Беларуска ў Італіі: За ўборку ва ўніверсітэце Падуі плацілі 1400 еўраў

40-гадовая ўраджэнка горада Баранавічаў пятнаццаць гадоў жыве ў Італіі.

Юлія Шэйка распавяла intex-press.by, чаму з'ехала за мяжу, што яе здзівіла ў мясцовых школах, чым захапляюцца італійцы і якую звычку яна ў іх пераняла:

Аб пераездзе

У пачатку 2000-х мой заробак (я працавала на адным з баранавіцкіх прадпрыемстваў, затым прадавачкай на рынку) складаў блізу $100. На той момант я выхоўвала 4-гадовую дачку Дашу, і гэтых грошай нам не ставала. Усе мае думкі былі аб тым, як забяспечыць сваю сям'ю.

Неяк я сустрэла сяброўку, якая жыве ў Італіі. Мы разгаварыліся, і я папрасіла яе, каб узяць мяне з сабой. Італія падабалася мне, а няведанне мовы не страшыла. Сяброўка запэўніла, што мову вывучыць нескладана і працу знайсці магчыма, а заробак будзе нашмат вышэйшы, чым у Беларусі. Я наважыла: папрацую пару гадоў, зараблю на кватэру і вярнуся ў Баранавічы. Мае бацькі, даведаўшыся пра ад'езд за мяжу, спачатку спалохаліся, але, выслухаўшы мяне, падтрымалі і пагадзіліся паглядзець за Дашай. У 2002-м я зрабіла сабе турыстычную візу і паехала з сяброўкай у невялікі горад Падую.

Аб умовах жыцця і працы

Некаторы час я жыла ў сяброўкі. Яна дапамагала з пошукам працы: складала рэзюмэ, ездзіла са мной на гутарку. Я ўладкавалася пакаёўкай у італійскую сям'ю. У доме я павінна была знаходзіцца ўвесь час. У дзень у мяне было дзве гадзіны вольнага часу, два дні на тыдзень я магла прысвяціць асабістым справам. У мае абавязкі ўваходзіла падтрымліваць у доме чысціню і гатаваць. За месяц плацілі блізу $800. Частку гэтых грошай я адпраўляла бацькам.

Праз пару месяцаў я звольнілася. Зняла кватэру і знайшла працу пакаёўкі па гадзінах. Плацілі добра – блізу 8 еўраў на гадзіну. Калі скончылася віза, я засталася ў Італіі і праз два гады атрымала від на жыхарства. Уладкавалася ў агенцтва па ўборцы ва ўніверсітэт медыцыны ў Падуі. Графік: з 6 да 9 раніцы і з 5-й да 9-й вечара, часам выходзіла ў непрацоўны час. За месяц плацілі блізу 1400 еўраў, а за выхады ў непрацоўны час даплачвалі 10 еўраў за гадзіну. У агенцтве працавала блізу чатырох гадоў. У гэты перыяд забрала да сябе ў Італію дачку.

Праз некаторы час я сустрэла свайго будучага мужа Джузэпэ, выйшла замуж і разам з Дашай мы пераехалі жыць да яго ў пасёлак Гранцэ. Цяпер я не працую, займаюся домам.

Аб краіне і моўным бар'еры

Калі я прыехала ў Італію, мне падалося, што я трапіла ў казку: шыкоўныя старадаўнія будынкі, прыгожая архітэктура, шыкоўныя дарогі. Я проста закахалася ў гэтую краіну.

Першыя два гады было складана прызвычаіцца да клімату: улетку вельмі горача. Але радавала, што зімы не такія суровыя, як у Беларусі. Таксама былі складанасці з мовай. Мову вучыла з дзіцячых мультфільмаў, з сяброўкай размаўляла толькі на італійскай (аб гэтым мы адразу дамовіліся), а калі з'явілася больш вольнага часу, стала наведваць моўныя курсы.

Вялікім плюсам было тое, што я жыла сярод італійцаў і ўвесь час чула іх гаворку, таму праз пяць месяцаў я пачала разумець італійцаў, а яшчэ праз тры – стала ім адказваць на ламанай італійскай. Калі штосьці не магла сказаць, тлумачыла з дапамогай жэстаў.

Аб мясцовых школах

Калі Даша пайшла ў Італіі ў школу, я заўважыла, што школьная праграма слабейшая, чым у Беларусі. Італійскія школьнікі не вывучаюць замежную літаратуру і павярхоўна

вывучаюць культуру іншых краін. А вось у італійскіх універсітэтах праграма, наадварот, вельмі складаная. І Даша цяпер шкадуе, што не атрымала адукацыю ў Беларусі.

У Італіі прынята, што бацькі адводзяць і забіраюць дзяцей са школы датуль, пакуль ім не споўніцца 15 гадоў. Я так і не зразумела, навошта. У школах няма агульных бацькоўскіх сходаў – гутаркі з бацькамі праходзяць індывідуальна.

Яшчэ здзівіла, што італійцы заканчваюць універсітэт ва ўзросце блізу 30 гадоў і за маладых уважаюць людзей да 35. І калі я кажу, што ў мяне ёсць дачка, італійцы думаюць, што ёй блізу 10 гадоў, але ніяк не 20.

Аб забавах

Італійцы вельмі любяць танцаваць і часта ходзяць на дыскатэкі. У Італіі ёсць танцавальныя клубы, дзе памяшканне падзеленае на пакоі. Кожны пакой – свой танцавальны стыль, і кожны можа паспрабаваць сябе ў новым кірунку.

Большасць італійцаў пачынаюць навучацца танцам, выйшаўшы на пенсію. Напрыклад, мой 52-гадовы сябар спецыяльна ездзіць на Кубу, дзе бярэ ўрокі лацінскіх танцаў. Яшчэ адна асаблівасць італійцаў: для іх паняцце весяліцца не азначае ісці ў шыкоўны бар, каб піць і есці там да страты памяці. Для іх весялосць – гэта шпацыр па горадзе з наведваннем розных выстаў, галерэй і г. д.

Пра ежу і кошты

Традыцыйныя стравы ў Італіі – піца і лазання. Прычым піца, якую беларусы дзеляць на чацвярых, тут лічыцца нармальнай порцыяй на аднаго чалавека. Раз на тыдзень італійцы ядуць піцу ў рэстарацыі.

У Італіі гатуюць ежу штодня, а не вараць рондаль супу на тры дні. На стале абавязкова павінны быць віно, садавіна, аліўкавы алей і сыр. У італійцаў ёсць звычка, якая з'явілася і ў мяне – піць эспрэса пасля абеду. Свайму мужу я гатавала некаторыя нашы стравы. Яму падабаецца селядзец пад футрам, «Аліўе». Праўда, ён доўга не мог зразумець, як можна аб'ядноўваць гародніну, рыбу і маянэз.

Прадукты ў крамах італьянцы закупляюць раз на тыдзень. Літр малака каштуе 70-80 цэнтаў, шэсць яек – 1,2 еўра.

Зняць трохпакаёвую кватэру (120 кв. м) у нашым пасёлку можна за 350 еўраў. У Падуі даражэй: кватэру 40 кв. м я здымала за 550 еўраў.

Дадому я прыязджаю адзін раз на два гады. У Італіі мне падабаецца, але я сумую па сямейных святах. Асабліва па Новым годзе. Вяртацца ў Беларусь не планую: мая сям'я ўжо ў Італіі.