«Камусьці вельмі патрэбна наша зямля ў Драздах»

Аляксандр Плаксёнак працягвае барацьбу з чыноўнікамі за сваю зямлю ў Драздах.

Пра судовыя цяжбы менчука, карэннага жыхара менскіх "Драздоў" "Беларускі партызан" пісаў ужо двойчы.

Коратка нагадаем сутнасць гісторыі. Дом, у якім пражывае пенсіянер Плаксёнак разам двума дочкамі, зяцем і двума ўнучкамі быў пабудаваны яшчэ да вайны. Тут прайшло ўсё жыццё Аляксандра Анатольевіча. Плаксёнак, можна сказаць ледзь не адзіны жыхар гэтай мясцовасці, які памятае, якой была яго родная вёска Веснінка на беразе вадасховішча Дразды яшчэ да атрымання ў народзе ярлыка "царскае сяло".

Гэта была звычайная, нічым не характэрная вёска, і блізка не ўваходзіць у гарадскую мяжу беларускай сталіцы.

Ішоў час - Менск разрастаўся. З часам у Аляксандра Плаксёнка змяніліся суседзі - у "Дразды" пацягнуліся чароды чыноўнікаў, спартоўцаў, дзеячаў мастацтва і іншай сучаснай "шляхты", якая пажадала пабудавацца непадалёк ад Аляксандра Лукашэнкі.

Цяпер у суседзях у Аляксандра Анатольевіча адная "эліта". У непасрэднай блізкасці ад дома пенсіянера жыве, напрыклад, старшыня КДБ Валерый Вакульчык. І па суседстве са звычайным домам Плаксёнкаў стаяць не простыя вясковыя хаты, як гэта было раней, а катэджы. Будаўніцтва якіх не спыняецца ні на секунду.

Дарэчы, праз гэтага будаўніцтва дом Аляксандра Анатольевіча часова адрэзаны ад "дабротаў цывілізацыі" - там адсутнічае вада, за ёй мужчына ў любое надвор'е вымушаны хадзіць, пешшу, да найбліжэйшай калонкі - за кіламетр ад хаты, няма ў хаце Плаксёнкаў цэнтралізаванага газазабеспячэння - сітуацыю ратуе газавы балон на кухні, здараюцца перабоі са святлом. Але мужчына не скардзіцца, ён проста хоча спакойна жыць ва ўласным доме.

Але спакой, як гаворыцца, нам толькі сніцца! За апошнія гады ў суды розных узроўняў Аляксандр Плаксёнак, разам з зяцем і дочкамі ходзіць, як на працу. Не па сваёй волі, а па волі Менгарвыканкама і Упраўлення капітальнага будаўніцтва Менгарвыканкама.

"Наверсе" была прынятая пастанова, што ўчастак у 13 сотак, на якім стаіць дом Плаксёнкаў, вельмі патрэбны гораду "для дзяржаўных патрэб". Спачатку чыноўнікі спрабавалі пераканаць мужчыну, што на месцы яго хаты будзе пабудаваны ледзь не дом для дзяцей-сірот. Але, Мужчына, бачачы, хто ў яго ў суседзях, не вельмі-то гэтаму паверыў. Пазней, у судах, карты раскрыліся - на месцы зруйнаванага дома будзе ўзведзеная сядзібная пабудова. Прасцей кажучы, чарговы катэдж.

Так бы, напэўна і здарылася, калі б Плаксёнак не стаў упірацца, а пагадзіўся б пераехаць усёй сваёй сям'ёй (а гэта шэсць чалавек, у тым ліку дзве непаўнагадовыя ўнучкі) у двухпакаёвую кватэру ў "Сухарава". Менавіта такі варыянт развязання праблемы бачылі гарадскія ўлады.

На месца фактычнага пражывання Плаксёнкаў не раз і не два выязджалі рознага ўзроўню камісіі, спрабавалі давесці два факты. Факт першы: пенсіянер прапісаў свайго зяця і ўнучак да сябе ў дом, ведаючы аб маючым адбыцца зруйнаванні. Факт другі: ні зяць, ні ўнучкі з Плаксёнкам разам не пражываюць. Ніводным беларускім судом на сённяшні дзень ніводны з гэтых фактаў не ўсталяваны і не даведзены. Таму высяленне шасцярых чалавек у двухпакаёвую кватэру не законнае.

Акрамя таго, гарадскія ўлады намагаюць на тым, што дом Плаксёнкаў усё роўна будзе зруйнаваны, маўляў, ёсць Генплан.

- Дакумент такі і праўда ёсць, я яго бачыў. - Але, нават згодна з "дзяржпатрэбамі" неабходна ўсяго-то трыццаць адсоткаў зямлі, на якой стаіць дом, - кажа Плаксёнок. - Хай бы забіралі, саджалі там дрэвы, а мне б дазволілі зруйнаваць старую хату і на яе месцы пабудаваць новую. Дык жа - не дазваляюць! Я ўвогуле, не магу ні прадаць, ні падарыць дом, забарона накладзеная на такія дзеянні.

Я вам скажу, што чуткі і спробы зраўняць з зямлёй Веснінкі былі даўно. Вось, глядзіце ў мяне і дакументы ёсць...

У пацвярджэнне сваіх слоў мужчына дастае з папкі пабляклы ад часу лісток - калектыўны зварот грамадзян да былога яшчэ пры Станіславе Шушкевічу міністра замежных спраў Пятра Краўчанкі.

Жыхары Веснінкі, даведаўшыся, што іх дамы ідуць пад зруйнаванне, а на іх месцы будзе збудаваны дыпгарадок, напісалі зварот у МЗС. І адказ адтуль прыйшоў - на бланку з "Пагоняй", маўляў, не хвалюйцеся, вашы домаўладанні ніхто не кране.

- Атрымліваецца, раней беларуская ўлада больш чалавечная была, - уступіў у гутарку зяць Аляксандра Плаксёнкі Андрэй Касцюк. - Цяпер нас усімі праўдамі і няпраўдамі спрабуюць выжыць з Веснінкі. Адчуванне такое, што камусьці вельмі патрэбна наша зямля ў Драздах. Інакш, навошта ўсе гэтыя суды?

Судоў толькі ў гэтым годзе ў сям'і Аляксандра Плаксёнка было некалькі. І апошняе пасяджэнне, якое прайшло ў траўні гэтага года ў судзе Цэнтральнага раёна, здавалася б, паставіла кропку ў гэтай гісторыі - пазоў Упраўлення Капітальнага будаўніцтва Менгарвыканкама аб высяленні сям'і Плаксёнкаў пакінуць без задавальнення.

Але, не пагадзіўшыся з судовым пройгрышам пенсіянеру, УКБ Цэнтральнага раёна Менска звярнулася ў Менскі гарадскі суд з касацыйнай скаргай, у якой прасіла скасаваць пастанову суда першай інстанцыі. Довады ўсё тыя ж: Плаксёнак прапісаў зяця і ўнучак, ведаючы аб зруйнаванні, а таксама тое, што ні зяць, ні ўнучкі з пенсіянерам не пражываюць.

- У вас ёсць кампетэнцыя для такіх праверак? Як вы збіраліся ўсталяваць факт не пражывання зяця і ўнучак адказчыка, калі ён, адказчык, не пазбаўляў іх права карыстання сваім жылым памяшканнем? Чаму кватэра, у якую вы збіраліся перасяліць гэтую сям'ю, па метражы прыдатная для пражывання траіх чалавек? Куды вы збіраліся падзець яшчэ траіх? - гэтыя пытанні прагучалі з вуснаў суддзі падчас разгляду скаргі. Выразнага адказу, прадстаўнік УКБ даць не змог.

Пракурорка, прысутная ў судовым пасяджэнні, якая па ідэі павінна сачыць за выкананнем законнасці, наадварот, падтрымала пазаўніка і ў сваім выступе намагала на тым, каб пастанова суда Цэнтральнага раёна была скасаваная. Іншымі словамі пракуратура выступае за высяленне Аляксандра Плаксёнка і ягонай сям'і.

На разгляд справы і абвяшчэнне пастановы суда хапіла гадзіны. У выніку Менгарсуд пакінуў без змянення пастанову суда першай інстанцыі. Гэта значыць, што на час Аляксандра Плаксёнка і ягоную сям'ю пакінулі ў спакоі.

Іншае пытанне: ці надоўга. Бо і пастанову Менгарсуда можна абскардзіць. Не выключана, што прадстаўнікі сталічнай улады гэтым скарыстаюцца, а значыць ставіць кропку ў гэтай справе ўсё яшчэ рана...