«Ні ў кога ў краіне такой няма!»: Мянчук ездзіць ва Уруччы ў «скрыначцы»

Журналісты адшукалі ўладальніка незвычайнага транспартнага сродку.

Нядаўна на YouTube з'явілася відэа: ва Уруччы едзе дзіўны транспартны сродак, падобны на шафку на колах. CityDog.by знайшоў уладальніка машыны.

Пасля доўгага пошуку, пытанняў і тлумачэнняў мы нарэшце знайшлі патрэбны дом і таго самага «дзядзьку Мішу на скрыні», як яго называюць мясцовыя жыхары. Уладзіміру Антонавічу Мядзвецкаму 73 гады, у яго інваліднасць 1-й групы, і менавіта ён ездзіць па Уруччы ў «скрыначцы».

– Суседзі ўжо прывыклі да майго транспартнага сродку, а калі выязджаю ў горад, усе адразу пачынаюць здымаць на камеру. Некаторыя падыходзяць і просяць расказаць, што гэта і як працуе.

Гэтая машына – інвалідны вазок «Дэльта-2», які нагадвае трохколавы электраскутэр. Мне даслалі яго як гуманітарную дапамогу з Нямеччыны, таму ні ў кога больш такога у краіне няма, толькі ў мяне. Ды і ў Нямеччыне на такіх вазках ездзяць пенсіянеры, а ў нас інваліды.

Камплектацыя якой была, такой і засталася – я нічога не мяняў. Проста зрабіў сховішча ад дажджу, ветру з металічнай канструкцыі і ўставіў шыбы. Гэта было яшчэ 5 гадоў таму.

Мне дапамагалі яго даводзіць да ладу сын з унукам, і за два месяцы мы ўсё зрабілі. Па горадзе на вазку я ні разу не ездзіў, бо шмат зухаў на дарозе і гэта небяспечна. Аўтамабіль невялікі, і хуткасць усяго 16 км/г – гэта хуткасць бягуна, каб вы разумелі. Таму ездзіў толькі ад дома да прыпынку, пакідаў яго там і на аўтобусе ўжо ехаў далей.

Да паліклінікі, напрыклад, мне так дабірацца далекавата, вось я і надумаў сёлета туды праехаць – дацягнула. Зарадкі акумулятара выстарчае дзесьці на 30-40 км.

ХІБА НА ТАКІМ АЎТО МОЖНА ЕЗДЗІЦЬ ПА ПРАЕЗНАЙ ЧАСТЦЫ?

ПДР я ведаю і ніколі не парушаю. Усё жыццё прапрацаваў кіроўцам. Праўда, адзін раз мяне ўсё ж спынялі, але не ДАІ, а прадстаўнік ДПС. Ён пацікавіўся, што гэта за будынак, як працуе. Я яму ўсё растлумачыў, прадэманстраваў наяўнасць усяго, што трэба: тармазы, аварыйку, святло, люстэркі і гэтак далей. Пасля гэтага ён мяне адпусціў, і я прадоўжыў рух.

Езджу я правым бокам праезнай часткі, бо на ходніках вельмі шмат бардзюраў (раздзяляльнік паміж праезнай часткай і тратуарам – Рэд.) і я іх проста не магу пераадолець на вазку. Павароты раблю не адразу, а даязджаю да пешаходнага пераходу і на зялёнае святло паварочваю. Калі бачу, што ззаду набліжаецца аўтобус або грузавік, еду на абочыну і прапускаю іх.

Вось так я і стаў ездзіць туды і назад, але толькі па Уруччы. На больш далёкую адлегласць зарадкі не выстарчае, а калі што трэба, то ёсць аўтобус ці сацыяльная таксоўка.

Я задаволены тым, што мне ніхто ні разу не нагрубіў. Усе толькі здымаюць або фатаграфуюць (усміхаецца).

ПРА (НЕ) ДРЭННЫ НОВЫ ВАЗОК

Што гэта за малюнкі? Справа ў тым, што цяпер падыходзіць мая чарга атрымліваць вазок з электрапрывадам. Я паглядзеў у газеце, як ён выглядае, і хачу ўнесці ў Беларускі пратэзна-артапедычны аднаўленчы цэнтр прапанову: малыя колы спераду замяніць на вялікія. Таму што яны не пераедуць і самую нязначную перашкоду, парог літаральна ў нейкіх 2,5 см – і ўсё, затрымаліся.

А гэта я намаляваў эскіз, каб наглядна паказаць, што трэба зрабіць колы аднолькавага памеру і спераду, і ззаду, каб праходнасць была лепшай.

Я тэлефанаваў канструктарам, і мне сказалі, што ідэя добрая, але вытворчасць гэтых вазкоў ужо распачатая. Потым я спытаў, ці ўзгаднялі яны мадэль з людзьмі з інваліднасцю, на што мне адказалі, што не, яны канструктары і ведаюць лепш.

Я 30 гадоў аддаў войску і выдатна ведаю: усякая тэхніка спачатку праходзіць выпрабаванні на палігоне, і толькі потым наладжваецца масавы выпуск. Вось узялі б яны гэты вазок і самі на ім пакаталіся, а потым бы запускалі ў вытворчасць.

ПРА ІНСУЛЬТ, СЯМ'Ю І ВЯЧОРКІ

На вазку я з 2005 года – інсульт. Усё было добра, проста ў адзін момант лопнуў сасуд. Я як раз тады быў на працы, залез у кузаў аўтамабіля, каб разгрузіць растворы, – і ўсё. З машыны мяне ўжо здымалі.

Потым прыехала хуткая дапамога, мяне адвезлі ў лякарню. Гематома была з запалкавую каробку, пачалося кровазліццё ў мозг. На аперацыю лекары мяне не ўзялі, бо падумалі, што я не выжыву.

А дзед узяў і выкараскаўся. У выніку ў мяне паралізаваны ўвесь левы бок – рука і нага. Памяць і гаворку не губляў, дзякуй богу, пакуль усё памятаю, але толькі вось спяваць цяпер цяжка (смяецца).

Першыя паўгода ляжаў, калі вярнуўся дадому. Выкараскацца дапамаглі дзеці і ўнукі. Яны моцна клапаціліся пра мяне, і, калі б іх не было побач, цяпер я быў бы ў якім-небудзь доме пенсіянераў ці інвалідаў. А так толькі яны мяне і ратавалі: весялілі мяне, не давалі сумаваць.

Аднойчы я папрасіў сына дапамагчы мне дайсці да кухні, і пасля гэтага да мяне ўнук падышоў і сказаў: «Дзядуля, тата табе не дапамагаў – ты сам ішоў». Вось тады я зразумеў, што калі сам, то трэба браць сябе ў рукі і трэніравацца.

Папрасіў павесіць мне над ложкам эспандэры і пачаў займацца. Праз некаторы час пачаў паціху перасоўвацца па кватэры з дапамогай кія, а потым сказаў дзецям, што буду рабіць усё сам: прыбірацца, гатаваць. Таму што яны далікатэсы нейкія гатавалі, а мне б просты боршч (усміхаецца). Ды і хацеў, каб клопатаў у іх было менш, – пагадзіліся.

Затым на вуліцу стаў выходзіць, у гаражы штосьці рабіць. Наогул, пачаў жыць нармальным жыццём. І цяпер абслугоўваю сябе сам.

Езджу ў краму, у аптэку па лекі, у храм. Адвячоркам тэлефаную сябрам і ладзім вячоркі. Абмяркоўваем усё, што заўгодна. І, вядома, прадаўжаю распрацоўваць рукі і ногі. А некалькі гадоў таму пачаў займацца досыць новым для Беларусі тыпам спорту.

ПРА ТОЕ, ЯК ТРАПІЎ У НАЦЫЯНАЛЬНУЮ КАМАНДУ БЕЛАРУСІ

Я чалец нацыянальнай каманды Беларусі ў новусу сярод інвалідаў. Гэта дастаткова новы тып спорту, і ў Беларусі ён пачаў развівацца зусім нядаўна. Калі казаць простай мовай, новус – гэта марскі більярд. Нібыта ўсё тое ж, што і ў настольным більярдзе, толькі замест шароў – шайбы, іх яшчэ пешкамі называюць, і ўсяго 4 лузы.

У маладосці я вельмі добра гуляў у більярд. І вось аднойчы да мяне ў госці прыйшоў сусед, у яго таксама інваліднасць 1-й групы, і сказаў: «Антонавіч, у цэнтры для ветэранаў, пенсіянераў і інвалідаў на праспекце Ракасоўскага будзе праводзіцца спартакіяда, паедзем, паглядзіш?» Я пагадзіўся. А што мне пасля інсульту трэба было рабіць, ляжаць у ложку і глядзець тэлевізар?

Паехалі, паглядзелі, я нават заняў там другое месца ў дартсу. І тады ж у гэты цэнтр прывезлі на прэзентацыю сталы для гульні ў новус. Я паспрабаваў, бо раней гуляў у більярд, а тут у мяне нічога не атрымалася. Потым мне патлумачылі, што гэта зусім розныя рэчы. Пасля на вуліцы Цікоцкага арганізавалі гурток па новусу, і мы пачалі туды ездзіць з маім суседам. І пайшло-паехала.

Навучыўся гуляць, пачаў ездзіць на спаборніцтвы, стаў чальцом нацыянальнай каманды. І вось ужо 4 гады гуляю. Пабывалі ўжо ў Магілёве, Берасці, Рызе, Маскве, Піцеры. Калі агулам, то ў мяне атрымліваецца трэцяе месца на спаборніцтвах. Трэніроўкі ў нас два разы на тыдзень – у аўторак і пятніцу. Гэта абавязкова. А 9-й выязджаем і а 5-й прыязджаем. Праводзім там цэлы дзень. А ў сярэдзіне сакавіка паедзем у Польшчу на міжнародны турнір.