Анатоль Ярмоленка: Піць трэба менш

У канцэрце на «Славянскім базары» у Віцебску ўдзельнічалі адразу тры пакаленні Ярмоленкаў.

«Сябры» адзначылі 45-годдзе канцэртам на «Славянскім базары». Праўда, перад юбілейным канцэртам давялося пахвалявацца - клавішнік гурту Мікалай Сацура зламаў нагу і не змог прыехаць у Віцебск. Так што пільна шукалі яму замену, піша kp.by.

За раялем практычна ўвесь канцэрт сядзеў 20-гадовы Раман Валазнёў, якога гледачы могуць згадаць праз удзел у «Новай хвалі». А яшчэ тры месяцы таму ён зноў апынуўся ў тым самым цягніку з Масквы, што трапіў у сур'ёзную аварыю. Мы пісалі пра тое, што Рома пацярпеў у інцыдэнце на чыгунцы - але цяпер ужо ўсё добра.

Павіншаваць «Сяброў» выйшлі іхнія даўнія сябры - Леў Лешчанка і Тамара Гвердцытэлі.

Праўда, выдатная грузінская спявачка чамусьці сумелася, калі прамаўляла віншавальную прамову. Як быццам забылася, як імя лідара гурту - і Ярмоленка шапнуў ёй на вуха: «Анатоль Іванавіч».

Разам з Гвердцытэлі яны праспявалі песняроўскую «МОЛОДОСТЬ МОЯ БЕЛОРУССИЯ», а са Львом Лешчанкам - ягоную песню «Родная зямля». Усе чакалі, вядома, цi выканае Анатоль Ярмоленка свой гіт «Вы шумiце, бярозы» на новы матыў. Нагадаем, аўтар музыкі Эдуард Ханок забараніў яе спяваць, і наогул ладзіцца падаваць на Ярмоленку ў суд. Праспявалі яны новую старую песню дуэтам з Русланам Алехнам. Было адчуванне, што гледачы не вельмі заўважылі адрозненне і з задавальненнем падпявалі «А я лягу, прылягу...».

У канцэрце ўдзельнічалі адразу тры пакаленні Ярмоленкаў. Алеся са сваім сынам Анатолем нават праспявалі дуэтам песню. За кулісамі жартавалі, што пара ўжо і малодшага Макара, якому споўніўся толькі год і месяц, выводзіць на сцэну. Але напраўду яго нават у Віцебск не ўзялі - рана яшчэ.

- Але малодшанькі спявае на ўсе застаўкі, - засмяялася Алеся, адказваючы на пытанне журналістаў. - А вось Анатоля я брала на «базар» 17 гадоў таму, мы кагадзе ўспаміналі гэтую гісторыю. Анатоль, напэўна, будзе артыстам, а не дыпламатам, як я калісьці марыла. Мы тры гады жылі ў Аўстрыі, ён вучыўся там у кансэрваторыі, паступіў сам. І ўжо ніхто не зможа сказаць, што хтосьці яго ўладзіў - там гэтая сістэма проста не працуе. Праз тры гады, калі мы мелі вярнуцца дадому, ён сказаў, што любіць Беларусь і хоча жыць у Менску. Анатоль цяпер вучыцца тут і працуе з татам.

- Не выключана, што з'явяцца калі-небудзь маладыя "Сябры". Практычна ўсе нашы музыкі маюць дзяцей, вось яны і працягнуць нашу справа, - пажартаваў Анатоль Іванавіч.

Пыталіся ў Анатоля Ярмоленкі, як ён ставіцца да таго, што цяпер на ўсіх вечарынах выступае Дзяржаўны ансамбль «Песняры», у якім не засталося ўжо ніводнага музыкі, які працаваў з Мулявіным.

- Я мяркую, гэта няправільна. Я адразу сказаў: пасля смерці Мулявіна «Песняры» для мяне зніклі. Муля меў мысленне, што б ён ні рабіў, гэта было моцна і з густам. Ягонае бачанне, ягоны спецыфічны тэмбр - вось што вылучала «Песняроў». Калі б Мулявін быў жывы, хай і прыкаваны да ложка, ён мог бы кіраваць гуртом. І тады ўсё было б інакш... Музыкі мяркуюць, што маюць права называць сябе «Песнярамі»... Яны проста маюць права спяваць гэты рэпертуар. Складаў шмат, хтосьці спявае лепш, хтосьці горш. Напэўна, самыя лепшы - той склад, у якім ёсць Валерый Дайнека. Усім зарабляць трэба, я разумею. Але можна проста называцца салістам «Песняроў», а не выкарыстоўваць марку для таго, каб называць увесь гурт.

На пытанне, як захаваць голас і добра выглядаць у амаль 70 гадоў, Анатоль Ярмоленка адказаў сцісла: «Піць трэба менш».