«Калі ў ДАІ пачулі пра гэты адцінак дарогі, у іх былі квадратныя вочы»

Добра хоць, што ўзаемадапамогу кіроўцаў ніхто не касаваў.

У навагоднія святы мы ўсе становімся крыху лепшымі: не хочацца лаяцца і сварыцца, азмрочваць сабе і іншым светлыя дні, а калі здараецца магчымасць пабыць трошкі чараўніком і даць цуду адбыцца, мы не адмаўляем сабе ў гэтым задавальненні.

Але наступаюць шэрыя будні - усё вяртаецца на колы свае: добрыя справы займаюць роўна столькі месца ў нашым жыцці, колькі мы ім дазволена заняць, піша abw.by.

Вось сітуацыя, з якой сутыкалася абсалютная большасць аўтамабілістаў усяго толькі за месяц цяперашняй зімы. Вы рухаецеся ў плыні аўтамабіляў, магчыма, прагаладаліся і стаміліся, перабіраеце ў галаве ўсё, што зрабілі за дзень і што яшчэ трэба зрабіць, і бачыце ў кювеце аўтамабіль. Як быць? Ці прапаноўваць дапамогу, грэбуючы сваімі планамі? Тармазіць, ствараючы аварыйную сітуацыю, рызыкаваць, з'язджаючы на хуткасці на снежную абочыну? Вызначаць трэба хутка, таму што... Ну вось, ужо праехалі... Можа, хто-небудзь іншы дапаможа?

Але, вядома, так адбываецца не ва ўсіх і не заўсёды.

«Мае бацькі жывуць у вёсцы Жажэлцы Смалявіцкага раёна, - распавяла ABW.BY Ганна. - На ўездзе ў вёску такі круты паварот, што нярэдка кіроўцы, незалежна ад таго, у якім кірунку яны рухаюцца, не могуць у яго ўпісацца. Галоўная вуліца робіць рэзкі выгіб, праезную частку не відаць зусім, а калі трэба павярнуць налева, даводзіцца амаль спыняцца і даслоўна «выглядваць», ці няма сустрэчных аўто...

...Знакаў папераджальных тут няма і ніколі не было. Сусед, дом якога стаіць на рагу, ужо, напэўна, стаміўся сустракаць «летуноў» у сваім паркане, бо драўляную агароджу змяніў на бетонную. А асаблівае свята было ў вёсцы, калі ў паварот не ўпісаўся і перакуліўся грузавік з алкаголем. Вылецеўшы ў кювет, ніхто ў ДАІ, натуральна, не паведамляе. Самі выклікалі дапамогу, самі выцягнулі і ціхенька з'ехалі. І так з тыдня ў тыдзень. Наколькі я ведаю, толькі за гэты снежань аўтамабіляў пяць «адляцела прэч». Апошні раз, калі мы ехалі да бацькоў, у кювеце быў аўтамабіль МНС. Мы спыталі, чым можам дапамагчы, але ад нашай легкавушкі тут толку нуль. Можа, маімі дзеяннямі і кіравалі эмоцыі, але я набрала тэлефон міліцыі і досыць рэзка запытала: калі на гэтым павароце зробяць хаця б нешта, знакі ўсталююць ці яшчэ што? Прыехалі супрацоўнікі ДАІ, спачатку (можа, жартам, а можа, і не) назвалі мяне пільнай, але калі даведаліся, што тут адбываецца, вочы іх сталі квадратнымі. Ужо праз некалькі гадзін снежную кашу з праезнай часткі расчысцілі, дарогу пяском пасыпалі».

У гісторыі Ганны няма нічога незвычайнага, яна толькі пацвярджае наяўнасць на нашых дарогах замкнёнага кола: бачачы небяспечныя месцы - глыбокія выбоіны, стромкія не пазначаныя павароты або заледзянелыя адрэзкі, - рэдкі аўтамабіліст паведаміць пра іх «куды трэба». І нават калі асаблівасці стану дарогі або хібнасці ў арганізацыі дарожнага руху сталі прычынай ДТЗ з адным удзельнікам, рэдкі кіроўца прызнаецца ў тым, што адбылося. Таму што фармулёўкі ў ПДР практычна не пакідаюць яму шанцу давесці сваю невінаватасць.

87. Пры выбары хуткасці руху кіроўца павінен улічваць абмежаванні хуткасці, устаноўленыя пунктамі 88 і 89 гэтых Правіл і тэхнічнымі сродкамі арганізацыі дарожнага руху, а таксама інтэнсіўнасць руху, агляднасць дарогі, асаблівасці і стан транспартнага сродку і яго грузу, дарожныя, пагодныя (метэаралагічныя) ўмовы і іншыя фактары, якія зніжаюць празрыстасць атмасферы і ўплываюць на бачнасць дарогі ў кірунку руху.

Пры гэтым сітуацыя з небяспечнымі адцінкамі можа не змяняцца гадамі, бо падставай для ўсталявання камер і знакаў, зніжэння хуткаснага рэжыму і выкарыстання дадатковых тэхнічных сродкаў арганізацыі дарожнага руху часта служыць афіцыйная статыстыка ДТЗ, якой, як высвятляецца, можа і не быць.

Добра хоць узаемадапамогу кіроўцаў ніхто не касаваў. У нашым апытанні, праведзеным на гэтым тыдні, у адказе на пытанне «Ці станеце вы нешта рабіць, убачыўшы на трасе аўтамабіль у кювеце?», большасць удзельнікаў - 54% - выбрала варыянт «Так. Заўсёды спынюся і прапаную дапамогу».

Яшчэ 25% прызналіся, што спыняцца, калі ў іх будзе час, а дарожная абстаноўка дазволіць гэта зрабіць.

4% рэспандэнтаў паведамяць пра ўбачанае ў ДАІ, а 1% абмяжуецца фатаграфаваннем - раптам спатрэбіцца?

3% апытаных не знайшлі падыходны варыянт сярод прапанаваных, пры гэтым 13% адзначылі, што не бачаць сэнсу лезці не ў сваю справу і нешта рабіць, калі няма наўпроставай просьбы аб дапамозе.

Атрымліваецца, што патрапілы ў бяду аўтамабіліст не застанецца без падтрымкі, але гады барацьбы ў рэчышчы «кожны сам за сябе» зрабілі сваю справу: мы не патрабуем ад спецыяльных органаў і арганізацый выканання іх жа абавязкаў. Проста нейкая турэмная зона атрымліваецца: не вер, не бойся, не прасі...