Барыс Вішнеўскі: Навальны і Хадаркоўскі праявілі цуды гнуткасці

Дэмакратыя - жыццё паводле закона, а не права моцнага.

У шэрагах палітычных праціўнікаў прэзідэнта РФ Уладзіміра Пуціна знайшлося шмат тых, хто пагаджаецца з незаконнасцю далучэння Крыму, але спрабуе растлумачыць, чаму гэта нельга выправіць.

Пра гэта дэпутат заканадаўчага сходу Санкт-Пецярбурга (фракцыя "Яблык") Барыс Вішнеўскі піша ў сваім блогу на радыё "Эхо Москвы", каментуючы заявы апазіцыянераў Аляксея Навальнага і Міхаіла Хадаркоўскага што да крымскага пытання.

- Прыхільнікаў Пуціна абмяркоўваць не будзем: іх адказ быў прадказальны, піша Барыс Вішнеўскі. - Аднак, і сярод апанентаў Пуціна выявілася шмат тых, хто прызнаючы незаконнасць далучэння Крыму, выяўляе цуды гнуткасці і вынаходлівасці, тлумачачы, чаму гэтую незаконнасць нельга выправіць. Часцей за ўсё, спасылаюцца на тое, што для гэтага прыйдзецца пайсці супраць волі большасці расейскіх грамадзян, што не адпавядае прынцыпам дэмакратыі. А таму - цытуючы вядомае, - і не марце, маўляў, украінцы, не будзе такога ў "агляднай будучыні"...

Але "крымскі тэст" патрабуе адказу на вельмі просты пытанне: ці можна браць чужое, або нельга? А калі ўзялі, то ці варта вярнуць?

Таго, што браць чужое нельга, дзяцей вучаць з ранняга дзяцінства. Калі дзіця яшчэ не разумее, што нельга ўзяць чужую цацку, якая яркая і прыгожая, а ў яго такой няма, але вельмі хочацца. А бацькі яму тлумачаць, што калі ўзяў, то трэба вярнуць, а не прыдумляць прычыну, з якой хочацца пакінуць яе сабе.

Што тычыцца дэмакратыі - яна заключаецца не толькі ў выяўленні волі большасці. Яна заключаецца яшчэ і ў тым, што жывуць паводле закона, а не права моцнага. Што выконваюць нормы міжнароднага права і свае міжнародныя дамовы (якія, згодна з пакуль яшчэ не скасаванага канстытуцыйнага прынцыпу, маюць прыярытэт над расейскімі законамі). І паважаюць не толькі свае законы, але і чужыя. У гэтым выпадку - украінскія, якія, сапраўды гэтак жа, як і расейскія, ніякага "самавызначэння" асобных рэгіёнаў не прадугледжваюць.

Дарэчы, як тыя, хто запэўнівае, што Крым не вернуць, паставіліся б да спробы сумежнай дзяржавы "ўз'яднацца" з якім-небудзь расейскім рэгіёнам? А потым адмовіцца аддаваць, спасылаючыся на волю большасці свайго народа? Напэўна, справядліва абурыліся б? Ці не так?

Прагматызм палітыкаў, якія заяўляюць, што хоць Крым і ўзяты незаконна, але яны яго не вернуць, зразумелы. Асуджаць іх за гэта бессэнсоўна і бескарысна.

Вось толькі ў гісторыі не раз было так, што найлепшай палітыкай станавілася сумленнасць. А самым прагматычным развязаннем - самае маральнае.