Макрон і народны раман

Сапраўднае рамантычнае захапленне французскага народа - Макрон?

«Два велізарныя трупы, якія зваліліся на дол. Ле Пен і ейная банда. Меланшон і ягоная ганьба. Сапраўднае рамантычнае захапленне французскага народа - Макрон?» - разважае палітычны журналіст, філосаф, пісьменнік Бернар-Анры Леві ў газеце La Regle du jeu (пераклад - inopressa.ru).

«Тое, што Сацыялістычная партыя - труп, пра гэта было абвешчана 10 гадоў таму, але столькі часу ёй спатрэбілася, каб нарэшце ўсвядоміць уласнае фіяска, - піша Леві. - Але ў тым жа становішчы партыі «Рэспубліканцы» (LR), «Аб'яднанне ў падтрымку Рэспублікі» (RPR), «Саюз за народны рух» (UMP), ужо не ведаю, губляюся ў назвах, - ці стануць гэтыя імёны якарамі выратавання ў гэтым бясконцым караблекрушэнні? У любым выпадку гэта змена эпохі. Канец тых часоў, калі ў Францыі два стагоддзі таму канстытуцыяй быў пакладзены пачатак важнейшаму падзелу на правых і левых», - сцвярджае аўтар.

«Ле Пен і яе бандзе прадвяшчалі 30%. Ну што ж, атрымалася 22%. І гэта выглядае недастатковым - нейкіх бездапаможных 22%! - у пустых і прагных вачах сябраў «Нацыянальнага фронту». Яны таксама трапілі ў пастку і зноў зацягнулі старую песню: «Вы - сістэма, мы - народ», - піша Леві. - Яны працягвалі выхваляцца, не разумеючы, што зношванне закранула і іх; ім нават у галаву не прыйшло, што, так і не апынуўшыся ў будучыні, яны ўжо належаць мінуламу, і што Марын на самай справе зусім не Мадонна - яна занадта чужая народнаму духу, каб Францыя ідэнтыфікавала сябе з яе адкрытай вульгарнасцю. Сяброўка нацыстаў Шаціёна і Лусто абудзіла ў народзе звярыны пачатак. Але зрабіць з яго звера ёй не ўдалося. У апошні момант народ, як гэта часта здараецца ў гісторыі, здолеў апамятацца. «Фрэкзіта» не будзе. Прывіду Вішы не ўдасца вывесці з Еўропы краіну Вальтэра і Гюго».

«Затое сюрпрызам сталі паводзіны Меланшона, - працягвае аўтар. - Палітыка судзяць па ягонай рэакцыі. А рэакцыя Меланшона ў гэты вечар была брыдкая. Ён дрэнны гулец. Амон, Фіён, Рафарэн, Дзюфло, як і іншыя, здолелі годна сустрэць сваю паразу. Усе ці амаль усе зрабілі адрозненне паміж палітычным апанентам і ворагам Французскай Рэспублікі. Меланшон - не».

«І нарэшце, Макрон. Францыя не змярцвела, як камусьці хацелася, і яна выбрала гэтага чалавека. Яна не зусім разумее, што робіць, так як ён сам не зусім разумее, хто ён ёсць. І яна затрымлівае дыханне, бо ўсведамляе, што ў радасным уздыме можа ажывіць штосьці крохкае і незавершанае. Чаго не хапае гэтаму Банапарту? - пытаецца Леві. - Разгадкі галаваломкі. «Галоўнае для мяне - гэта...» - разнастайнасць малюнкаў, з якіх склаўся б яго светапогляд. Фінальнае слова, якое надасць ці не надасць сэнс яго неймавернаму кідку. Але, сказаць па праўдзе, у нас няма іншага выбару. Зрэшты, у яго таксама. Прайшоў час рытарычных фармулёвак, якія не гавораць аб «маім самым галоўным». Цяпер ён павінен расказаць усю сваю гісторыю французскім жанчынам і мужчынам, якіх 60 млн. Стаўка такая - сапраўдны народны раман або нацыянальны заняпад».