Якім коштам Пуціна прыбяруць з Данбаса

Час дзейнічае супраць расейскага самадзержца.

Расея будзе вымушана вывесці войскі з Данбаса, праўда, датуль, пакуль Уладзіміра Пуціна не прымусяць да гэтага, ад Крамля можна чакаць усякіх дзеянняў, уключаючы эскалацыю канфлікту. Такое меркаванне выказаў "Апострофу" галоўны рэдактар сайта «Інфармацыйны супраціў», вайсковы аглядальнік Юрый Карын, каментуючы вынікі трэцяй сустрэчы прадстаўніка Дзярждэпартамента ЗША аб Украіне Курта Уолкера і памочніка прэзідэнта РФ Уладзіслава Суркова.

Украіна і яе заходнія хаўруснікі ў асобе ЗША, Францыі і Нямеччыны распрацавалі супольную пазіцыю аб міратворцах. Яны намагаюць на ўнясенні змяненняў у праект расейскай рэзалюцыі. Гэта датычыцца колькаснага складу, размяшчэння місіі на дзяржаўнай мяжы і вываду расейскіх войскаў.

Іншае пытанне - якім коштам удасца прымусіць агрэсара прыняць такую пазіцыю. Тут трэба разумець, што трэцяя сустрэча перагаворшчыкаў прайшла ў вельмі складаны час, пасля сумнавядомага візіту Пуціна на саміт АЦЭС (дзе яму было адмоўлена ў перамовах з прэзідэнтам ЗША Дональдам Трампам, - «Апостроф»), таму размова з Сурковым не магла быць канструктыўным праз свежую крыўду.

Але час дзейнічае супраць расейскага самадзержца, якому пажадана пазбягаць якіх-небудзь актыўных дзеянняў да перавыбараў на чарговы тэрмін, гэта значыць, да сакавіка 2018 года. Агрэсару давядзецца прыслухоўвацца да пажаданняў краін, што ўдзельнічаюць у працэсе мірнага ўрэгулявання расейска-ўкраінскага канфлікту. Асабліва на фоне падаўжэння санкцый за Крым і Данбас і ўваходжання са студзеня 2018 гадоў у дзеянне новых, якія ўжо значна больш балюча ўдараць па расейскай эканоміцы. Улічваючы паступовую страту сыравіннага і зброевага рынкаў збыту, эканамічныя праблемы толькі пагоршацца і могуць справакаваць сацыяльны крызіс у РФ.

У развязанні расейска-ўкраінскага канфлікту зацікаўленыя ўсе. Натуральна, у ідэале Пуціна задавальняла б ператварэнне Данбаса ў зону замарожанага канфлікту шляхам размяшчэння там расейскіх «міратворцаў» ці кантынгентаў краін-сатэлітаў у цяперашняй лініі размежавання. Гэта найбольш камфортны варыянт для акупанта. Таму што ў выпадку рэалізацыі прапаноў пула ўкраінскіх хаўруснікаў Крамлю давядзецца ў спешцы выводзіць «іхтамнетаў» і ўвесь ржавы хлам, каб не пакідаць довадаў для будучых міжнародных судовых прэцэдэнтаў.

У міжнародных пасярэднікаў у асобе ЗША, Нямеччыны і Францыі больш жорсткія падыходы. Яны будуць спрабаваць дамагчыся стабільнасці ў асобна ўзятым, у гэтым выпадку еўрапейскім рэгіёне, бо нездаровыя працэсы на фоне расейскай агрэсіі і анэксіі Крыма б'юць і па Еўропе - гэта актывізацыя прыхільнікаў Пуціна, фінансаваных ім нацыяналістычных і неафашысцкіх арганізацый, якія ён выкарыстоўвае для вядзення інфармацыйных кампаній і прасоўвання сепаратысцкіх рухаў унутры Еўрапейскага Звязу, дзейнічаючы такім чынам на яго развал. Цалкам магчыма, што заканчэнне расейска-ўкраінскага канфлікту дапаможа стабілізацыі сітуацыі ўнутры самой Еўропы.

Рэжыму Пуціна важна сысці ад санкцый за агрэсію ва Украіне, заплаціўшы за гэта найбольш нізкую цану, то бок, застаўшыся пры сваім - магчымасці шантажаваць нашу дзяржаву з дапамогай «асабліва статуснага» марыянеткавага кіраўніцтва АРДЛА. Але магчымасці дамовіцца ў такім фармаце пакуль не прадбачыцца. Таму Крэмль уласнаручна стварае гарачыя месцы на ўсёй планеце, спрабуючы навязаць сусветнай супольнасці свае паслугі для іх стабілізацыі ў абмен на расейскі ўплыў у тым ці іншым рэгіёне. Такім чынам, разыгрываючы і «ўкраінскую карту» ў атрыманні для сябе нейкіх саступак, вытаргоўваючы змякчэнне або скасаванне санкцый.

Вельмі вялікую стаўку ў Маскве рабілі на паўночнакарэйскую праблему. Адпаведна з логікай рэчаў, ЗША, натуральна, у першую чаргу заклапочаныя магчымасцю нанясення КНДР ядзернага ўдару па тэрыторыі Штатаў або хаўруснікаў, а пытанне Украіны адсунутае на больш далёкія пазіцыі і мае менш важнае значэнне. І можа быць прадметам гандлю і саступак. Але стаўка не згуляла. Хаўрусніка Пуціна прымусяць да міру, але ў кааліцыі з Паднябеснай.

Расейскі галоўнакамандуючы, натуральна, моцна пакрыўдзіўся. Пра што сведчаць адсутнасць значнага прагрэсу ў перамовах з Сурковым, гнеўная рыторыка расейскага МЗС і адкрытая хлусня ад Мінабароны РФ.

Пад санкцыйным і дыпламатычным ціскам расейцам давядзецца сысці з Данбаса. Але да моманту, пакуль дамовяцца, ад Расеі можна чакаць усякіх неадэкватных крокаў - эскалацыі канфлікту (пасля прэзідэнцкіх выбараў) і гэтак далей.