Вялікі «шухер» у Ветцы перад прыездам дыктатара

У дзень чарговай гадавіны Чарнобыльскай аварыі Лукашэнка сабраўся наведаць Ветку.

У паветры пах бітуму. Пад халоднай залевай распалены асфальт шыпіць і падымае клубы пары. Балгарка кідае іскры, але далёка ім не паляцець – тут жа іх з'ядаюць кроплі дажджу. Яшчэ трохі, і працоўныя насуперак законам фізікі таксама зашыпяць і заіскрацца. Нервы ва ўсіх на мяжы – у аўторак трэба здаць аб'ект, часу ў абрэз, а тут яшчэ і надвор'е падводзіць, піша tut.by.

– Ігар! У нас ужо паўгадзіны няма электрычнасці, усё стаіць! – крычыць у трубку мужчына ў дажджавіку. Эмоцыі зашкальваюць. Да прыёму працы засталося тры дні.

– Такая спешка не на карысць. Павінны ж тэрміны выконвацца. А тут што? У пятніцу нас прывезлі, у аўторак хочуць, каб ужо ўсё гатова было. Падае якасць, але самае галоўнае – пакутуюць людзі, – скардзяцца будаўнікі. Яны распавядаюць, што працуюць з васьмі да васьмі і пры любым надвор'і.

Не першы месяц у горадзе ходзяць чуткі – у дзень чарговай гадавіны Чарнобыльскай аварыі Лукашэнка наведае Ветку – адзін з самых пацярпелых ад наступстваў катастрофы райцэнтр.

І сёння яна – нібы БАМ абласнога маштабу.

Самая галоўная вуліца пад назвай Красная плошча застаўленая спецтэхнікай. Паміж экскаватарамі, асфальтаўкладчыкамі і «беларусамі» ходзяць жанчыны і мужчыны. Рознага ўзросту і сацыяльнага становішча. З вёдрамі, рыдлёўкамі, граблямі...

– У нас ужо два месяцы запар кожную суботу такой суботнік. Кожнай арганізацыі і прадпрыемству вылучылі тэрыторыю, за якую яны адказваюць, – дзеліцца працаўніца. Яе абсякаюць калегі, і жанчына змаўкае на паўслове.

Прыезджыя больш гаманкія за мясцовых. Ужо не першы месяц у Ветцы працуюць будаўнікі і дарожнікі з Гомеля, Рэчыцы, Калінкавічаў, і іншых гарадоў.

– Асабіста я тут з пачатку лютага. Толькі, глядзіце, кантору нашу не называйце, – папярэджвае мужчына ў аранжавай камізэльцы. – Мінус 25 градусаў памятаю, а нам кажуць – капайце. Таму што ў красавіку сюды едзе Лукашэнка. Працавалі ў суботы і нядзелі. Але складанасць у тым была, што мы не ведалі, паляціць ён ці паедзе. Калі паляціць – трэба ж дахі фарбаваць, паедзе – платы ставіць. У Ветцы імкнуліся зрабіць і тое, і другое. Толькі дахі нібыта не фарбавалі, а мылі. Але цяпер кажуць, што не прыедзе ён.

– Вы расчараваныя?

– Ды мне ўсё адно. Мне абы плацілі. А плацяць не вельмі. За тую працу ў лютым у мароз 400 рублёў атрымаў. Вось дзе расчараванне.

Аксана працуе ў самым цэнтры Веткі. Два апошнія месяцы яна назірае, як змяняецца горад.

– Памянялі ў будынках на цэнтральных вуліцах вокны, пяціпавярхоўкі пафарбавалі, зрабілі кальцо ля аўтавакзала, – пералічвае змены Аксана. – Усё добра, але я бачыла, якім коштам усё гэта давалася выканаўцам.

Канкрэтная сума, выдаткаваная на ўладкаванне Веткі, пакуль невядомая. Але ў раённай газеце «Голас Веткаўшчыны» адзначаюць – гэта першае за 30 постчарнобыльскіх гадоў такое сур'ёзнае прывабліванне сродкаў з бюджэту вобласці на развіццё гарадской інфраструктуры.

У веткаўчанкі Наталлі прэтэнзій да перамяненняў вакол няма.

– Паўсюль цяпер тратуары, асфальт, святло на ўскраінах з'явілася, ліхтары новыя. Мяркую, што гэта добра, таму што хочацца, каб было прыгожа. Якая розніца, для чаго гэта рабілася, галоўнае, што гэта цяпер ёсць, – хаваецца пад парасонам жанчына.

З ёй катэгарычна не згодны Рыгор Піліпавіч. Пенсіянер жыве ў самым цэнтры Веткі. Вокны ягонай кватэры выходзяць на сквер, і ён не можа дараваць мясцовым уладам ссечаных дрэваў.

– Мы ж усе супраць былі, так яны гэта зрабілі ноччу, каб жыхары не бачылі. Потым сказалі, што дрэвы старыя. Але гэта няпраўда. Я біёлаг, выкладчык. Я тут кожнае дрэва ведаў. А колькі сам пасадзіў! Вунь толькі тая адна бярозка мая засталася. Навошта ж было дубы секчы? І вось, запомніце маё слова, тыя дрэвы, якія засталіся, таксама знікнуць, таму што калі выкарчоўвалі суседнія, пашкодзілі каранёвыя сістэмы.

Вольга просіць яе не фатаграфаваць, але паразважаць на тэму добраўпарадкавання ў родным горадзе гатовая:

– Дарогі і на самай справе ў нас былі агідныя. Але я мяркую, што за трыццаць гадоў ужо даўно трэба было іх зрабіць, а не падаваць нам цяпер, у XXI стагоддзі гэта як нешта звышнатуральнае. А ўвогуле, не з таго пачалі. Лепш бы гэтыя грошы ў развіццё вытворчасці пусцілі. У нас працы няма зусім. Ткацкая фабрыка, малаказавод зачыненыя. Настаў час, калі маладыя зайздросцяць пенсіянерам, таму што ў тых хоць нейкая пенсія.

Сярод менш глабальных, але ад гэтага не менш важных праблемаў Вольга называе недахоп у Ветцы школаў, з-за чаго дзеці вымушаныя вучыцца ў тры змены. А таксама адсутнасць у райцэнтры грамадскага транспарту. «Мы проста прывыклі, што яго няма, але на самай справе гэта цяжка і гэта ненармальна. Я, да прыкладу, хаджу кожны дзень на працу тры кіламетры. І ўсё так ходзяць».

Да аўторка на галоўнай Веткаўскай плошчы павінна з'явіцца Алея славы знакамітых мясцовых жыхароў, адрэстаўраваны помнік Леніну, дарожкі з пліткі і газоны. На месцы старога аварыйнага двухпавярховіка ўладкоўваюць пляцоўку з невялікім амфітэатрам. Мясцовыя кажуць, што першапачаткова тут планавалі пабудаваць басейн. Насельніцтва, натуральна, не было супраць – у васьмітысячнай Ветцы такога спартыўнага аб'екта зроду не было, але ідэя пакуль застаецца ідэяй.