29 сакавiка 2024, Пятніца, 13:49
Падтрымайце
сайт
Сім сім,
Хартыя 97!
Рубрыкі

Колькі плаціць Пуцін за крымскую авантуру?

18
Колькі плаціць Пуцін за крымскую авантуру?
ФОТА: OBOZREVATEL.COM

У трэцюю гадавіну крымскага злачынства Пуцін убачыць перад вачыма толькі геапалітычную канфрантацыю, спароджаную ім самім.

З моманту захопу Крыму Расеяй у пачатку 2014 года многія сталі ўважаць Уладзіміра Пуціна за свайго кшталту геапалітычнага генія. Міжнародная прэса часта паказвае яго такім суперзлодзеем са звычкамі Джэймса Бонда, які заўсёды на крок наперадзе ад няўдачлівых заходніх апанентаў; вызначалным лёсы свету з глыбіні свайго крамлёўскага логава. Пуціну, напэўна, надта цешыць такая гіпербала — сведчанне адраджэння РФ і яго ўласнага месца ў гісторыі. Але калі ён сумленны з сабой, то мушу заўважыць: кошт крымскага заваёвы ўвесь час расце. Адпаведна, пара пашкадаваць аб фатальным загадзе ўварвацца на паўвыспу, піша Пітэр Дзікінсан у артыкуле для Atlantic Council (пераклад - inosmi.ru).

Спачатку можа падацца, што поспехі Пуціна за апошнія тры гады апраўдваюць гэты ход. Яму прыпісваюць не толькі ўварванне на мацерыковую частку Украіны, але і ўзяцце пад кантроль сірыйскага канфлікту, падрыў Еўрапейскага Звязу, а таксама ўвядзенне Дональда Трампа ў Белы дом. Гэтыя смелыя гамбіты зрабілі Пуціна самым абмяркоўваным чалавекам у сусветнай палітыцы і вярнулі Расею на верхавіну глабальнай парадку дня. Пытанне толькі ў тым, ці сапраўды гэта спрацавала на руку Расеі?

З эканамічнага пункту гледжання, адназначна не. Расейская эканоміка, калісці прыцягвала міжнародныя інвестыцыі як магніт і была сапраўднай прычынай папулярнасці Пуціна ўнутры краіны, моцна пацярпела ад замежных авантур прэзідэнта. Расейцы сёння значна бяднейшыя, чым тры гады таму. Пры гэтым ім даводзіцца назіраць, як усё больш абмежаваныя дзяржаўныя рэсурсы сыходзяць не на базавыя грамадскія патрэбы, а на войска.

Замежнапалітычныя подзвігі Пуціна сапраўды змянілі геапалітычны дыскурс, але вялікай выгады ад гэтага Расея не атрымала. Напад на Украіну разварушыла старога ворага Крамля, NATO. Пасля чвэрці стагоддзя пошуку свайго месца ў поствайсковым свеце (з моманту заканчэння халоднай вайны — заўв рэд) вайсковы альянс, нарэшце, здабыў новае жыццё. Павялічылася вайсковая прысутнасць NATO каля межаў Расеі, асобныя краіны-чальцы нарошчваюць свой вайсковы патэнцыял.

Пуцінскі імперыялізм адыграў ролю рэкрутэра NATO. Уступленне Чарнагорыі ў альянс сведчыць аб сур'ёзным стратэгічным зруху ў рэгіёне, які некалі лічыўся сферай уплыву Расеі. Нават такія традыцыйна нейтральныя краіны як Швэцыя і Фінляндыя актыўна дыскутуюць пра перавагі сяброўства ў NATO. Калі ўварванне ў Крым задумвалася як спроба перашкодзіць планам альянсу, то напраўду яно спрацавала проста процілеглым чынам.

Рэваншысцкая замежная палітыка расейскага лідара мела згубны ўплыў, прычым ва ўсіх кірунках. Крамлёўская кібервайна і хакерскія атакі на краіны ЕЗ прывялі да таго, што палітыкі, ахвотна пагадзіліся б на статус-кво, у выніку вымушаныя былі прызнаць узрослую пагрозу з боку Расеі. Пуціну таксама прыпісваюць удзел у разварушванні рэферэндуму аб выхадзе Брытаніі з ЕЗ. Справа скончылася поспехам, але жаданых вынікаў гэта не прынесла. Лондан не паказвае прыкмет змякчэння пазіцыі ў санкцыях супраць Расеі. Наадварот, брытанскія лідары прыклалі максімум намаганняў, каб прадэманстраваць сваю падтрымку Украіны і рашучасць у дачыненні да Расеі.

Перамога Дональда Трампа на выбарах у ЗША таксама скончылася расчараваннем. Роля Расеі ў трыумфе Трампа дагэтуль з'яўляецца прадметам гарачых спрэчак, але Крэмль відавочна не хаваў сваёй радасці з гэтай нагоды. Аднак гэты энтузіязм, мяркуючы з усяго, недарэчны. Трамп ужо пазбавіўся ад аднаго са сваіх дарадцаў праз ягоныя сувязі з Расеяй. Больш таго, амерыканскі прэзідэнт, здаецца, дыстанцуецца ад размоў аб «вялікай угодзе» з Пуціным, якую актыўна прасоўваў раней. Нядзіўна, што крамлёўскія тэлеканалы імгненна спынілі ўсхваленне Трампа.

Захоп Крыма распаўсюдзіў паніку ва ўсім постсавецкім рэгіёне, знішчыўшы мару Пуціна аб Еўразійскім саюзе. Замест таго, каб натхніцца ідэяй больш шчылнага саюза з Расеяй, былыя савецкія рэспублікі нервова шукаюць спосаб максімальна дыстанцыявацца ад Крамля. Сварка з гнуткаю раней Беларуссю паказала, наколькі ўсё далёка зайшло.

Але самая вялікая няўдача спасцігла Пуціна на Украіне. Расейская гібрыдная вайна павінна была разбурыць украінскую дзяржаву, але замест гэтага кансалідавала ўкраінскую нацыянальную ідэнтычнасць, прычым настолькі моцна, што да 2014 года такога сабе ніхто не мог і ўявіць. Краіна сфармавала вялікую абарону супраць далейшых імперскіх прыгод Пуціна. Страта ўплыву над Украінай — гэта, без перабольшання, гістарычны ўдар па інтарэсах Расеі, які яшчэ доўга ёй будзе аддавацца рэхам.

Усяго гэтага можна было пазбегнуць. Калі б Пуцін не ўварваўся ў Крым, стасункі з постмайданнай Украінай паступова стабілізаваліся б. Крэмль не ўцягнуўся б у сыходную спіраль гібрыдных вайсковых дзеянняў, якія прынеслі Расеі новых ворагаў і мала карысці. Расея па-ранейшаму была б сябрам Вялікай васьмёркі і жаданым партнёрам на самых высокіх пляцоўках міжнароднай арэны.

Замест чаго ў трэцюю гадавіну крымскага злачынства Пуцін убачыць перад вачыма толькі геапалітычную канфрантацыю, спароджаную ім самім.

Напісаць каментар 18

Таксама сачыце за акаўнтамі Charter97.org у сацыяльных сетках