29 сакавiка 2024, Пятніца, 0:51
Падтрымайце
сайт
Сім сім,
Хартыя 97!
Рубрыкі

«Надакучыла, калі лекара выкарыстоўваюць з кожнай нязначнай нагоды»

124
«Надакучыла, калі лекара выкарыстоўваюць з кожнай нязначнай нагоды»
Фотa: onliner.by

Крык душы беларускай медычнай працаўніцы.

Алена Корсак - лекарка акушэр-гінеколаг вышэйшай катэгорыі з 30-гадовым стажам, перынатальны псіхолаг, заснавальніца і кіраўніца школы ўсвядомленага бацькоўства Briochinka Планета Сям'і. У інтэрв'ю onliner.by яна распавяла аб праблемах беларускай медыцыны і няпростых стасунках пацыента з лекарам:

- Да мяне ў Instagram стукаецца дзяўчына, просіць пракансультаваць. Улічваючы, што я - акушэр-гінеколаг, даць кансультацыю, не бачачы пацыенткі, не ведаючы анамнезу, вынікаў аналізаў, не магу, пра што і напісала маладой лэдзі. На што атрымала адказ (цытую даслоўна): «Усё зразумела. Толькі за грошы»

Гаворка пра грошы не ішла наогул. Манетызацыя ніколі не стаяла ў мяне на першым месцы, не прышчапілі мне такія прыярытэты. Бацькі, савецкая ўлада, ВНУ вучылі, што лекар павінен быць сумленным, бескарыслівым, працаваць дзеля Радзімы. Тады ўсіх так вучылі: выкладчыкаў, інжынераў, эканамістаў... задумалася, чаму мяне так зачапіла гэтая фраза. І прыйшла да высновы, што проста надакучыла быць выкарыстанай.

Я патомны доктар. І ў свой час увесь раён выкарыстаў маю маму, адукаваную лекарку-педыятра. Будучы дзіцем, я яе практычна не бачыла. Гляджу ў акно - мама ідзе з працы. Разаграваю вячэру і гадзінамі чакаю, калі ж яна нарэшце пройдзе запаветныя сто метраў да кватэры. Пакуль не пракансультуе ўсіх, сустрэтых па дарозе, дадому не прыйдзе. Паход у суседні гастраном займаў мінімум тры гадзіны. А калі яна бывала дома, на мяне яе душэўных сіл ужо не ставала.

Потым лекарам стала я: ненармаваны працоўны дзень, начныя дзяжурствы, бясконцыя тэлефонныя званкі, у вольны час — самаадукацыя, бо медычная прафесія патрабуе бесперапыннага самаўдасканалення. А калі ў цябе цяжкая пацыентка або складаны выпадак, то нават дома немагчыма расслабіцца, ідзе бясконцы разумовы працэс, пошук развязання.

Ужо я абкрадвала сваіх дзяцей, ужо ў мяне не ставала на іх душэўных сіл. Думаю, многія дзеці лекараў перажывалі і перажываюць нешта падобнае. Ніколі не забуду, як маленькі сын, стала чуючы тэлефонныя размовы, спытаў у мяне: "Мама, чаму ў цябе ўвесь час пытаюцца пра месячныя? Ты займаешся праязнымі квіткамі?" І сумна, і смешна. А пазней, калі падрос, казаў, што ніколі не ажэніцца з лекаркай, не хоча, каб ягоная жонка была ўвесь час стомленай.

Я выдатна разумею, што прафесія лекара — гэта служэнне. Вельмі люблю сваю працу, 30 гадоў я аддала акушэрству і ні кроплі пра гэта не шкадую. Напэўна, добры лекар наогул не павінен мець сям'ю: у многіх лекараў праз цяжкую напружаную працы асабістае жыццё не складваецца.

Але мы ж таксама людзі! Адкуль такое меркаванне, што лекар заўсёды і ўсім павінен? Я разумею, што лекар - гэта прафесія 24-гадзіны на дзень. І жыцці людзям у экстранных сітуацыях многія медыкі - і я, і мае сямейнікі, якія маюць дачыненне да медыцыны, — ратавалі неаднаразова (не маю на ўвазе працу, дзе ты гэта робіш як свой службовы абавязак). Нават сын, вельмі далёкі ад гэтай сферы, завёў на вуліцы хлопцу сэрца да прыезду хуткай. Мабыць, гэта гены. Але звычайныя, штатныя сітуацыі, якія не патрабуюць экстраннасці…

Чаму трэба стала выкарыстоўваць лекараў на вуліцах, у крамах, у гасцях, на адпачынку? І ледзь што, успамінаць пра клятву Гіпакрата. Паводле прынцыпы "клятву даваў, значыць, усім вінны".

А ў клятве зусім не пра гэта. У клятве пра тое, што “лічыць настаўніка, які навучыў мяне лекарскаму мастацтву нароўні з маімі бацькамі, дзяліцца з ім сваім дастаткам і ў выпадку патрэбы дапамагаць яму ў ягоных патрэбах; ягоных нашчадкаў уважаць за сваіх братоў, і гэта мастацтва, калі яны захочуць яго вывучаць, выкладаць ім бязвыплатна і без усякай дамовы; парады, вусныя ўрокі і ўсё астатняе ў вучэнні паведамляць сваім сынам, сынам свайго настаўніка і вучням, звязаным абавязаннямі і клятвай паводле медыцынскага закону, але нікому іншаму”. Неяк так.

Цяпер у незнаёмых кампаніях ніколі не кажу, што я лекар. І думаю, што не я адна. Бо адразу пачынаецца абмеркаванне хвароб не толькі ўласных, але таксама блізкіх і далёкіх сваякоў. Кожны наровіць пракансультаваць сябе, дзяцей, цётку, пляменніцу і далей адпаведна спісу. А вылечаныя табой адзін раз, тэлефануюць потым гадамі і кансультуюцца ў кожным пытанні.

Толькі не трэба мне распавядаць пра межы. Цяпер, атрымаўшы псіхалагічную адукацыю, я сама пра іх ведаю. Адкуль у нашых людзей гэта адчуванне, што ім усе вінныя? Чаму асноўная маса перакладае адказнасць за сваё жыццё і здароўе на іншых?

У нас лекары – ахвярныя казлы. Чаму ў жаночых кансультацыях цяжарным прызначаюць процьму вітамінаў, лекаў для ўсякіх прафілактык, пры найменшым чыху шпіталізуюць? Ды таму, што калі не дай бог нешта здарыцца, вінаватым заўсёды будзе лекар. Вось гэтыя бедныя лекары і перастрахоўваюцца. А яшчэ, не падымаючы галавы, трэба запоўніць велізарную колькасць усякай дакументацыі.

Усе імкнуцца трапіць да добрага лекара. І атрымліваецца, што адзін працуе з перагрузкай, аддаючы пацыентам усе душэўныя сілы, а другі проста адседжвае працоўны час. Так мы і выгараем.

Напачатку сваёй дзейнасці я не чула, каб пра лекараў казалі з непавагай. Што чалавек сам робіць для свайго здароўя? Жыве як яму хочацца, нажывае процьму праблем. Потым ідзе да медыкаў па выратаванне. А калі лячэнне не дапамагае (проста таму, што большасць не выконвае элементарных рэкамендацый), вінаваціць лекара. Так што не ўсё ў руках лекараў. Калісьці даўно мая бабуля, вясковая, неадукаваная, але вельмі мудрая жанчына, распавядала мне пра абмен энэргіямі. Вядома, такіх слоў яна не ўжывала, але сутнасці гэта не мяняе. Яна казала: зрабіў табе чалавек дабро, адплаці тым жа. Хто з вас прыходзіць да лекара пасля выздараўлення і кажа элементарнае чалавечае дзякую, якое нам вельмі дарагое? Думаю, мала хто.

Я не кажу пра грошы - на дзяржаўнай службе нам за нашу працу плацяць. Але ж для чалавека маральнае задавальненне значна важнейшае за матэрыяльнае ўзнагароджанне.

Выходзіць, што навакольныя часта ідэалізуюць лекара, не бачачы ў ім чалавека, што дазваляе ім яго выкарыстоўваць максімальна. Але калі прыбраць гэтую штучную ідэалізацыю і завышаныя патрабаванні, то атрымаецца цікавая карціна. Просты "чалавек-лекар" жыве сваім жыццём і ўвесь час знаходзіць час і сілы турбавацца і клапаціцца не толькі пра сябе і сваіх блізкіх, але і пра іншых. А просты "чалавек-нялекар" часцей за ўсё не можа паклапаціцца нават пра сябе, хоць мае для гэтага ўсе магчымасці. Лекары і так не адмаўляюць у кансультацыях, заўсёды гатовыя прыйсці на дапамогу, але не ў сацсетках жа зусім незнаёмым людзям, не ў гасцях і не на адпачынку. Па-мойму, гэта занадта! Паважайце асабісты час і вольную жыццёвую прастору іншых.

Напісаць каментар 124

Таксама сачыце за акаўнтамі Charter97.org у сацыяльных сетках