Менскі бармэн распавёў, як ён «разводзіць» кліентаў

Таямніцы сталічных пітных установаў.

«Патрабуйце далівання піва пасля адстою пены!» – гэтая фраза з савецкага мінулага павінна была прымусіць пакупнікоў змагацца з несумленнымі прадаўцамі і афіцыянтамі. The Village Беларусь верыць у сумленнасць менскіх бармэнаў, але не выключае магчымасці існавання розных людзей, піша сайт the-village.

Мікола (імя змененае), бармэн у адной са сталічных установаў, распавёў нам, як ён сам і ягоныя калегі падманваюць наведвальнікаў.

Форма і змест

Найпрасцейшы і стары як свет спосаб падману – падмяніць алкаголь даражэйшы алкаголем таннейшым. У махіта замест рому ў вас будзе гарэлка або танны беларускі ром. З падручных інгрэдыентаў гатуем уласны бейліз або імправізаваны калуа (кававы лікёр). Калі п'еш добра ахалоджаную «Фінляндыю», вельмі можа быць, што гэта не «Фінляндыя», а таксама нейкая айчынная марка таннейшая. Але халодная гарэлка ёсць халодная гарэлка, хто стане ноччу разбірацца? Ды і можна загадзя ў адкаркаваную бутэльку «фінкі» ўліць гарэлку прасцейшую, а потым ужо разліваць яе ў вас на вачах. Сапраўды гэтаксама можна зрабіць увогуле з любым напоем. Асабліва часта гэта бывае з каньякамі, тэкілай і ромамі, радзей – з джынам (бо розніца адчуваецца), віскі (таму што змяшаныя гатункі не проста так выведзеныя) і грапай (у нас у барах яе нячаста сустрэнеш). Увогуле, некаторая гарантыя сапраўднасці бутэлькі – толькі калі яе адкаркавалі ў вас на вачах. Такі калгасны купаж можна пракруціць і з півам. З бутэлькамі – вельмі складана, а вось з кегамі – проста. Ёсць некалькі спосабаў дадаць ваду ў кег, але ваду ў піва ліюць толькі вар'яты. Надзейней ліць у імпартнае піва наша беларускае. Тое самае і з кухняй: замест цяляціны – ялавічына, замест індычкі – курыца, замест сёмгі – стронга (таксама ж смачна, але танней), замест пармезану – джугас і гэтак далей.

Поўна сумленных бармэнаў: адны баяцца падманваць, іншыя грэбуюць і берагуць імідж, трэція зусім не ўмеюць

Тая самая гісторыя і з колькасцю. Пена і лёд – грошы бармэна. Колькі мілілітраў віскі ў вашай шклянцы, поўнай лёду, не ведае ніхто, акрамя бармэна. Наліюць вам у ром-колу траціну бутэлькі колы, а заплаціце вы за бутэльку цалкам. Або вось піўная класіка: не дачакаўся адстою пены, пачаў прагна піць, як бачыш: а ўжо паўшклянкі асушыў. Вось і думай: ці то п'еш хутка, ці то недаліў.

Ну, і барны посуд дапамагае эканоміць. Я не проста так на кожным новым месцы працы вымяраю ягоныя аб'ёмы з дапамогай мерніка і вады. Гэта трэба рабіць, каб ведаць суразмернасць выхаду ў тым ці іншым посудзе. Але заадно мы адточваем майстэрства недаліваць роўна столькі, каб не выклікаць падазрэнне. Недаліў – звычайная з'ява, калі бяспаліўна. Але ўжо калі ўзяўся падманваць кліента – так рабі ўсё так, каб камар носа не падтачыў. Праз прагнасць ужо многіх бармэнаў выкінулі на вуліцу, а камусьці і твар падправілі.

Грошы любяць лічэнне

Калі вы заказваеце сэт з некалькіх шотаў, то ў адной з чарак (вядома, калі яна далёка не першая) можа зусім не быць алкаголю. Або яго будзе там вельмі-вельмі мала. Увесь гэты "зліў" мы захоўваем да пары да часу. Позна ўвечары ці ўначы, калі кліент ужо ладна набраўся і замаўляе чарговую порцыю, я наліваю яму шклянку з гэтага запасу, бяру грошы, а чэк не прабіваю. Грошы, само сабой, у кішэню. А калі раптам пакупнік расплачваецца картай, то які-небудзь наступны кліент усё роўна дасць кэш за той самы напой. Вось тады я і прапушчу яго міма касы. Пацешна, што ўсе задаволеныя: кліент выпіў, я атрымаў грошы, каля бара запасы не зменшыліся.

Зрэшты, можна падмануць і з карткай. У нашым бары ёсць летняя тэраса, на якой карткамі не разлічваюць і выпраўляюць плаціць у памяшканне. Вось вы прадзіраецеся праз натоўп, стараецеся перакрычаць музыку і паведамляеце, што замовілі тры махіта. А на вуліцы іх кошт нават не напісаны крэйдай на дошцы. Я бяру вашу картку, спісваю нейкую суму, аддаю чэк, і вы сыходзіце. Прыйшоўшы на тэрасу, вы атрымліваеце напоі. А потым чытаеце чэк, правяраеце эсэмэс ад банка і бачыце, што за тую самую суму можна было набыць не тры махіта, а шэсць ці сем. Вы падрываецеся назад на тэрасу, махаеце чэкам і адстойваеце правы, а афіцыянт адказвае: ой, ды мы ўжо і не памятаем, які вы там чэк давалі, і ўвогуле – трэба было бармэну выразна казаць, каб ён пачуў, што вы там заказваеце. Але шмат хто нават не заўважае, што пераплаціў. Ці не падазрае, што іх могуць вось так падманваць.

Калі пра чаявыя вы не паклапаціліся, мы з гэтым самі разбярэмся

У нашым бары не толькі тэраса ёсць, але і бонусная праграма. Ну, зніжкі пастаянным пакупнікам. Праўда, вы пра гэта можаце і не ведаць. Вам прынеслі рахунак, вы паклалі грошы амаль упрытык, яшчэ, можа, чаявых засталося некалькі капеек. Афіцыянт аддае рахунак нам, а тут ужо адміністратар робіць адмену, перш чым цэк закрыць. Потым пракатваецца падстаўная зніжкавая карту (нібыта яна ваша) – і вось агульны кошт меншы. А розніцу, якая атрымалася, адміністратар з афіцыянтам палавіняць. У залежнасці ад ступені лаяльнасці зніжкі могуць быць да 20% і вышэй. Так што калі пра чаявыя вы не паклапаціліся, мы з гэтым самі разбярэмся.

Калі ўстанова прапануе дэпазіт, то гэта яшчэ адна магчымасць зарабіць на госцю. Але тут трэба дзейнічаць вельмі асцярожна: ніякай гарантыі, што не будзе скандалу, няма, таму трук з падманам можна пракручваць толькі з вельмі п'янай кампаніяй. Дапусцім, прыйшло вас пяць чалавек, і ў кожнага дэпазіт на 20 рублёў. Да канца вечару вы ўклаліся ў 80 рублёў, але кошт мы вам усё роўна закрыем на сотню, а рэшту падзелім. А калі п'яных у кампаніі шмат, то вас могуць разлічыць двойчы. Асабліва гэта зручна, калі хтосьці з'язджае раней за астатніх: ён заплаціць за сябе, а потым вы ўсе разам яшчэ раз за яго.

Свой у свайго?

Я не кажу, што ў кожнай кавярні і бары падман і махінацыі. Поўна сумленных бармэнаў: адны баяцца падманваць, іншыя грэбуюць і берагуць імідж, трэція зусім не ўмеюць. Сам я выпрацаваў для сябе два простыя правілы, калі збіраюся ў бар. Першае: хаджу толькі ў тыя месцы, дзе за касай усе свае і дзе я дакладна ведаю, што мяне не падмануць. Калі знаёмых няма, трэба іх завесці. Бармэн бармэну не воўк, бо мы ж падман за вярсту бачым. Другое правіла: у незнаёмых месцах я аддаю перавагу таму, каб быць хай крышачку і «нагрэтым», затое расслабленым. Можна, вядома, быць вельмі ўважлівым і прынцыповым і кожную хвіліну чакаць падвоху – але хіба так адпачнеш?