Як выглядае самая прыгожая вёска Літвы

Сядзібы ў ёй каштуюць 200 тысяч еўраў.

Самай прыгожай літоўскай вёскай выбралі Грабіялай - гэта невялікае сяло ў лясах паміж Вевісам і Электрэнай. Ахвотных убачыць гэтую прыгожую вёску пасол падарожжаў delfi.lt Орыюс Гасановас заклікае паспяшацца, бо тут засталося толькі 6 сталых жыхароў.

З Вільні да Грабіялай можна дабрацца за 45 хвілін, частка шляху праходзіць па гравійнай дарозе. Ужо з першага погляду вёска дзівуе здаецца, што гэта не сапраўднае, а дэкаратыўная вёска. Тут усё прыгожа і дагледжана. У вёсцы толькі адна вуліца, дамы знаходзяцца па абодва яе бакі. 99% - старыя драўляныя хаты.

Яны зноўку выфарбаваныя. Толькі адзін дом цагляны. Яго мясцовыя лаюць за тое, што псуе выгляд вёскі. Але ўлетку гэты дом скрыты за зазелянелымі дрэвамі. Вёска маленькая, вуліца кароткая, а ў канцы, нібы цуд - бераг Віліі (Нярыс). Стаіць лаўка, седзячы на якой можна палюбавацца выгібамі ракі».

Тут ніхто не п'е, бандытаў няма. Наш участковы шмат гадоў сюды па выкліку не прыязджаў», - пахвалілася Уладзіслава Валантавічэне, стараста Казакішкес. У Грабіёлай цяпер ёсць 26 сядзібаў, але большая іх частка пустуе. Са слоў Уладзіславы, у вёсцы толькі 6 сталых жыхароў. Яшчэ некалькі мігруюць.

У добрае надвор'е бываюць у вёсцы, а калі халадае - едуць да дзяцей у гарады. Ёсць яшчэ адна жанчына, якая амаль увесь час знаходзіцца ў лякарні. Толькі ў цёплыя летнія дні тут бывае больш людзей, з'язджаюцца ўнукі і праўнукі ўжо спачылых жыхароў вёскі. Яны даглядаюць за дамамі. Прадаюць тут дамы нячаста, але такое бывае. Да прыкладу, Уладзіслава паказала адну сядзібу з некалькімі дамамі і вялікі лужком, а таксама з асабістым выхадам да ракі. «Калі ў Літве былі літы, гэтая сядзіба каштавала мільён! Усе навакольныя вёскі гаварылі пра гэта. Але прайшло ўжо нямала часу, а гэтую прыгажуню ніхто так і не набыў. Цяпер суседзі кажуць, што ўладальнікі просяць 190 000 еўраў», - распавяла стараста.

У Грабіёлай ніколі не было ні пошты, ні крамы, ні шапіка. Толькі 26 жылых дамоў. Два разы на тыдзень сюды прыязджае аўталаўка. Гэтага жыхарам дастаткова. У царкву мясцовыя ходзяць у Казакішкес. Больш гэтым жыхарам нічога не трэба. Людзі сталага веку ўжо не такія мабільныя. Самай старэйшай жыхарцы вёскі Анастасіі 92 гады, цяпер яна з'ехала на лячэнне. Другая па ўзросце - Вікторыя - ёй 90 гадоў.

«Я сябе старой не адчуваю, мне падабаецца жыць, падабаецца быць на прыродзе», - сустрэла нас састарэлая жанчына. Вікторыя з тых, хто на зіму перабіраецца ў горад да дзяцей. «Я то тут жыву, то ў Вільні, у Шэшкіне. Тут лепш. Але цяжка адной, мужа я пахавала больш за 40 гадоў таму. Прыгожы быў, з сівымі валасамі, як я цяпер», - усміхаецца Вікторыя. Ёй дапамагаюць суседзі, прыносяць гародніну, часам гатовую ежу.

Усе тут, як сваякі, не лаюцца, дзеляцца ўспамінамі. На вуліцы мы сустрэлі Антаніну. Яна скардзілася, што жыццё ў вёсцы не вельмі прыемнае. «Мне тут сумна. Улетку яшчэ нічога, хаджу вакол, у агародзе капаюся, але ўзімку...Сяджу і няма чаго рабіць. Вакол цішыня», - скардзілася Антаніна. - Вы працуеце? - спытаў я. - Ды ты што, я ўжо занадта старая, - адказала Антаніна. - А якая ваша прафесія?, - прадаўжаю я. - Што што? - удакладніла яна. - Прафесія. Кім вы працавалі, якую пасаду займалі? - задаю я пытанні. - Я ў лесе. Усё жыццё збірала грыбы і ягады. Якая яшчэ праца? Толькі лес вакол, - засмяялася яна. Стараста хацела пазнаёміць з моладдзю гэтага сяла.

Так, тут ёсць і такія. 66-гадовы Альвідас Маркунас - адзін з іх. Ён самы малады і здаровы, таму мясцовыя стала звяртаюцца да яго па дапамогу. «Я амаль усё жыццё пражыў у Коўне, але мне надакучыў горад. Мы з жонкай наважылі перабрацца ў Грабіёлай, тут жылі бацькі», - распавёў Альвідас. Ён пацвердзіў, што ні ў вёсцы, нідзе вакол няма бандытаў. «Быў адзін, краў, але я паламаў яму крылы, сказаў, што доўга важдацца з ім не буду - перадам у паліцыю і ўсё. Супакоіўся, закадаваўся. Цяпер у нас рай», - хваліць Альвідас вёску.

З горада ў Грабіёлай пераехала і Генавайтэ Чэрняцкене з мужам, яна 30 гадоў жыла ў Коўне, 10 у Вільні, а апошнія 12 гадоў жыве тут, на радзіме сваіх бацькоў і дзядуляў-бабуляў.

«Муж, дзеці казалі - давай адрамантуем, абновім. Я сказала - не трэба, не хачу. Мне падабаецца, што тут усё па-старому, як раней. Нават тыя самыя дзверы, што і ў дзяцінстве. Маглі і ваду правесці, але я адмовілася. П'ём з калодзежа», - распавяла яна. Больш за ўсё Генавайтэ ганарыцца сваёй цяпліцай. У яе там сапраўдны гадовы дом - са старымі канапамі, пакрытымі ружовымі пледамі. Крэсламі і столікам. «Каб кавы выпіць, гасцей прыняць, па-панску пасядзець», - распавяла жанчына. Генавайтэ і Альвідас - мясцовыя актывісты.

Яны вешаюць сцягі на святы, арганізуюць сустрэчы Новага года. Усе шэсць жыхароў вёскі ідуць да ракі, абдымаюць адзін аднаго, часам спяваюць песні. Самы прыгожы дзень у годзе тут - Дзень Івана Купалы, калі з'язджаюцца сваякі і ўсё сяло святкуе.