Папа Римский не встретится с Патриархом Кириллом из-за Украины

что может быть общего у света и тьмы?

Ага, а церковь Московского патриархата обеспечивала ночлег и защиту титушкам. А сейчас сидят, как мыши и открещиваются от Гундяева: я не я и хата не моя.

Не зачем Папе встречаться со слугой Путлера и Сатаны!

А о чем с Кириллом говорить,о чернобыльском кранике?

Это то рпц которое называло Майдан экстремистами и советовало янеку навести там порядок ,и поддерживает политику пуцина. И как можно с кегебешной канторой говорить о духовности.

Каин убил Авеля, и был навеки проклят за это Богом. А пуцин захватил Крым: бессовестно лгал, запугивал, стравливал братьев русских и украинцев к войне и братоубийству. И если патриарх пребывает в прелести бесовской, то брат Франциск нет. Помните как на белых голубей после молитвы за Украину напали чайка и ворон?

Вот как-то цитатка подвернулась как раз:

"Антихрист придет во времена безначалия (2 Сол. 2, 7). Его царствие случится в условиях войны, когда истерзанные братоубийством народы не будут видеть выхода из мирового кризиса. Он предложит установить во всем мире единообразный политический и социальный строй. Народы согласятся, забыв о том, что стремление к насильственному объединению мировых держав во все века вызывало мистический ужас всех мыслящих людей, знающих из Св. Писания, что такое желание может возникнуть только у одного существа — Антихриста (или приуготовляющих стези ему) и с одной целью — мирового господства. "

Папе римскому и не стоит встречаться с членами "ЗАО РПЦ". Слишком много чести для гундяюшки табачного.

РПЦ - это секта.

Боже, как я ненавижу российскую РПЦ!! Сколько зла от них.

Глава УГКЦ совместно с главой так называемого Киевского патриархата ходил по кабинетам Госдепа США... - Можно подумать, что гендиректор "ЗАО РПЦ" Гундяев по кабинетам Кремля не ходит?

Пусть кирилушка купит себе еще пару часиков из золота с бриллиантиками и успокоится, а то бедолага распереживался, что баксов не будет из-за санкций США, ничего пусть путлер с ним поделиться, не раскольником.

Как же русские умудряются все обгадить! Даже в делах Господних! "Сатана там правит бал"!

"Ох, как тяжело жить в россии, этом
смрадном центре физического и
морального разврата, подлости,
вранья и злодейства".
Аксаков.

Все набагато простіше: гундяєв боїться справжніх Християн!
От представте, як він крякає й тявкає. пристрибуючи, і все зрозумієте!

"По сути, речь идет об очередном крестовом походе против православия"... крестовые походы были против православия!?????

Первый рог у чёрта- диктатура.Второй-РПЦ.

Как можно встречаться честному человеку с одним из главных идеологов захватнических войн РоSSии. Пусть кирилл встречается с прохановыми, киселёвыми, жириновскими и прочим дерьмом, какого в русне полным полно. В конце концов это его уровень.

Любой человек имеющий ДУШУ,осудит то что сделала россия с Украиной. Это как страшный сон.

8 красавіка 1939 года ў Пiнскай катэдры пасля заканчэння Вышэйшай духоўнай семiнарыi атрымаў прэзбітэрскае пасвячэнне Казімір Свёнтэк. З таго часу мінула 75 гадоў. Сёлета 21 кастрычніка ў Касцёле Беларусі будуць узгадваць і 100 гадоў з дня нараджэння гэтага чалавека, які стаў прыкладам мужнасці і нязменнай трываласці ў служэнні Богу і людзям.

Прапануем 7 з паловай наказаў кардынала, якія паўсталі з тых рэчаў, якія былі прамоўлены ім падчас яго зямнога жыцця і служэння беларускаму народу:


1. Не проста спадзявацца, але ведаць.

«Нават у той час, калі сядзеў у камеры смерці, я ведаў, што кожны пражыты дзень набліжае мяне да волі».

2. Жыць, нічога не выключаючы.

«Калі б пачынаў жыццё наноў, то выбраў бы менавіта гэты шлях разам з усім тым, што давялося перажыць, нічога не выключаючы: ні ўзнёслых, цудоўных хвілінаў, ні камеры смерці, ні Сібіры, ні Варкуты...»

3. Памятаць, што просьбы выконваюцца.

«Біскупе Лазінскі, — сказаў я, — маю да цябе дзве просьбы: каб я праз усё жыццё быў верным слугою Хрыста (зразумела, як чалавек свецкі, але адданы Богу), і каб мая мама жыла як мага даўжэй».
Аказалася, што абедзве тыя просьбы біскуп Лазінскі выслухаў. Маці мая пражыла 91 год. Праўда, наконт другой ён вырашыў па-свойму: калі хочаш быць слугою Божым, — павінен быць святаром. І хоць я ніколі да таго часу не думаў пра святарскае пакліканне і не прасіў аб гэтым, аднак, выйшаўшы з падзямелля пінскай катэдры, быў упэўнены, што стану ксяндзом».

5. Быць перакананым у тым, што зло пахіснецца.

«Я ўвесь час быў перакананы, што гэтая камуністычна-атэістычная сістэма і ўвесь агромністы Савецкі Саюз, гэты калос, стаіць на гліняных нагах і рана ці позна ногі гэтыя пахіснуцца і ўсё разваліцца, распадзецца ў друзкі...»

6. Стрымліваць слова і дзякаваць Богу.

«Слова сваё я стрымаў, абяцанне выканаў: мінская катэдра адбудавана і адноўлена! Дзякуй Табе, Божа!
О Божа, які ж Ты добры! – узнаўленне мінскай катэдры – гэта справа не наша, людзей слабых і бедных, але справа Твая, Божа Усемагутны і міласэрны».

7. Няхай дрыжыць голас, дрыжаць рукі ад прысутнага «Вязня Любові».

«Прашу мне паверыць: я знешне ўтаймоўвоўваю сябе, каб гэтага не было відаць, але на працягу 70 гадоў, калі я цэлебрую святую Імшу і пры вымаўленні словаў кансэкрацыі бяру ў рукі гостыю і келіх, кожны раз у мяне дрыжыць голас, дрыжаць рукі. А як жа міла адараваць «Вязня Любові», прысутнага ў Касцёле ў табэрнакулюме! Падчас адарацыі я не размаўляю, у мяне проста няма словаў… Я кленчу, гляджу на табэрнакулюм – і са мной на свой Боскі лад размаўляе Езус Хрыстус».

7,5. «У такім выпадку, вар’яцейце далей!»

«Згадваю маю першую кананічную візітацыю парафіі ў Мінска-Магілёўскай архідыяцэзіі. Сустрэў мяне вельмі малады святар, які прыехаў з Польшчы, каб весці пастырскую дзейнасць у Беларусі. Ён даў пажылому чалавеку крыж, і мы накіраваліся да касцёла. Ад яго засталіся толькі чатыры абшарпаныя сцяны без страхі, акон і дзвярэй, ляталі толькі галубы і вароны. Перад сцяной фасада стаяла больш за дваццаць пажылых жанчын, якія, як толькі ўбачылі мяне, усе хутка падышлі і, не зважаючы на моцную збянтэжанасць, прыпалі да маіх ног і пачалі іх цалаваць. Гэта ўзрушыла мяне, але не было магчымасці супраціўляцца. Іх можна зразумець. Яны ўпершыню ў жыцці ўбачылі каталіцкага біскупа, убачылі пасля столькіх гадоў пераследу і каля іх зруйнаванага касцёла. Потым яны ўсталі, падышлі да сцяны касцёла і дрыжачымі старэчымі галасамі заспявалі «Serdeczna Matko». Ці магчыма было біскупу не плакаць, бачачы такое сведчанне веры ў Бога і Касцёл?! А таго маладога святара я запытаўся, што яго прымусіла пакінуць родных, дыяцэзію, радзіму і прыехаць сюды на пустыннае месца Беларусі. Адказ быў кароткі: «Таму што я належу да Божых вар’ятаў». Я абняў яго, пацалаваў і шапнуў на вуха: «У такім выпадку, шаноўны святар, вар’яцей далей». А ён і «вар’яцее». Ужо аднавіў з руінаў тры касцёлы. Я не паспяваў іх асвячаць!»

Цытаты падабраны паводле naracz.na.by,