Тэхнічка баранавіцкай школы: Нават селядзец для мяне - далікатэс

Як беларуска выжывае на $125.

Тэхнічка адной з баранавіцкіх школ распавяла intex-press.by, што ўважае за далікатэс, дзе купляе адзенне і чым можа парадаваць унукаў.

Эканомія - магчымасць выжыць

У дзяцінстве я думала, што буду жыць добра і што шмат у чым сабе адмаўляць мне не давядзецца. Але так атрымалася, што адукацыі я не атрымала, таму ўсё жыццё працавала рабочай. Высокага заробку ў мяне ніколі не было, таму і звыкаць эканоміць не давялося. Эканомія для мяне - гэта магчымасць выжыць.

Праца ў школе, вядома, не самая простая, дзеці не заўсёды акуратныя, але я не скарджуся. Ведала, куды ішла.

Заробак у мяне 250 рублёў ($125). На гэтыя грошы не разгуляешся, але я навучылася жыць на такую суму. Летам, калі ў класах робяць рамонты, я магу трохі падзарабіць: пафарбаваць у кабінеце сцены і падлогу. Але на вялікія грошы разлічваць не прыходзіцца - плюс рублёў 50.

На працу пешшу

Перш за ўсё з заробку я аплачваю «камуналку». Я жыву адна ў двухпакаёвай кватэры. Узімку плачу 50-60 рублёў. Улетку выходзіць менш - да 40 рублёў: за ацяпленне плаціць не трэба, ды і святло ў кватэры практычна не ўключаю.

Грошы на праязны я не марную, на працу хаджу пешшу: добра, што жыву недалёка. Білеты купляю толькі калі трэба з'ездзіць у паліклініку або ў супермаркет па прадукты, дзе могуць быць нядрэнныя зніжкі. Ды і цукеркі там можна купіць танней. Калі прыходжу ў госці да ўнукам, яны адразу пытаюць, што я ім купіла. Вялікія падарункі ім зрабіць не магу, але стараюся купіць хоць бы па «чупа-чупсу». А калі ва ўнукаў дні нараджэння, даводзіцца яшчэ больш зацягваць пояс: хочацца падарыць хоць бы 10 рублёў.

Хоць бы раз на тыдзень купляю курыныя ножкі

Самы вялікая артыкул выдаткаў - гэта прадукты. У ежы я не занадта пераборлівая: у асноўным ем бульбу. У краму хаджу кожны дзень: бяру малако і хлеб, як маю патрэбу купляю яйкі, масла, тварог. Часам магу сабе дазволіць 200 грамаў недарагой каўбасы. Стараюся хоць бы раз на тыдзень купляць курыныя ножкі або грудку. Гэта даволі выгадна, можна і мяса з'есці, і суп на булёне зварыць.

Я вельмі люблю селядзец, але для мяне нават ён - далікатэс. Купляю яго з заробку і адводжу душу, потым грошай на яго ўжо не застаецца.

Пра вэнджанае мяса даводзіцца толькі марыць: яго я купляю раз-два на год (альбо на Новы год, альбо на дзень нараджэння), і тое невялікі кавалачак - не так для таго, каб паесці, а каб проста пакаштаваць.

З гародніны ў краме купляю толькі капусту. Моркву, цыбулю, бульбу, буракі, агуркі і памідоры я вырошчваю на лецішчы. Не магу сказаць, што гэта выходзіць танней, бо трэба купіць насенне, угнаенні, атруту ад шкоднікаў. Ды і самі паездкі на лецішча каштуюць шмат: білет на аўтобус з горада ў вёску і назад каштуе 8 рублёў. Калі пералічыць, то лецішча і купля гародніны ў краме выйдуць «адно на адно», але я да гароду ўжо звыкла і адмаўляцца ад яго не збіраюся.

Абноўкі ў растэрміноўку

Кожны месяц імкнуся купіць што-небудзь з касметыкі, бо я ўсё ж жанчына і выглядаць хочацца нармальна. То памада скончыцца, то туш, то крэм - увесь час штосьці бяру. На гэта ў мяне сыходзіць блізу 20 рублёў на месяц.

З адзеннем складаней. Каштуе яна нямала, а ашчадку ў мяне няма. Таму рэчы і абутак прыглядаю на рынку. Натуральная скура мне і не снілася, у маім гардэробе толькі заменнікі. Вось цяпер купіла зімовае паліто ў знаёмага прадаўца. Ведаючы маю сітуацыю, ён не толькі кошт скінуў да 120 рублёў, але і растэрміноўку на тры месяцы даў. Інакш нават не ўяўляю, як на зіму рэч купіла б.

Тым не менш гардэроб стараюся абнаўляць увесь час. Лепш менш з'ем, але куплю новую кофту.

Замкнёнае кола

Грошы на чорны дзень я не адкладаю: няма чаго. Аб забаўках таксама думаць не даводзіцца. Часам ўнукі просяць, каб схадзіла з імі ў кіно, але я ўвесь час адмаўляюся, абяцаю, што сходзім з наступнага заробку. Потым гэтыя абяцанні паўтараюцца. Мне не сорамна, проста няёмка, што не магу папесціць унукаў.

З пазык я не вылажу: не паспяваю аддаць, як зноў даводзіцца браць. Грошы я атрымліваю двума часткамі: аванс і заробак. З заробку аплачваю «камуналку», купляю прадукты - і ў кішэні застаецца «кукіш». Ужо праз пару дзён даводзіцца залазіць у пазыкі. Пазычаю заўсёды невялікія сумы, каб потым без праблем вярнуць. З авансу ў першую чаргу аддаю пазыкі. Пасля гэтага грошай не застаецца. Атрымліваецца, што зноў пазычаць трэба. І гэта проста замкнёнае кола.