Супрацоўнік МНС: Выезд на пажар – гэта сур'ёзнае выпрабаванне ўсіх якасцяў

Баранавіцкія пажарнікі распавялі аб шакавальных, смешных і кранальных момантах у сваёй працы.

Напярэдадні Дня выратавальніка, які ў Беларусі адзначаецца 19 студзеня, баранавіцкія супрацоўнікі МНС распавялі аб шакавальных, смешных і кранальных момантах у сваёй працы, піша intex-press.by.

Сяргей Кісялевіч, начальнік варты ПАВЧ №3:

У МНС я працую больш за 10 гадоў. За гэты час было шмат усяго. Адны здарэнні забываюцца ўжо на наступны дзень, іншыя надоўга ўразаюцца ў памяць і пакідаюць след у душы.

Я дагэтуль памятаю самы першы пажар, на які мне давялося выязджаць. Хоць нічога страшнага ў той раз не адбылося: у адной з вёсак загарэлася лазня, мы яе хутка патушылі, людзі тады не пацярпелі.

Застаўся ў памяці выпадак, калі давялося са склепа ў прыватным доме выцягваць некалькі чалавек, якія там ледзь не задыхнуліся. Гэта было некалькі гадоў таму ў адной з вёсак Баранавіцкага раёна. Выявілася, адзін мужчына спусціўся ў падвал, каб штосьці там працерці бензінам. Надыхаўся пароў, яму стала дрэнна і самастойна выбрацца са склепа ён не змог. Другі спусціўся па яго і таксама застаўся ўнізе: занадта высокай была канцэнтрацыя выпарэнняў. Такая ж доля спасцігла і наступнага памочніка. Добра, што ў двары былі сваякі, якія патэлефанавалі ў МНС.

Мяне тады спускалі ў склеп уніз галавой, а зверху калегі за ногі трымалі. І я па чарзе выцягваў кожнага з пацярпелых. Памятаю, што пасля гэтай «аперацыі» суседзі найбліжэйшых дамоў сабраліся ў двары і пляскалі ў далоні апладзіравалі. Было прыемна.

Здараліся смешныя выпадкі. Жыхары аднаго са шматпавярховікаў паведамілі, што старэнькая суседка ўжо некалькі дзён не выходзіць са сваёй кватэры. Пільныя гараджане былі ўпэўненыя: з бабуляй штосьці здарылася. Некаторыя нават «відавочна адчувалі трупны пах на лесвічнай клетцы». Мы прыехалі. Ужо не памятаю дакладна, які быў паверх, але, каб зазірнуць у акно кватэры, падымаліся па прыстаўной лесвіцы. Глядзім у акно: бабуля ляжыць на ложку і не рухаецца. Думаем, людзі, мабыць, не дарма паніку паднялі. Вызначылі адчыніць акно, і тут раптам бабуля ўстае з ложка і пачынае махаць у наш бок кулакамі: «Я вас не выклікала». Ратаваць нікога не давялося.

Павел Шуляк, старшы інструктар-ратавальнік ПАВЧ №1:

Больш за 10 гадоў я ў МНС. Нядаўна мая мама ўспамінала, што, калі я толькі ўладкаваўся, пасля кожнага дзяжурства дзяліўся ўражаннямі, а цяпер пра працу наогул нічога не расказваю. Напэўна, гэта адбываецца таму, што з часам тое, што шакуе першым разам, перастае здавацца такім незвычайным.

Дагэтуль у мяне захоўваецца падгарэлая бочачка ад гульні лато. Яе я падняў з падлогі ў доме, куды ўпершыню выязджаў на пажар. Цяпер жадання прывезці штосьці з месца здарэння не ўзнікае.

Сутыкнуцца са смерцю на працы мне давялося не ў час тушэння пажару, а калі выехалі на ДТЗ. Аварыя адбылася на трасе М1. Тое, што давялося ўбачыць, стала для мяне сапраўдным шокам, ад якога я яшчэ доўга не мог потым адысці. Быў позні вечар. Што адбываецца ў салоне аўтамабіля, нават стоячы побач, не было відаць. Я падышоў да акенца кіроўцы, пасвяціў ліхтарыкам, зазірнуў і проста перад сабой убачыў мёртвыя вочы. Пазней больш дасведчаныя таварышы растлумачылі мне, што трэба свяціць здалёк і толькі потым зазіраць у вокны. Твар загінулага я памятаю дагэтуль. Мне здаецца, калі б мне цяпер паказалі фатаграфію гэтага чалавека, я без цяжкасці пазнаў бы яго.

Бываюць у нашай працы і кранальныя выпадкі. Неяк патэлефанавала жанчына. Плача і распавядае, што выйшла на хвіліну да суседкі, і двухгадовы сын зачыніў дзверы знутры. А на кухні пліта ўключаная. Прыехалі. Я прабраўся ў кватэру праз акно. Дагэтуль не магу забыць, як гэты спалоханы малы падбег да мяне, абняў за ногі, стаў прасіцца на рукі. Так разам з ім на руках я і адчыніў дзверы ягонай маме. Жанчына кінулася да нас і абняла нас дваіх. Так мы, напэўна, хвіліну прастаялі абняўшыся. Хлопчык плакаў ад спалоху, мама – ад шчасця, што ўсё ў парадку, а я іх суцяшаў.

Яшчэ адна шчаслівая гісторыя выратавання адбылася ў дзіцячым садку. У вентыляцыйнай шахце котка нарадзіла кацянят. Кацяняты былі маленькія і самі выбрацца не маглі. Я іх дастаў.

Алег Лебедзеў, памочнік начальніка штаба ліквідацыі ПАВЧ №1:

У МНС я амаль 24 гады. Выезд на кожны пажар – гэта сур'ёзнае выпрабаванне ўсіх якасцяў: асобасных, прафесійных і чалавечых. Калі прыязджаеш на пажар, ты ўсё ўспрымаеш па-іншаму: час ляціць больш імкліва, пастановы прымаюцца хутчэй, і сілы знаходзяцца проста ніадкуль. А ўсё таму, што ты разумееш: унутры палаючага будынка могуць быць людзі і кожнае імгненне можа стаць вызначальным. Тое ж самае адбываецца і на ДТЗ. Ты прыязджаеш і бачыш – на асфальце ляжыць пяць чалавек, і трэба за секунду вызначыць, каму з іх першаму трэба дапамагчы, каго яшчэ можна выратаваць, а каму дапамога ўжо не патрэбная.

Аднойчы лебедзя давялося ратаваць. Па выкліку паведамілі, што праглынула птушка рыбалоўны кручок. Мы паміж сабой тады, памятаю, пажартавалі, што ратаваць лебедзя павінен абавязкова я (смяецца. – Аўт.). А неяк раз наогул патэлефанавалі з паведамленнем, што «лебедзь прымёрз да лёду». Ну як такое можа быць? Прыехалі, выявілася, усё ў парадку: лебедзь проста сядзеў на крызе.

Бывае ў нашай працы і такое, што аднаго і таго ж чалавека з аднаго і таго ж дома некалькі разоў «з таго свету выцягнулі», а ён табе замест «дзякуй» у гэты момант кажа: «Дай запаліць». А потым здараецца, што наступным разам калегі не паспелі выратаваць гэтага чалавека, знайшлі абгарэлы труп.

Вядома, з часам многія рэчы перастаюць шакаваць так, як гэта адбываецца ў першыя некалькі месяцаў службы. Але дагэтуль я не магу змірыцца з тым, што ў агні гінуць дзеці. Аднойчы мне давялося такое ўбачыць, што засталося на ўсё жыццё ў памяці. Ужо не памятаю падрабязнасцяў – у які гэта было вёсцы, праз што адбыўся пажар. Але дагэтуль перад вачыма карціна: абгарэлае дзіця сядзіць у дзіцячым ложачку, ручкамі трымаецца за парэнчы, ногі паміж прутамі борціка звісаюць, а ў роце – расплаўленая пустышка...

Пасля гэтага было шмат пажараў і выездаў на іншыя здарэнні, але той пажар я ніколі не забуду. Гэта быў адзіны такі выпадак за ўсе гады службы.