Крэмль балансуе на лязе нажа

Захад будзе адказваць усё больш жорстка.

Палата прадстаўнікоў Кангрэсу ЗША ўхваліла дзве рэзалюцыі. Адна з іх утрымлівае заклік увесці санкцыі супраць праекту «Паўночная плынь-2», а іншая - асуджае агрэсію Расеі ў Керчанскім праліве. Па каментар пра тое, якімі могуць быць далейшыя крокі ЗША і Захаду агулам на гэтых напрамках, «Апостроф» звярнуўся да расейскага палітолага Дзмітрыя Арэшкіна.

- Мне здаецца, гэтая гісторыя вакол «Паўночнай плыні-2» толькі развіваецца. Калі яна будзе рэалізаваная - а ёсць падставы так думаць, таму што імаверна новы будучы канцлер Нямеччыны (гаворка ідзе пра Анегрэт Крамп-Карэнбауэр, якая стала кіраўніком ХДС, кіруючай партыі Нямеччыны, - заўв.), відаць, мае намер заняць больш жорсткую пазіцыю адносна газавага экспарту з Расеі - вядома, гэта будзе вялікая ўдача для Украіны. Таму што Расея будзе вымушана забяспечваць свой транзіт праз Украіну. «Паўночная плынь-1» не валодае неабходнымі прапускнымі здольнасцямі. Калі Расея хоча задавальняць патрэбы Еўропы (а яна вельмі хоча, таму што гэта адна з самых галоўных крыніц яе даходаў), так ці інакш давядзецца пастаўляць газ праз Украіну.

Яшчэ адно наступства складаецца ў яшчэ большым азвярэннем крамлёўскага кіраўніцтва. Яно ўсю гэтую сітуацыю ўспрымае як паляванне на зацкаванага звера, якім сябе ўважае. Прыкінуць, што ўсё гэта - следства тых стратэгічных памылак, якія былі дапушчаныя пачынаючы прыкладна з 2006 года, пасля Мюнхенскай прамовы, у Крамлі, натуральна, не могуць, пакуль там на чале кута знаходзіцца Уладзімір Пуцін.

Я моцна асцерагаюся, што санкцыі супраць «Паўночнай плыні-2» выклічуць рэакцыю ў адказ Крамля. А рэагаваць ён можа толькі адным спосабам: бразгаць зброяй. Але гэта можа прывесці да таго, што дзе-небудзь калі-небудзь зброя стрэліць.

Думаю, хутка дабудаваць «Паўночную плынь-2» наўрад ці ўдасца. Мне здаецца, гэтая гісторыя будзе працягвацца яшчэ некалькі гадоў.

ЗША не маюць нейкіх асаблівых эканамічных інтарэсаў у Расеі, і яны, па-першае, смялей прымаюць рэзалюцыі і, па-другое выкарыстоўваюць іх як падвешаны дамоклаў меч для дасягнення іншых - у асноўным, геастратэгічных, інтарэсаў, якія тычацца Расеі. Напрыклад, рэалізацыя або нерэалізацыі санкцый супраць Расеі за яе дзеянні ў Керчанскім праліве будзе залежаць ад падатлівасці Расеі, напрыклад, з нагоды Паўночнай Карэі. Ні для каго не сакрэт, што паўночнакарэйскі рэжым забяспечваюць саляркай з Уладзівастока, насуперак падпісаным Расеяй абавязанням выконваць рэжым санкцый.

Так што я не думаю, што сама па сабе Керчанская гісторыя ляжа нейкім дадатковым санкцыйным грузам на расейскую эканоміку. Але ж міжнародная палітыка фармуецца не з кожнага канкрэтнага ўчынку, а з грузу назапашаных дзеянняў. З боку Расеі за апошнія гадоў дзесяць было ўчынена занадта шмат занадта дурных і злачынных дзеянняў, каб іх можна было проста «забыцца» і прытрымлівацца дэвізу business as usual.

Так ці інакш, гэтая стратэгія, якую абраў Уладзімір Пуцін, вядзе да ўсё большага абвастрэння сітуацыі.

Ёсць ідэя запалохаць Еўропу балансаваннем на лязе нажа, таму што Еўропа - «буржуазная, баязлівая», а мы - моцныя і не баімся трапіць у рай. Таму, я думаю, што працягам гэтай гісторыі будзе далейшае нагнятанне вайсковай абстаноўкі, далейшыя спробы выціснуць Украіну з Азоўскага мора. Ва Уладзіміра Пуціна ніякай іншай стратэгіі, акрамя эскалацыі, няма і быць не можа. Таму ён будзе становіцца ўсё больш небяспечным, для Украіны ў першую чаргу. Відаць, і Захад будзе адказваць усё больш жорстка, таму што назапасілася...