«Люблю шакалад і смажаную бульбу»

Як маладая мама дваіх дзяцей трымае сябе ў форме.

27-гадовая Кацярына Клімковіч, мама дваіх дзяцей, чэмпіёнка Беларусі ў мадэльным фітнэсе, любіць есці смажаную бульбу і шакалад. Нягледзячы на адсутнасць дыеты і нерэгулярнасць заняткаў спортам, яна знаходзіцца ў добрай фізічнай форме. Мужчыны робяць кампліменты, жанчыны захапляюцца, а кліенты трэнажорнай залы падыходзяць па параду.

Кацярына Клімковіч распавяла «Кур'еру», як ёй удаецца так добра выглядаць і як яе дзеці ставяцца да спорту.

Пра сябе

Я бухгалтарка ў СШ №11. Цяпер у дэкрэце. У мяне двое дзяцей - Мікаэль (1,5 года) і Наталля (чацвёрты клас).

Пра спорт

Стала займацца спортам у дзяцінстве. Цяпер нават не ўспомню, у якім узросце. Мой бацька - спартовец, які займаецца цяжкай атлетыкай. Ён браў нас з братам да сябе на працу. Спачатку, маленькія, мы проста хадзілі і глядзелі, а потым ён стаў нас трэніраваць, аддаваць у спартовыя паходы і лагеры.

На спаборніцтвах у жыме лежачы, цяжкай атлетыцы я заўсёды выступала менавіта ў сваёй катэгорыі. Ніколі не скідала спецыяльна некалькі кілаграмаў, каб патрапіць у іншую – самую нізкую, бо ў такім выпадку страціла б сваю сілу.

У мяне ніколі не было праблем з фізічнай формай: у мяне не з'яўляўся жывот, я не сядзела на дыетах. Але няма мяжы дасканаласці, таму я займаюся. Цяпер рост 164 см і вага 50 кг.

У дзяцінстве не любіла ўрокі фізкультуры. Напрыклад, мне не падабаецца бег на далёкія дыстанцыі - у мяне дыханне слабае. Кардыя не раблю, бо няма неабходнасці. Мне спальваць няма чаго. Цяпер займаюся чымсьці змяшаным: і цяжкай атлетыкай, і паўэрліфтынгам, і бодзібілдынгам.

Не хачу стаць мадэллю бодзіфітнэсу, хоць і магу. Гэта ж не дзяўчаты - гэта звяры, магутныя машыны. Вядома, іх цела выклікае павагу, бо гэта вялікая праца. Але ў той жа час я разумею, што з гэтым целам не толькі выступаць, але і жыць, і жыць па большай частцы.

Пра трэніроўкі

Адзін час займалася ў «Бункеры», але потым мне зрабілі заўвагу наконт дзяцей. Цяпер хаджу бясплатна ў трэнажорную залу СШ №11, бо я там працую.

Трэніроўкі ў мяне доўгія - 2 - 2,5 гадзіны - па тры разы на тыдзень. Калі няма з кім пакінуць дзяцей, бяру іх з сабой або займаюся дома. У мяне ёсць гіра 16 кг, грыф, эліпсоід, гумкі для практыкаванняў і дзіця, з якім магу прысядаць.

Часта трэніроўкі праходзяць такім чынам: узімку трэніруюся, вясной займаюся менш, летам як давядзецца, а восенню зноў пачынаю.

Пасля фізічных практыкаванняў у мяне падымаецца настрой. Бывае, іду пасля заняткаў у пахмурны дзень, а настрой класны. Як я кажу, пасля трэніровак дрэнна не бывае. З'яўляецца адчуванне, што горы магу звярнуць.

Пра ежу

Ніколі не раблю сабе абмежаванняў у ежы. Люблю смажаную бульбу, магу з'есці шакалад. Хоць я не аматарка пірожных, булачак, цукерак. Але за тыдзень да спаборніцтваў адмаўляю сабе ў шкоднай ежы, пасля іх раблю сямідзённы адпачынак. Напрыклад, пасля апошніх я набыла сабе шаўрму і фанту.

Мне пашанцавала з арганізмам. Калі нешта нельга есці, а яму хочацца, то я сабе дазваляю, бо яму нешта лепш відаць, чым мне.

Пра спорт і дзяцей

Зарадку мы робім з дзецьмі як калі. Калі трапляем у рэчышча, то кожны дзень. Калі рытм збіўся, праз дзень-два. Мікаэль кожную раніцу ідзе да люстэрка, цягне да яго гімнастычны кілімок і робіць практыкаванні.

Калі Мікаэлю было 9 месяцаў, я брала яго з сабой у трэнажорную залу. Ён трымаўся за штангу і прысядаў, спрабаваў паўтарыць за мной. У дзядулі ў спартовай зале ён вісіць на турніку, пампуе прэс, адціскаецца ад сценкі, хоць яму толькі 1,5 года.

Старэйшая дачка Наташа раней хадзіла да дзеда на цяжкую атлетыку. Цяпер праз вучобу не атрымліваецца. Але ў яе няма такой цягі да спорту, як у Мікаэля. Максімум яна будзе спартоўкай-аматаркай, а вось Мікаэль можа стаць прафесіяналам, як дзядуля. Ён заўсёды паўтарае фізічныя практыкаванні за ім і за мной.