Будзьце рэалістамі, патрабуйце немагчымага!

Гісторыю не спыніць.

«Будзьце рэалістамі, патрабуйце немагчымага!». Гэты цудоўны лозунг, які памылкова прыпісваецца Чэ Гевару (гэты міжнародны тэрарыст не дадумаўся б да такога) з'явіўся над студэнцкім барыкадамі ў Парыжы. Вясной 1968 года яго выгукнулі Жан Давінью (сацыёлаг) і Мішэль Лерыс (паэт).

Радыкальныя студэнцкія выступы ператварыліся ў дэманстрацыі, масавыя беспарадкі, усеагульны дзесяцімільённы страйк і, у выніку, змену ўрада і адстаўку прэзідэнта Шарля Дэ Голя.

Падзеі ў Францыі паднялі хвалю, якая дакацілася да Варшавы і Прагі. У Польшчы і Чэхаславаччыне таксама патрабавалі немагчымага - «сацыялізму з чалавечым тварам». Варшава здолела разабрацца мясцовымі сіламі, у Чэхаславаччыну Варшаўская дамова ўвяла танкі. Каб у Празе больш не патрабавалі немагчымага, забыліся пра гэта назаўжды.

На гусеніцы наматалі мару аб свабодзе.

13 снежня 1981 года ў Польшчы ўвялі ваеннае становішча, каб спыніць незалежны прафзвяз «Салідарнасць». Лідары прафзвязу былі рэалістамі і таксама патрабавалі немагчымага для тагачаснай камуністычнай Польшчы: вольных выбараў.

Гісторыю не спыніць ніякім танкамі: цяпер Польшча, Чэхія і Славаччына - свабодныя еўрапейскія краіны, сябры ЕЗ, і Варшаўскай дамовы не існуе.

Ці ёсць у Беларусі рэалісты, якія патрабуюць немагчымага - змены рэжыму, свабоды, адкрытасці, талерантнасці?

Вядома, усе ведаюць іх.

Таму я чытаю «Хартыю», якая з усіх сіл набліжае немагчымае.

Яўген Ліпковіч, Фэйсбук