29 сакавiка 2024, Пятніца, 17:24
Падтрымайце
сайт
Сім сім,
Хартыя 97!
Рубрыкі

«Усё ў Барысаве коціцца пад адхон з нейкай шалёнай хуткасцю»

21
«Усё ў Барысаве коціцца пад адхон з нейкай шалёнай хуткасцю»

Шчырае прызнанне барысаўкі.

Вольга Станеўская, выпускніца 15 СШ, якая цяпер жыве ў Менску, напісала допіс у Фэйсбуку, якім прыцягвае ўвагу да рэальных праблем архітэктурнага аблічча Барысава і рэальнага стаўлення да грамадзян з боку чыноўнікаў.

З дазволу Вольгі гэтую допіс апублікавалі на сайце EX-PRESS.BY, замяніўшы экспрэсіўныя выразы аўтаркі шматкроп'ямі.

«Дакладна вам кажу, пакуль мяне прызначаць «мэрам», горад Барысаў мне давядзецца прымаць не ў стандартным для нашага часу крызісе, а пачынаць адбудоўваць зноўку. Таму што ўсё ў ім коціцца пад ухіл з нейкай дзікай хуткасцю.

Кожны раз, калі прыязджаю, не бачу не тое каб пазітыўнай дынамікі, я бачу, як акуратны сумны горад трансфармуецца ў нейкі бл... Растоў 90-х. Усе вуліцы загачаныя шчытамі з рэкламай, а дамы абвешаны нейкімі стракатымі шыльдамі і рэкламай усіх колераў і шрыфтоў свету.

Яшчэ трохі, і ўсе мае антыкрызісныя тэзісы і парадыгмы прыйдуць у непрыдатнасць, і трэба будзе ўжываць новыя актуальныя і магчыма занадта жорсткія дзеянні.

У мінулы мой прыезд мяне да слёз знервавала сітуацыя з руйнаваннем кінатэатра «Радзіма» - гэта так, калі б цяпер зруйнавалі «Перамогу» ў Менску. Бо гэта таксама быў вельмі прыгожы будынак з калонамі на галоўным праспекце, на яго месцы цяпер нейкія... будуюць бетонную... скрынку, якую яны будуць разбіраць зімой на марозе голымі рукамі, калі я стану мэрам.

І гэты ж галоўны праспект, дзе стаяў кінатэатр, забудаваны ў такім жа ансамблі сталінскіх дамоў, вельмі арганічным і вывераным.

І тут гляджу, пайшла такая мода - усе кватэры на першых паверхах сталі оптам выводзіцца ў нежылы фонд і рабіцца крамамі з усялякім самым танным у свеце барахлом. І адны калгаснікі гэтыя крамы фарбуюць рознымі кветкамі, вешаюць нейкія х.. зразумей якія шыльды і абліцоўваюць глянцавымі пліткамі да другога паверха, а другія калгаснікі гэта падпісваюць.

І сёння як праехала, у мяне ледзь вочы не павылазілі ад жаху, і я наважыла наведаць другіх, а менавіта ўлады, і высветліць, што ж яны такое робяць з горадам.

Для пачатку я заехала ў райвыканкам. Думала, што там, як раней, можна пайсці па калідоры і пастукацца ў дзверы да якога-небудзь начальніка і паглядзець яму ў вочы.

Заходжу - і адразу рамка металашукальніка пры ўваходзе, потым хол з нейкімі паперкамі на сценах, і адразу ж ахоўнік, турнікет і міліцыянт. Што за Бэн-Гурыён вы тут зладзілі, пытаюся, а сама нават не здзіўляюся. Вядома, яны адгарадзіліся ад усялякіх крывамордых грамадзян, бо давялі ўжо ўсё да бездані.

Прабачце, пытаюся ў аховы, а дзе крывамордым грамадзянам можна скаргу напісаць?

А вунь, кажуць, асобны кабінет ёсць для зваротаў проса пры ўваходзе, і я пайшла ў яго. Заходжу, а там тры цёткі развялі адкрыты агонь на сподак і паляць Бахур і вельмі задаволена выглядаюць. Я кажу, скаргу хачу напісаць на архітэктара горада і ўсіх астатніх, або паглядзець ім у вочы, а яны мне так між іншым з адмашкай: «гэта не да нас, едзьце ў архітэктурны аддзел выканкама». І кажуць: «дзверы пакіньце адкрытымі, а то нам тут дыхаць ужо няма чым».

Ну я і паехала да архітэктараў.

Прыпаркавалася, выйшла, гляджу, выбягае дзяўчына ружовая і высокая, як недарэчны жаўнер, у міліцэйскай форме і крычыць, каб я не ставіла аўто ля ўваходу. Там такое месца пустое на ўсялякі выпадак павінна, мабыць, заставацца на паркоўцы - раптам замежны інвестар на «Майбаху», а там месца не будзе.

Зайшла, дала пашпарт, кажу, прапусціце да галоўнага архітэктара, а яна, адказваюць, на лістку непрацаздольнасці, ідзіце да ейнага намесніка, у кабінет 11 дроб 1. Да намесніка, дык да намесніка.

Прыйшла, сядзіць чалавек у куртцы і ў паперах. Я кажу, добры дзень, хачу вам задаць некалькі пытанняў. Ці з'яўляюцца дамы па праспекце Рэвалюцыі помнікамі архітэктары або гісторыі, і якая... падпісвае ўзгадненні на ўваходныя групы гэтых... крам?

А ён так на мяне: «Што, маўляў? А ну ідзіце, не перашкаджайце мне!», і гэтак ключ узяў са стала і наступае на мяне, каб мяне за дзверы адсунуць і замкнуцца. Я кажу: «Вы ключы тут не хапайце, не дома, маўляў, і калі не звыклі што вам могуць нязручныя пытанні задаць, не паводзьце сябе па-ідыёцку, а паспрабуйце, можа пагаварыць, і наогул назавіцеся, як ваша імя прозвішча.

А ён, натуральна, адразу заняў маю ўлюбёную пазіцыю «Ничэво я вам гаварыць не абязан, и выйдице, не мешайце работаць».

Я кажу: «Не жадаеце называцца, тады я ўключу камеру і вас давядзецца ідэнтыфікаваць праз відэа вышэйшым інстанцыям» і, пстрык, уключаю запіс. А ён як ускочыць тады, вырваў з факса ліст А4, закрыў ім твар і пачаў выбягаць з кабінета ў бок аховы - такога наезду ў яго жыцці, мабыць, не было ніколі.

Пабег хуткімі крокамі ў хол, я пайшла за ім, ён махнуў на мяне рукой ахоўніку. Састарэлы пенсіянер-ахоўнік балбатаў з прыбіральшчыцай, яны ўдваіх ўтаропіліся ў ... і не ведаюць, што рабіць, а намеснік хуткімі крокамі зноў дабег да свайго кабінета і хутка замкнуўся знутры.

Ну, думаю, зноў Грынуэй нейкі і яшчэ хацела яму ў замочную свідравіну пакрычаць, як Бэндэр бацьку Фёдару, але вырашыла не прыніжацца, і пайшла да ахоўніка прасіць парады.

І той кажа, вы, маўляў, у прыёмную схадзіце, там ёсць сакратарка, напішыце там заяву. І я пайшла да сакратаркі.

А там сядзіць мілая ўсмешлівая жанчына. Я кажу: «Хачу напісаць заяву, што вы тут Хургаду наладжваеце з майго роднага горада?». А яна выслухала мяне, і кажа: «Я ў Хургадзе не была, мой заробак не дазваляе», і пачала даваць парады, куды можна скардзіцца, калі я хачу, усякія там электронныя звароты, і ўвесь час вельмі ветліва ўсміхаецца. Я кажу: «Вы што, на фенібуце, жанчына!», а яна адказвае, маўляў, так... гэты ваш фенібут ужо для мяне, я на амерыканскім woman anti stress, вось гэта тэма, маўляў.

Ясна, кажу, і паехала я электронныя скаргі пісаць, і ішла адтуль і ўбачыла, як дзяўчына ў форме, як вялікі ружовы салдат, выбегла да аўто і грозна сказала не займаць месцы перад уваходам.

А потым я ехала дадому і ўяўляла, як усім ім, усім, хто паставіў хоць адзін подпіс, мы зробім дамы з гэтай пліткі, яны на ёй будуць спаць і з яе есці, а ўдзень, замест сабатажнай працы за турнікетамі і спінамі аховы, яны будуць хадзіць і насіць па адным каменю з таго сметнішча, куды яны вывезлі наш кінатэатр, і будаваць яго зноўку — толькі я стану «мэрам».

На фота гэты чалавек — гэта намеснік галоўнага архітэктара горада Барысава з лістком паперы, якім ён ад мяне закрываўся, просіць абароны ў прыбіральшчыцы і ахоўніка:

І прыклад уваходнай групы, што мяне ўзрушыла:

На жаль, уваходная група ў краму на праспекце Рэвалюцыі — зусім не адзіны прыклад «клапатлівага» стаўлення да архітэктурнай спадчыне мінулага.

Напісаць каментар 21

Таксама сачыце за акаўнтамі Charter97.org у сацыяльных сетках