28 сакавiка 2024, Чацвер, 17:51
Падтрымайце
сайт
Сім сім,
Хартыя 97!
Рубрыкі

«Хто хадзіў у атаку - таму парад не патрэбны»

168
«Хто хадзіў у атаку - таму парад не патрэбны»

Праўдзівыя гісторыі пра вайну ад чытачоў Charter97.org.

5 траўня на сайце Charter97.org быў апублікаваны артыкул Ірыны Халіп «Нам яшчэ трэба будзе наступаць» - пра «ўбраных» і сапраўдных герояў Другой сусветнай вайны і сучаснай Беларусі. Актуальная тэма выклікала жывы водгук у чытачоў сайта. Сёння, 9 траўня, мы публікуем найлепшыя думкі нашых чытачоў ды іх сямейныя гісторыі пра сапраўдную вайну і сапраўдных франтавікоў.

«Эх, а ў мяне прадзед цудам у 1939 годзе пад расстрэл не патрапіў праз валоданнем зямлёй, калі чырвоныя прыйшлі ў Заходнюю Беларусь. Усю вайну ён дапамагаў партызанам (беларусы і палякі), якія білі нацыстаў, і калі чырвоныя прыйшлі сутычкі нярэдка здараліся, і самае сумнае, што многіх з гэтых людзей запісалі ў калабарацыяністы, хоць каму яны здрадзілі? Яны проста ведалі, што такое камунізм».

«Мой бацька - Клімаў Кузьма Кірылавіч, кулямётчык (напэўна, апошні пяхотнік той вайны) гвардзейскай Рагачоўскай дывізіі, 93 гады - жывы. Я таксама мяркую, што гэта свята іх пакалення, а не пузатых генералаў і палкоўнікаў, якія маршыруюць на парадах з абчэпленым да пупа левым бокам грудзей. Нашае пакаленне хай заслужыць і святкуе свае святы. А на гэтым свяце мы павінны без мітусні, без істэрыі аддаць даніну пашаны ім, загінулым і астатнім жывым».

«Мой дзед казаў: хто хадзіў у атаку - таму парад не патрэбны. Парад патрэбны генералам і штабным пацукам, а нам – дадому зямельку араць ды дзяцей падняць. Размова была ў 80-х!».

«Лепш бы раздалі мільёны, якія выдаткуюць на шоу 9 траўня той сотні, больш іх паводле ўзросту не можа быць, сапраўдных ветэранаў, якія яшчэ жывыя – гэта было б больш сумленна» (каментар гэтага чытача сабраў больш за паўтысячы ўпадабанняў).

«Два гады таму, на 9 траўня, каля мяне спыніўся ветэран, відавочна яму вельмі хацелася пагаварыць, і выказаў усё, што ён думае пра чыноўнікаў і гэтую ўладу: што хоць самому, з пакінутымі ў жывых аднапалчанамі, выходзь на мітынг супраць бязмежжа. У мяне быў шок, пачуць такое ад ветэрана. Усе ўсё разумеюць і «сістэма» ўжо сама пачынае разбурацца, і я думаю, што ў нашых сілах проста гэта паскорыць, каб Беларусь стала свабоднай і квітушчай. Наш народ гэта заслужыў».

«Мой бацька ў 17 гадоў пайшоў на фронт. Дайшоў да Кёнігсбэрга, там быў цяжка паранены. Пра вайну нічога нам не расказваў, а мы і не пыталі, разумеючы, што яму гэтыя ўспаміны вельмі балючыя. Але 9 траўня заўсёды падымаў чарку за камандзіра, які любіў яго, як сына, і папярэджваў, каб не піў перад атакай спірт, каб не страчваць розум. І толькі за месяц да сваёй смерці ён нам расказаў пра ўвесь жах на фронце. Усё жыццё, а ён пражыў 72 гады, вайна болем адгукалася ў ягоным сэрцы».

«Перамогашальства, якое прыйшло з Расеі, заразнае. Мой дзед-франтавік, які пражыў доўгае і цяжкае жыццё, неяк плюнуў у тэлевізар, гледзячы на ўбраных маладжавых фальшывых «ветэранаў» з фальшывымі «іконастасамі» і больш не глядзеў святочных праграм, ніколі не наведваў афіцыйныя мерапрыемствы, ён у гэты дзень не выходзіў з хаты і плакаў. 9 траўня трэба зрабіць Днём памяці і смутку: занадта дарагой цаной дасталася перамога, бо чалавечае жыццё ў «саўку» ніколі нічога не каштавала і паскудныя кіраўнікі не шкадавалі людзей.

Цяперашнія ўлады што ў Расеі, што ў Беларусі, яшчэ горшыя і фальшывейшыя. Таму гэты змрок не можа быць вечным. І перамога над ім не будзе лёгкай. Нам яшчэ трэба будзе наступаць!».

«Мой бацька не ваяваў, але быў у партызанскім атрадзе. Хлопчык бегаў туды-сюды, куды скажуць. Прыбяжыць, раскажа, што бачыў, у якой колькасці. А вось яго старэйшы брат, нябожчык, кавалер ордэна Славы, аб вайне не расказваў, казаў, што гэта не цацкі. Праўда пра вайну ў вершах Ёна Дзегена, і сапраўдныя франтавікі пра гэта не любяць гаварыць і размахваць сваімі ўзнагародамі – тым больш. Толькі беспрынцыповыя падлюкі здольныя на такое».

«Мой дзед ваяваў. Вельмі мала распавядаў пра гэта. Заканчвалася ўсё слязьмі. Распавядаў, як выжыў, апэцканы крывёю забітага таварыша і прыкінуўшыся забітым. Як выбраўся да сваіх, яго адправілі ў штрафбат. Як цудам застаўся жывы. Як побач толькі што ў атаку ішоў чалавек, а праз секунду ад яго толькі кавалкі мяса ляцяць у розныя бакі. Вось што такое вайна.

А гэтыя блазны і ўлада ладзяць піяр і шоў праграму на касцях, горы і жаху вайны. Калі бачыш на машыне «На Берлін», хочацца, каб гэты дэбіл апынуўся на гэтай машыне ў той час на мінным полі або пад артабстрэлам. Каб да кішак адчуў, што такое перамога. Лепш бы зрабілі жыццё народа лепшым, за гэта ваявалі, а не за гэтае цемрашальства-пераможнае, што дзеецца цяпер. Немцы перамаглі карычневую чуму, здолелі ад яе пазбавіцца і жывуць лепш, а мы не. Вось такая праўда».

«Гэтае свята вельмі інтымнае, ціхае, асабістае. Мой сын пяць гадоў працаваў у гатэлях Турцыі. Дык ён казаў, што для немцаў, данійцаў, швэдаў 8 траўня (у Еўропе гэты дзень 8-га, а не 9-га траўня) – гэта Дзень памяці. Дакладна не перадам, як гэта па-нямецку гучыць. Увечары гэтыя людзі за вячэрай стоячы ўзгадваюць загінулых і не бяруць асабліва ўдзелу ў вечаровых забаўляльных мерапрыемствах (ды там ужо самі ведаюць і феерверкаў не арганізуюць). 9-га траўня з самай раніцы пачынае святкаваць Расея. «Мыпобедили!», «Спасибодеду», «Россия – самая...». Равуць на ўвесь гатэль. Госці ад расейцаў кідаюцца на ўцёкі. Вечарам – каб быў самы найлепшы салют, а не - то бутэлькі ў люстэрка і сталы ў басейн у першасным сэнсе. Я расейка, але так прыкра праз гэта фанфаронства».

«Мой бацька прайшоў усю вайну (1922 года нараджэння). Я вельмі добра памятаю, што ён і ягоныя таварышы не надзявалі ўзнагароды чамусьці. Цесць прайшоў фінскую, нямецкую, але я ні разу не бачыў яго з узнагародамі. Так медалі і перавандравалі нам, дзецям, у куфэрках. Так мы іх унукам і перададзім. Я нарадзіўся пасля вайны і мне ўжо неўзабаве 70 будзе. Бацька і цесць цяпер маладзейшы за мяне былі б. Калі я бачу ўсё большая колькасць «франтавікоў» і «франтавічак» мне сорамна на іх глядзець. Ашуканцы!».

«Мой дзядзька абараняў Маскву! Адмарозіў нагу, другую аднялі - гангрэна. Добры і прыстойны чалавек. Яго няма ў жывых ужо 40 гадоў. А гэтыя ўбраныя будуць стаяць на трыбуне са сваімі бразготкамі і рабіць з сябе пераможцаў! Цьфу на вас, героі, якія не ведалі вайны!».

«Так, шанаваць памяць трэба. Трэба шанаваць тых, хто загінуў ад рук фашыстаў. Але трэба і шанаваць тых, хто загінуў ад рук камуністаў, тых, хто загінуў і ў 1-й сусветнай, і ў іншых вызваленчых войнах! А прымайстроўваць георгіеўскую стужку, якую выкарыстоўвалі ў РОА для павелічэння продажаў прадуктаў харчавання - гэта наогул недарэчы!».

«Мой бацька прайшоў тры гады вайны ў пяхоце. Пашанцавала. Застаўся цэлы. Меў ордэн і тры медалі баявых. А для сяржанта пяхоты гэта вельмі шмат. Ужо дзесяць гадоў , як ён пайшоў. Ён ненавідзеў усе афіцыйныя мерапрыемствы і шоў. Ніколі не глядзеў фільмы пра вайну. Я памятаю ягоныя словы. Я сам не разумею , як мы гэта перажылі. Вайна - гэта бруд , жах , страх і не чалавечыя намаганні і быдлячае стаўленне да простаму жаўнера. І не трэба нам пашаны адзін дзень на год. Проста не трэба хлусіць людзям , што вайна гэта весела і не страшна. Набярыцеся смеласці і раскажыце праўду.

І ад сябе. Не трэба казаць «дзякуй» ветэранам. А мы павінны сказаць усім тым, якія прайшлі гэтую вайну «прабачце нам». Мы дагэтуль не зразумелі, што вы перажылі тады. І таму цяпер ладзім гэтыя відовішчныя спектаклі».

«Падзяляю вашыя ўспаміны. Мой дзед па кудзелі - Клімовіч А. М., былы партызан, прайшоў усю вайну. Памёр 20 гадоў таму. Бабуля распавядала, як ён пасля вайны забараняў трымаць дома што-небудзь чырвонае, ад гэтага колеру выходзіў з сябе».

«У франтавікоў з часам не засталося нянавісці. Мой бацька, распавядаючы эпізоды, называў немцаў «ён», «яны». Я неяк спытаў , а чаму не «фашысты», «ворагі», «фрыцы»? Ён доўга маўчаў, а потым сказаў, я ваяваў супраць такіх жа падманутых няшчасных людзей. Фашыстаў на перадавой не сустрэў. Яны ў тыле «гарэзілі». Забіваў? Так. Не лезьце да нас у душу. Не дай Бог, прайсці наш шлях!».

«І мой бацька часта казаў: «Не немцаў забіваюць на вайне і не расейцаў. Людзей забіваюць. Няма чым ганарыцца. Вайна - гэта бруд, холад, голад, бессань, нервовае напружанне». І ордэны свае баявыя ніколі не адзяваў».

«Светлай памяці маіх дзядоў: дзед Мікіта - удзельнік бітвы пад Сталінградам, памёр ад ран у 1958 годзе; дзед Іван - узяты ў палон пад Ельняй - памёр у канцлагеры. Памянём іх дома. Карычневую чуму яны адолелі, а за барацьбу з чырвонай іх праўнукаў саджаюць у турмы. Перамогу нашых дзядоў - згвалтавалі. Прабачце нас, нашы дзяды...».

«У мяне на фронце былі: мой бацька - танкіст, 2 раненні, 1 цяжкае, яго два родныя браты - адзін пяхотнік, загінуў у 1945-м у Нямеччыне, а другі артылерыст; два браты маёй бабулі - абодва былі ў пяхоце, 1 загінуў, адзін цяжка паранены, застаўся інвалідам. А ў партызанскім атрадзе ў раёне Барысава была мая бабуля Маня, мая мама і ейная родная сястра, якая была шыфравальніцай у партызанскім атрадзе, а ейны муж, дзядзька Коля, быў начальнікам выведкі атрада. Усе яны ўзнагароджаныя ордэнамі і медалямі, але, на жаль, усе сышлі з жыцця. Адны вельмі даўно, а апошнія – гадоў 6 таму назад (мая мама і ейная сястра). Сапраўдных ветэранаў засталіся адзінкі. А на трыбунах стаяць абчэпленыя ордэнамі і медалямі адстаўныя і дзейныя міліцыянты, вайскоўцы і КДБісты. Ну і, вядома, сам «яснавяльможны правадыр» у форме генералісімуса Беларусі і ягоны Колю ў форме генерала. Я думаю, што асобным міліцэйскім начальнікам неўзабаве дыктатар будзе даваць ордэны за здушэнне ўласнага народа. Вечная памяць усім ветэранам вайны!».

Напісаць каментар 168

Таксама сачыце за акаўнтамі Charter97.org у сацыяльных сетках