Як выглядалі менскія шапікі 70 і 20 гадоў таму

Пік папулярнасці шапікаў у сталіцы прыйшоўся на дзевяностыя гады.

The Village Беларусь пакапаўся ў архівах і паглядзеў, як мяняліся сталічныя шапікі з саракавых да дзевяностых: ад несамавітых драўляных будак да прыгожых шкляных павільёнаў і да грубых металічным скрыняў.

Да вайны і неўзабаве пасля яе шапікі выглядалі як драўляныя будкі з невялікім акенцам-латком, а бакавых вокнаў-вітрын магло і зусім не быць.

Да канца пяцідзесятых на змену несамавітым шапікам прыходзяць шапікі дызайнерскія: васьмігранныя, з вокнамі-вітрынамі амаль па ўсім перыметры. Шкло пачынаецца прыкладна ад узроўню пояса гараджан, ніжняя частка кіёскаў застаецца непразрыстай. Але ў горадзе яшчэ поўна кіёскаў старога тыпу: прастакутных, з невялікім шкленнем. Часта яны стаяць побач, але паступова старыя шапікі выцясняюцца новымі.

Газета «Савецкая Беларусь» пісала ў 1964 годзе: «Усмешку вуліц усё радзей азмрочваюць былой нясмачнай манументальнасцю ўсякія шапікі. Збудаванні гэтыя цяпер фарсяць вытанчанасцю сваіх новых формаў, люстраным вялікім шклом, яркімі фарбамі».

А перад хлебабулачных крамай на плошчы Перамогі (цяпер ён называецца «Каравай») стаяў шапік... не, не з булачкамі і пірожнымі, а з шкарпэткамі і панчохамі! Яго канструкцыя злёгку адрозніваецца ад газетных кіёскаў, а на шкле праз трафарэт у розны час друкавалі надпісы «Шапік... панчох-шкарпэтак» ці «Панчошна-шкарпэткавыя вырабы». За шкарпэткамі і панчохамі зазіраюць і дзяўчаты на каньках, і жанчыны ў летніх сукенках. Частка вырабаў прадаецца ў прыгожых рознакаляровых канвертах. Шапік таксама трапіў у аб'ектыў Жака Дзюпакье.

Дзесьці да канца сямідзесятых на вуліцах зноў ставяць прастакутныя шапікі - у іх металу больш, чым шкла, а лёгкасці і вытанчанасці менш. Газетныя шапікі фарбуюць у бела-блакітны, кіёскі тэатральных кас - у бел-чырвоны.

У васьмідзясятых цэлыя шэрагі кіёскаў і намётаў выстройваюцца на рынках і перад крамамі.

Але пік папулярнасці шапікаў прыпаў на дзевяностыя гады. Перад кожнай крамай у цэнтры горада і ў мікрараёнах стаяла хаця б па аднаму квадратнаму або шасціграннаму шапіку - а часцяком да дзясятка і больш. Больш за ўсё іх было на Камароўскім рынку: звыш сотні. Былы мінскі мэр Міхаіл Паўлаў распачаў супраць шапікаў вайну, і амаль усе яны зніклі з гарадскіх вуліц да 2007-2008 года. Засталіся толькі шапікі з газетамі ды талончыкамі на праезд.