Як выглядалі самыя найлепшыя інтэр'еры менскіх кватэр у 90-я

Што ўважалася шыкам чвэрць стагоддзя таму?

У пачатку-сярэдзіне хвацкіх 90-х у Менску друкаваўся часопіс «Наш дом» пра тое, як лепш весці хатнюю гаспадарку. Адзін час яго заснавальнікам нават было Міністэрства жыллёва-камунальнай гаспадаркі, але ўсё роўна часопіс выходзіў вельмі нестабільна (грошай мала, паперы няма, друкарні патрабуюць усё больш). І ўсё роўна ў кожным выпуску на каляровых вокладках публікаваліся фатаграфіі інтэр'ераў кватэр менчукоў. The Village Беларусь паглядзеў, што ўважалася шыкам чвэрць стагоддзя таму.

Рэдакцыя «Нашего дома» нават зладзіла конкурс на найлепшую кватэру, і менчукі пачалі дасылаць здымкі свайго жылля. Шматлікае аздабленне дрэвам, тэлевізары «Шыляліс» на кухні, дываны на сценах, касетныя магнітафоны і вельмі шмат разьбяных вырабаў з дрэва. Шык! А пераможцу конкурсу дастаўся каляровы тэлевізар «Гарызонт».

У сям'і Аляксандра і Тамары Капленковых трое дзяцей, з'явіўся першы ўнук. Зразумела, гадаваць дзетак і абстаўляць кватэру - справа вельмі складаная. Але ў гаспадара і гаспадыні прыгожыя рукі, яны здолелі выдатна справіцца з гэтай задачай. Аляксандр змайстраваў усю кухонную мэблю, ложак, аправы для люстэркаў і гадзінніка і многае іншае, што выеўлена на фотаздымках. У Тамары добра атрымліваецца шыццё, як, напрыклад, накідкі для ложка. Багацце зеляніны, чысціня і парадак у доме - таксама яе заслуга». Спальня звычайна абстаўляецца больш стрымана і строга, чым іншыя пакоі. У сям'і Капленковых адышлі ад такіх традыцый, і атрымалася, як бачыце, нядрэнна.

З кватэрай мінчука Cергея Новіка, паказанай на гэтых фотаздымках, мы знаёмілі чытачоў летась. Аднак Сяргей без справы сядзець не прывык і за мінулы час зрабіў мэблю для гасцінай, скончыў абсталяванне балкона, які тут жа пачалі абжываць дзеткі. Была ў нас яшчэ адна важкая прычына вярнуцца ў гэтую сям'ю. Справа ў тым, што журы конкурсу на найлепшую кватэру, аформленую рукамі гаспадароў, які праводзіла наша рэдакцыя, прызнала С.Новікаў пераможцам. Фундатар конкурсу - Ашчадны банк рэспублікі - «ацаніў» майстэрства Сяргея каляровым тэлевізарам «Гарызонт».

Усё, што вы ўбачыце на наступных старонках, зроблена рукамі Чэслава Чарноўскага - выкладчыка вытворчага навучання адной са школ Віцебска. Не будзем нічога каментаваць, вынікі працы кажуць самі за сябе. Спадзяёмся, сябры журы конкурсу на найлепшую кватэру, які часопіс працягвае і сёлета, ацэняць працу годна.

Па аналогіі з вядомым выразам можна сказаць: у хаце заўсёды ёсць месца для фантазіі. Надзея Клешчанок абклала шторамі фрагмент фоташпалер, і ў «акенцы» далёкай ад мора і гор менскай кватэры з'явіўся чарнаморскі пейзаж. Не пагадзілася яна і з традыцыйным размяшчэннем шафы для адзення, што займае шмат месца ля адной са сцен. Ёй на змену прыйшлі дзве невялічкія шафкі з антрэсолямі. У пярэднім пакоі стала больш прасторна і выгодна. Магчыма, сценкі «пад мармур» і нязвыклыя для кухні, але ў спалучэнні з тым афармленнем, якое вы тут бачыце, глядзіцца гэта памяшканне арыгінальна і прывабна.

Спецыялісты раяць "не перабіраць» з афармленнем сцен кватэры «пад дрэва». Ёсць рызыка, што пакоі будуць падобныя на службовыя кабінеты. Мянчук М. Асташонак, як бачыце, шчасна абмінуў гэтую небяспеку.

Прасторная пярэдні пакой - мара многіх патэнцыйных навасёлаў. Рэдка хто, аднак, задумваецца, а ці патрэбна ўвогуле гэтае памяшканне ў сучаснай гарадской кватэры, якім мэтам ёй служыць, якія функцыі выконвае. Вядома, калі ў двухпакаёвых «харомах» жыве, напрыклад, сям'я з пяці чалавек, то пярэдні пакой, у залежнасці ад абставін, можа ператварыцца ў спальню, бібліятэку, нават кладоўку. А калі ў сям'і тры чалавекі і столькі ж ці больш пакояў і ў кожнага ёсць свой прасторны «кут», у якім без праблем размяшчаецца ўсё неабходнае для камфортнага побыту? Тады роля пярэдняга пакоі зводзіцца да гардэробнай, дзе пакідаюць на час верхняе адзенне, абутак. Ясна, адводзіць для гэтых мэтаў вялікі пляц не мае сэнсу.

Падобныя меркаванні падштурхнулі да канкрэтных дзеянняў менчукоў Сашу і Надзю, якія планавалі сур'ёзны рамонт сваёй трохпакаёвай кватэры. У выніку перапланіроўкі пярэдні пакой у іх практычна знік і гасцёўня ці, як кажуць, зала пачынаецца адразу за ўваходнымі дзвярыма. Затое плошча ваннай павялічылася разоў у пяць. У яе свабодна «ўпісалася» сучасная імпартная ванна, хапіла месца для пральнай машыны, туалетнага кутка з вялікім люстэркам і іншых выгод.

Звярніце ўвагу на кухонную выцяжку над газавай плітой. Яна адводзіць курава, гар ад пліты прама ў вентыляцыйны канал і таму паветра на кухні гэткае ж свежае, як у пакоях.

Кажуць, шавец часта застаецца без ботаў. Да Станіслава Грышкевіча такая заўвага не тычыцца. У працоўны час ён вучыць моладзь аднаго з менскіх тэхнікумаў асновам мастацкага майстэрства, а вольныя гадзіны аддае ўладкаванню садовага доміка. Не ведаю, ці паказваў яго Станіслаў Уладзіслававіч сваім студэнтам, але экскурсія туды пайшла б на карысць любому гаспадарчаму чалавеку. У гэтым доміку знойдзецца што паглядзець і пераняць, сёе-тое сустрэнеце толькі тут і нідзе больш. Калі мэбля, зробленая сваімі рукамі, не рэдкасць, то, напрыклад, злоўленая прама ў пакоі рыба - факт незвычайны. Няма тут, аднак, нічога звышнатуральнага. Вакол дома і пад адным з памяшканняў С.В.Грышкевіч выкапаў вадаём, дзе нядрэнна разводзяцца карпы і карасі.

У гэтым доміку і вакол яго усе зроблена, адладжана, адшліфавана, і нават самы прыдзірлівы крытык не знойдзе заганы ў рабоце гаспадара.

У кожным пакоі садовага доміка С.В. Грышкевіча ёсць што-небудзь арыгінальнае: незвычайныя вітражы, мэбля, каляровае развязанне сцен. Нават вокны тут маюць нестандартныя памеры.

Прыродны матэрыял у інтэр'еры - так коратка можна аб'яднаць у адной назве сюжэты гэтых здымкаў, зробленых у кватэры Віктара Сафроненкі, але каб ператварыць корч, сучок, галінку ў сапраўдны твор мастацтва, трэба любіць прыроду і глядзець на яе вачыма мастака, мець умелыя рукі. Віктар Міхайлавіч гэтымі якасцямі не абдзелены. Гаспадар вельмі ўмела і з густам аформіў звычайна пустуючы кут пярэдняга пакою. А ўсім, хто хоча пайсці па яго слядах, парэкамендую пазнаёміцца з кнігай В.М. Сафроненкі «Другое жыццё дрэва».