Мы ўсё адно пераможам!
14- Валерый Шчукін
- 26.03.2017, 10:50
- 80,339
75-гадовы праваабаронца знаходзіцца ў вайсковым шпіталі ў кардыялагічным аддзяленні.
Яго затрымлівалі чацвёра АМАПаўцаў. Валеры Шчукін збіты. Ён думае, што «фантамасы», якія ўчора хапалі людзей былі чымсьці абкураныя або абколатыя. Але ён кажа: «Мы ўсё адно пераможам!»
- Слава Богу, жывы! – стараецца бадзёра адказваць сайту belaruspartisan.org 75-гадовы журналіст, праваабаронца, былы дэпутат Вярхоўнага Савета. – Мяне ўзялі на плошчы Калініна. Далей я проста не змог дайсці – усё ўсюды было перацятае, у кожнай падваротні дзяжурылі спецслужбы. Наогул не ведаю, як некаторыя ўмудраліся пры такой магутнай блакадзе патрапіць на Акадэмію навук.
На Калініна стаяў аўтобус, у які закідвалі людзей. На плошчы афіцыйна знаходзіцца было не забаронена – ва ўсякім выпадку, пра гэта ніхто і нідзе не абвяшчаў. І тое, што там утварылася група людзей – я думаю, у гэтым вінаватая міліцыя. Людзям проста не было куды падзецца.
Бралі ўсіх. За што - не ведае ніхто. Мы не лаяліся, не супраціўляліся.
Я на сваім веку пабачыў шмат акцый пратэсту, на якіх працавалі АМАПаўцы. Гэтым разам нават адзначыў для сябе: тыя АМАПаўцы, якія былі ў шаломах, хапалі і білі людзей, -- у іх былі нейкія шалёныя вочы. Я нават падумаў, што яны былі пад нейкім уздзеяннем...
Мяне пару разоў ударылі дубінкай, трапілі па назе. Шнар цяпер там ярка-бэзавага колеру. Ад ўдару быў такі боль, што я пару гадзін не мог ісці – кульгаў.
Мяне цягнулі чацвёра ў шаломах. З адным я, напэўна, яшчэ справіўся б, а з некалькімі ўжо цяжэй...
У аўтобусе тыя, хто супраціўляўся, атрымлівалі ўдар у пахвіну і «ластаўку». Чым была выкліканая такая жорсткасць – не зразумела. Усіх усё адно не заб'юць!
Наш аўтобус прывезлі ў Завадскі РУУС. Спачатку хацелі везці ў Цэнтральны, але, як высветлілася, там усё было перапоўнена.
У Заводскім РУУС мяне не білі. Але білі іншых.
Мне давялося дзве гадзіны сядзець на мокрым асфальце. Там усіх паставілі тварам да сцяны з паднятымі рукамі. Але я стаяць не мог. І да сценкі адмовіўся паварочвацца прынцыпова! Не люблю быць спіной да ворага. І думаю, што ў такой сітуацыі лепш атрымаць кулю ў грудзі, чым у спіну.
Урэшце, я проста сеў на мокры асфальт, на якім давялося правесці дзве гадзіны, пакуль ішло афармленне пратаколаў.
Пратакол на мяне таксама склалі, але за што – не ведаю. Не бачыў і не чытаў.
Мне было дрэнна. І хтосьці выклікаў «хуткую». Калі мяне аглядалі лекары, мяне ўсяго трэсла, былі вельмі моцныя дрыжыкі, з якімі я проста не мог зладзіць. Быццам і апрануты быў цёпла, але, мабыць, мокры асфальт, дрэннае надвор'е... Ну і ціск быў вельмі высокім – 210 на 100...
Дачка прывезла мне ў шпіталь кніжку, інсулін, ежу – пасля ін’екцыі абавязкова трэба добра паесці. Інакш рэакцыя арганізма можа быць вельмі непрадказальнай. Мне неабходна чатыры ўколы інсуліну на дзень. Калі зняволяць – не ведаю. Як быць з ін’екцыямі, без якіх я проста не магу жыць. Хто там іх калоць будзе? І ці будуць калоць менавіта інсулін? Даверу да сістэмы няма ніякага..
Але мы ўсё адно пераможам!
Нагадаем, што 25 сакавіка
Напомним, что 25 марта ўлады выставілі супраць мірных дэманстрантаў тысячы супрацоўнікаў АМАПу.