве адна.

Вользе Рыгораўне 101-ы год. Увесь гэты час яна пражыла ў Менску. Да 70 гадоў працавала кіроўцам трамвая, калі вочы «сталі не тыя» - пайшла працаваць прыбіральшчыцай у школу. На бальнічным жанчына была ўсяго адзін раз, калі ўжо ў сталым узросце зламала нагу, дагэтуль у яе нават не было медыцынскай карткі. Нядаўна бабуля страціла сына, затым мужа. Блізкіх сваякоў у яе амаль не засталося, і цяпер ветэран жыве адна. Ужо пажылы пляменнік спрабаваў накіраваць яе ў дом састарэлых, але сутыкнуўся з непасільнай для пенсіянера папяровай цяганінай і апусціў рукі. З гэтай гісторыяй у рэдакцыю onliner.by звярнуўся мянчук Антон, які даведаўся пра Вольгу Рыгораўне зусім выпадкова: бабуля шмат разоў тэлефанавала яму, памылялася нумарам.

- Пару гадоў таму мая мама пераехала ў Маскву, я ў кватэры застаўся адзін. Мамчыны знаёмыя, якія не ведаюць, што яна пераехала, перыядычна тэлефануюць на хатні. Я ўжо прывык і часцей за ўсё слухаўку не здымаю: мне ўсё на мабільны тэлефануюць, а пра мамін пераезд усе, хто павінен, ведаюць. Але нядаўна тэлефон пачаў тэлефанаваць па некалькі разоў на дзень. Аднойчы я зняў слухаўку: на іншым канцы дроту была вельмі пажылая жанчына, якая прасіла паклікаць нейкую Веру. Яна тэлефанавала шмат разоў, і кожны раз я тлумачыў, што ніякай Веры тут няма, што тут жыве толькі Антон і раней жыла Ларыса (так маю маму клічуць). Здавалася, яна ўсё разумела, але на наступны дзень пачынала тэлефанаваць зноў.

Праз тыдзень я ўсё-ткі дамогся ад гэтай бабулі, які нумар яна набірае. Аказалася, што бабулька блытае адну лічбу. Яна ўсё зразумела, але праз пару гадзін патэлефанавала зноў.

Пасля чарговага званка хлопец не вытрымаў і патэлефанаваў той самай Веры, каб адчытаць за тое, што не сочыць за старым чалавекам. Жанчына таксама была пенсіянеркай, жонкай пляменніка Вольгі Рыгораўны. Са слоў жанчыны, бабуля ўжо зусім старэнькая і не заўсёды можа даглядаць за сабой. Пенсіянеры па магчымасці дапамагаюць бабульцы, але сачыць за ёй не заўсёды стае сіл - самі ўжо не маладыя.

Званку журналістаў пенсіянерка трохі здзіўляецца - адкуль столькі ўвагі да бабулі, якой дагэтуль ніхто не цікавіўся, - але расказаць аб праблеме ўсё ж згаджаецца.

- У яе амаль нікога не засталося. Вось мы з мужам, другі пляменнік ды ўнучка, якая цяпер у Берасці размеркаванне ад інстытута праходзіць. Мы раней часта да яе хадзілі, а цяпер ужо цяжка. У мяне кардыёстымулятар стаіць, з ім асабліва не паходзіш, муж таксама хварэе, а машыны ў нас сваёй няма. Мы ёй сацыяльнага работніка аформілі, ён бабулі ежу прыносіць, гатаваць дапамагае, а яна разлічваецца з ім. Мы стараемся кожны дзень тэлефанаваць ёй, пытацца, як справы. Ну ў яе заўсёды ўсё добра, чалавек такі. Сёння тэлефаную: «Усё добра, усё у мяне ёсць». Ёй сумна там, яна нават тэлевізар не глядзіць, тэлефануе ўсім, размаўляе.

Мы спрабавалі аформіць яе ў дом састарэлых, калі цяжка стала да яе хадзіць, але высветлілася, што там столькі паперак афармляць, столькі кабінетаў прайсці трэба, што мы проста заблыталіся. Яе трэба вазіць па лекарах, рэнтгены рабіць, дакументы збіраць - мы яе толькі замучым гэтым усім.

Антон, калі даведаўся, у чым прычына дзіўных званкоў, наважыў прапанаваць пенсіянерам дапамогу з афармленнем дакументаў, жанчына абяцала падумаць, але ўрэшце адмовілася: не хопіць у бабулі сіл на такі «сацыяльны клопат».

- Я спачатку раздражняўся, што ўвесь час тэлефон барабаніць, але калі даведаўся, што бабулі за сто гадоў, псіхаваць перастаў, - паціскае плячыма Антон. - Я дома працую, у мяне графік свабодны, з часам праблем няма. Я прапаноўваў павазіць бабулю па бальніцах, з дакументамі разабрацца, але не хочуць яны. Можа, яно і правільна - лішні раз не варта так напружваць чалавека; з другога боку, бабуля ўпадзе ў кватэры і нават падняцца не зможа.

Сама Вольга Рыгораўна ў дом састарэлых таксама з'яжджаць не хоча: разумее, што для пераменаў ужо пазнавата.

- Мы спачатку спрабавалі яе ўгаварыць, але ўсё дарма, - хвалюецца Вера. Тлумачыць ёй, што там за ёй сачыць будуць, дапамагаць, а яна: «Сама ідзі! Я там памру, дзе жыла. Што ты мяне паміраць гоніш?» Вядома, займацца гэтым ніхто не будзе. Што граху таіць - бабулі сто першы год пайшоў. Няма ў нас часу на гэтыя «пераезды».

Загадчыца аддзялення тэрміновага сацыяльнага абслугоўвання ГУ «Тэрытарыяльны цэнтр сацыяльнага абслугоўвання насельніцтва Маскоўскага раёна» Наталля Мандрык патлумачыла, чаму жанчыну не могуць вызначыць у інтэрнат:

- Сацыяльны работнік прыносіць жанчыне прадукты, лекі з аптэкі, аплачвае камунальныя паслугі, гатуе ежу. Жанчына раз у тыдзень тэлефануе нам, просіць прыйсці, наш супрацоўнік заключае з ёй дамову на аказанне разавай паслугі, а пенсіянерка тут жа аплачвае працу і прадукты. Кошт адной гадзіны працы - 4750 рублёў.

Без згоды жанчыны прызначыць яе ў інтэрнат нельга паводле закону. Са слоў нашага сацыяльнага работніка, у кватэры антысанітарыя, завяліся прусакі, за сабой Вольга Рыгораўна даглядаць не можа. Асабіста я думаю, што ёй было б лепш у інтэрнаце, дзе ёсць спецыялізаваны догляд, але афіцыйна яна псіхічна здаровая, таму можа адказваць за свае дзеянні і сама вырашаць, як ёй лепш.