«Працоўны дзень доўжыцца прыкладна 15 гадзін»

Беларуска шчыра распавяла пра жыццё ў аграгарадку.

Вольга Пстыга, якой цяпер 36 гадоў, нарадзілася і вырасла ў вёсцы. Усяго адзін год жанчына пажыла ў горадзе, але, пераканаўшыся, што гэта не для яе, вярнулася назад. Разам з мужам Юрыем і трыма дзецьмі яна жыве ў аграгарадку Гірмантоўцы. Напярэдадні Міжнароднага дня сельскіх жанчын, які адзначаецца 15 кастрычніка, Вольга распавяла Intex-press, чаму не хоча з'язджаць з вёскі, пра што марыць і што робіць яе шчаслівай.

Муж і жонка Пстыгі жанатыя 15 гадоў. Абодва працуюць у агракамбінаце «Мір»: Вольга - даяркай, ейны муж Юры - жывёлаводам-ахоўнікам.

Дзень Вольгі пачынаецца прыкладна а пятай раніцы: яна корміць свіней, курэй, збірае дзяцей у школу і дзіцячы садок, збіраецца на працу сама. На працы Вользе трэба \ да быць а шостай раніцы. Працоўны дзень доўжыцца прыкладна 15 гадзін. На абед прыязджае дадому, перапынак - дзесьці дзве гадзіны. А потым зноў на працу. Дадому вяртаецца пад 21.30.

- Праца цяжкая, пасля яе хочацца проста прыйсці і паляжаць. Пашанцавала, што нашы з мужам графікі не супадаюць і, калі муж выходны, усё робіць дома і дзяцей глядзіь, - тлумачыць Вольга.

Выходныя дні Вольга прысвячае сям'і і дому: мые, прыбірае, гатуе, робіць з дзецьмі ўрокі. Вольга кажа, што ў іх сям'і не прынята, каб усю працу па хаце выконвала мама. Дапамагае ёй не толькі муж, але і дзеці. У яе іх трое. Старэйшаму Алегу - 14 гадоў, сярэдняму Ігару - 8 гадоў і малодшаму Вову - 3 гады.

- Цяжка за кожным прыбіраць, ды і за ўсім адна не ўсочыш. І мае дзеці мяне разумеюць, дапамагаюць, - кажа жанчына. - Галоўнае - не дамагацца гэтага праз крык, а спакойна тлумачыць. Каб сям'я была моцная, трэба, каб была павага і давер.

Адпачывае Вольга, калі сям'я засынае.

- Вечарам, калі ўсе мае лягуць спаць, люблю зрабіць кубачак гарбаты і проста выйсці на парог або адна пашпацыраваць па вёсцы, - кажа Вольга. - Вядома, хацелася б больш выходзіць у людзі, наведваць нейкія месцы, кудысьці з'ездзіць адпачыць. Асабліва на мора хочацца. Там я ніколі не была, толькі на нашых беларускіх морах. Можа, калісьці ў старасці з'езджу, калі дзеці будуць цвёрда на нагах стаяць, а пакуль мары іншыя...

Часам сям'я выязджае ў горад. Усе разам шпацыруюць па парку, наведваюць дзіцячыя кавярні і забаўляльныя цэнтры.

- Такое рэдка бывае, але стараемся ездзіць хоць раз на месяц. Дзецям жа трэба нейкае разнастайнасць, - дзеліцца Вольга.

Нягледзячы на тое, што яна з мужам жыве ў вёсцы, сваіх дзяцей яна хоча адправіць вучыцца і жыць у горад.

- Ігар сёння, напрыклад, хоча на фуры ездзіць па краіне, а заўтра - на камбайне ў поле. Ён пакуль не вызначыўся. Калі маё дзіця застанецца працаваць у калгасе, нічога. Няхай будзе дробным кіраўніком, але я б не хацела, каб ён жыліўся, як мы, - разважае жанчына.