Як шматдзетная сям'я з Рагачова жыве на $90

Сям'я на мяжы выжывання, бо маці не бяруць на працу праз чацвярых дзяцей.

Бяда не прыходзіць адна. Чорная паласа, якая часам замянялася белай, за апошнія некалькі гадоў ператварылася ў апраметную цемру для адной сям'і з Рагачова, піша gomel.today.

Маці-адзіночка Наталля, якая выхоўвае чацвярых дзяцей, спачатку засталася без працы, а цяпер і зусім не можа яе знайсці. Працадаўцы баяцца, што дзеці будуць увесь час хварэць.

Жанчына ўжо на мяжы адчаю, бо цяпер яе вялікая сям'я жыве на 180 рублёў аліментаў за месяц, а гутаркі з працадаўцамі адна за адной сканчаюцца няўдачай.

Яшчэ даслоўна некалькі гадоў таму Наталля нават не звяртала ўвагі на дробныя нягоды. Быў жывы яе бацька, які ўвесь час дапамагаў дачцэ і ўнукам. Працаваў у Доўску, быў навуковым супрацоўнікам. «Згарэў» надта хутка, яго не стала тры гады таму. Разам з ім сышло і пачуццё бяспекі. Бабуля, мама Наталлі, таксама з усёй моцы падтрымлівала вялікую сям'ю, дзеці ўсё лета праводзілі ў вёсцы, але пералом нагі ў яе ўзросце даў ускладненні і дагэтуль не зажыў.

Наталля апошні год прапрацавала прыбіральшчыцай у некалькіх крамах, атрымліваючы максімальна 300 рублёў на месяц. Грошай ставала, нават нягледзячы на тое, што на гэты момант у сям'і дзве кватэры, утрыманне якіх адымала большую частку бюджэту. Тут хочацца ўдакладніць, што сям'я, як шматдзетная, атрымала сацыяльнае жыллё на ўсіх сямейнікаў - хлопчыкаў 17, 16, 8 гадоў і дзяўчынку 5 гадоў. Цяпер Наталля з дзецьмі жыве ў трохпакаёвай кватэры, камунальныя аплаты за якую складалі да 200 рублёў за месяц праз адсутнасць прапіскі ў кватэры.

На гэта таксама была прычына — былы грамадзянскі муж Наталлі на злосць ёй не даваў дазвол на прапіску свайго сына Антона, якому 8 гадоў. Дзеці, адпаведна, павінны пражываць і быць прапісаныя па месцы жыхарства маці. Маці не можа прапісаць дзіця ў кватэру, а значыць, і сама не можа туды прапісацца, такім чынам, усе аплаты налічваліся цалкам. Замкнёнае кола, якое здолеў разарваць толькі суд, абмежаваўшы ўплыў бацькі на дзіця, і дазволіў маці не пытацца дазволу аднаго з бацькоў ні пры выездзе за мяжу, ні пры афармленні якіх-небудзь дакументаў.

Але за час, які сям'я не магла скарыстацца сацыяльнымі льготамі ў аплаце «камуналкі», утварылася вялікая запазычанасць. Яе выплацілі з цяжкасцю, аддаючы амаль увесь пражытачны мінімум сям'і. Як толькі адна бяда абмінула, следам прыйшла іншая. Арганізацыя, дзе працавала Наталля, спыніла дзейнасць. Усіх супрацоўнікаў папрасілі звольніцца «на ўласнае жаданне» , але для тых, хто не знайшоў новае месца працы, былі прапанаваныя вакансіі.

«Я хадзіла туды да апошняга, у надзеі, што мяне пакінуць або прапануюць працу хоць бы з такім жа графікам, як раней - з 9 раніцы. На што мне сказалі: «Мы прапануем табе працу два разы, калі ты адмовішся, мы цябе звольнім». Зрэшты, так яны і зрабілі. На новых месцах праца пачыналася то а 7, то а 6.30. Пагадзіцца я не магла – дзецям у школу на 7:30 і на 8. Мяне звольнілі ў адзін момант».

Наталля стаіць на біржы працы, але ваккансій для маці-адзіночкі пакуль не знаходзіцца. Усе працадаўцы баяцца аднаго, што дзеці будуць хварэць. Акрамя гэтага, у сям'і расце хлопчык Антон, яму 8 гадоў, і ён мае патрэбу ў апецы дарослых крыху больш, чым астатнія дзеці.

Антон - мілы і добры. Але з самага нараджэння лекары паставілі яму некалькі дыягназаў, самы страшны з якіх - арганічнае паражэнне мозгу. Гэта адбілася на ягонай здольнасці навучацца нароўні з астатнімі дзецьмі, але ніяк не адбілася на агульным стане дзіцяці.

«Калі Антон нарадзіўся, ягоны бацька адразу ж прапанаваў «здаць» дзіця ў дзіцячы дом. Выхоўваць хворага сына ён не захацеў, дапамагаць нам таксама. Цяпер аліменты на Антона прыходзяць ледзь не раз за год, запазычанасць больш за 2000 рублёў. Заявы ў міліцыю і суд не мяняюць палажэння рэчаў. Я прадаўжаю змагацца за дзіця адна, вазіць яго на абследаванні, наведваць заняткі лагапеда і псіхолага.

Антон мае патрэбу ў маёй увазе ўвесь час. Я адводжу яго ў школу і забіраю. Ён вельмі добры, ласкавы хлопчык. Але лекары дагэтуль не могуць паставіць адназначны дыягназ. У Менску кажуць адно, у Гомелі — іншае, у Рагачове — трэцяе. Ён павольней за іншых дзяцей засвойвае школьную праграму, але ў жыцці ён абсалютна такі ж, як і іншыя дзеці. І калі казаць аб ягоным дыягназе, то мы не трапляем на «бальнічныя» праз яго. Гэта ніяк не можа ўплываць на маю працу, але працадаўцы палохаюцца як агню, калі даведаюцца, што ў мяне чацвёра дзяцей. Мяне нават ніхто не слухае, але два хлопчыкі ў мяне ўжо зусім дарослыя. Школьныя псіхолагі ўжо папярэдзілі мяне, што калі я не знайду працу, то мяне паставяць у СНС»

Дзіўна, але нават пасля ўсіх праблем, назапашаных раптоўна, Наталля стараецца трымаць эмацыянальную раўнавагу. З яе слоў, у яе ўвесь час апускаюцца рукі, але менавіта дзякуючы яе вялікай сям'і, яна не думае аб самым найгоршым. Хоць і не ўтойвае: думкі пра суіцыд наведвалі яе ў самыя адчайныя моманты. Бо калі раней яна разлічвала на дапамогу родных, працавала сама і магла не турбавацца аб заўтрашнім дні, то сёння ў яе за вылікам усіх аплат на жыццё для цэлай сям'і застаецца крыху менш за 90 рублёў на месяц. Яна кожны дзень ходзіць на гутаркі ў надзеі знайсці хоць якую працу, абы была магчымасць адвесці дзяцей у школу, але ўсё дарэмна. У перадапошні раз замест яе ўзялі пенсіянерку, бо з ёй куды менш праблем.

Наталля звярнулася да журналістаў ад безвыходнасці. Бачачы, як неабыякавыя людзі дапамагаюць іншым у іх цяжкіх сітуацыях, шматдзетная мама не губляе надзею знайсці працу ў Рагачове. Усё, што трэба, гэта каб яна пачыналася не раней за 8 раніцы, бо дзяцей адвесці ў школу зусім няма каму, у горадзе сям'я зусім адна, разлічваць яны могуць толькі на сябе.

З дазволу Наталлі рэдакцыя gomel.today апублікавала нумар яе тэлефона + 375 (29) 994-98-99, праз які непасрэдна можна звязацца са шматдзетнай мамай.