19 сакавiка 2024, aўторак, 12:07
Падтрымайце
сайт
Сім сім,
Хартыя 97!
Рубрыкі

Крамлёўскі ультыматум ніхто не касаваў

5
Крамлёўскі ультыматум ніхто не касаваў
Владимир Халип

Лукашэнкаўская сістэма безнадзейна ўкляпалася.

Жах прыходзіць увосень. Па поўначы, калі ўсе ўжо спяць. І толькі абыякавы радар працягвае прамацваць кожны метр прасторы, намёртва замкнёнага трэцім кольцам варожасці. Тут ніхто нікому не верыць. І правільна робяць - не тыя часы.

Нават далёка ад Драздоў, на саміце кіраўнікоў СНД у Ашхабадзе, увагу прэсы прыцягнулі не гэтулькі экстравагантныя выбрыкі правадыра, колькі паводзіны ягоных шматлікіх ахоўнікаў. Яны відавочна чакалі раптоўнага нападу. Цалкам магчыма, з-за каракумскіх барханаў маглі з'явіцца басмачы, недабітыя ў свой час чырвонымі.

Відавочна, што вытокі ўсіх гэтых трывог і хваляванняў бясконца далёкія ад туркменскіх пяскоў. І наогул усе такія страхі ў іншым вымярэнні. У жылых кварталах, блізкіх да святых сотак, лужкоў, альтанак і іншых рэжымных аб'ектаў, апошнім часам распаўсюдзіліся дзіўныя чуткі. Быццам бы пасля поўначы ў цёмным небе над аб'ектам асаблівай адказнасці раптам з'явілася нейкая жудасная птушка з дзвюма галовамі. Велічэзная, нязграбная, якая нагадвае нешта ці некага.

Яна плаўна акрэсліла над свяшчэнным дахам замкнёнае кола. І раптам шпурлянула са злосцю пачак нейкіх улётак. І гэтак жа раптоўна сышла ў восеньскую цемру. А белыя лісткі яшчэ доўга кружылі над пазначанай тэрыторыяй. Потым, злёгку стаміўшыся ў вольным палёце, шчодра ўсеялі тое самае поле, на якім старанныя камсамолкі з БРСМ яшчэ зусім нядаўна капалі гаспадарскую бульбу. Так бы і засталася неразгаданай таямніцай гэтай дзіўнай падзеі, калі б не адзін мяцежны лісток, якi адасобіўся ад стосу.

З лёгкім парывам ветру ён пераадолеў агароджу і заляцеў цалкам выпадкова ў жылую зону асабліва давераных асоб. А тыя, як звычайна, надзей не апраўдалі. За што і былі пакараныя: ніякай асаблівай таямніцы ўлётка не мела. Гэта была звычайная газетная выразка. Усяго толькі адзін абзац, але да крайнасці выразны.

«Немагчыма страціць тое, што табе не належыць. Так званыя страты бюджэту Беларусі праз змену расейскага заканадаўства (падатковага манеўру - рэд.) не належаць да абавязанняў Расеі перад рэспублікай».

Відавочцаў рытуальнага палёту тагасветнай птушкі ўсё гэта вельмі азадачыла. Выходзіць, грошыкі, якія меркавалася атрымаць у якасці кампенсацыі за той злапомны падатковы манеўр, мудраму ўраду ўжо ніяк не атрымаць? А надзеі былі настолькі рэальныя, што адзін з чыноўнікаў вышэйшага рангу нават дазволіў сабе нечуванае адкрыццё: без гэтых грошай нам не выжыць. Крыўдна нават - а што дзяліць?..

Абурэнне мудрага кіраўніцтва цалкам зразумелае. Але ў тых, хто да жарсцяў вертыкальных не мае дачынення, зусім іншае пытанне: а чым усе гэтыя дваццаць пяць гадоў займалася так званы ўрад, калі ў выніку сістэма так безнадзейна ўкляпалася? І ўвогуле, што там у іх дзеецца? Каму і навошта спатрэбілася інфармацыю аб новай дзірцы ў скарбніцы дастаўленая па найвышэйшым адрасе такім экстравагантным спосабам?

А вось гэта ўжо і зусім не пытанне. Грамадзянам дасведчаным парою толькі здаецца, што ў эпоху інтэрнэту, касмічнай, мабільнай і іншай сувязі роля кур’ера зводзіцца да нуля. Аднак бываюць выпадкі, калі дарэчныя паслугі ўсялякіх цёмных сіл. Чыноўнікі драбнейшыя іх надзвычай любяць. І крамлёўская птушка з дзвюма галовамі для іх не выключэнне.

У нашай дзіўнай краіне ўсім даўно вядома, што правадыра старанна ахоўваюць ад усякай негатыўнай інфармацыі. Ён жа можа знервавацца, убачыўшы канкрэтныя вынікі сваіх вялікіх здзяйсненняў. Прыдворныя проста ствараюць нябачны і вельмі эфектыўны фільтр. Нішто не павінна хваляваць і трывожыць правадыра магутнай вертыкалі. Вокамгненная кладка асфальту і ходніка, афарбоўка недастаткова зялёнай травы на лужку і асушванне недарэчных лужын па ягоным маршруце даведзены да аўтаматызму. Натуральна, і сфера прыдворнай інфармацыі асушваецца гэтак жа старанна і афарбоўваецца ў жыццярадасныя тоны. Прыемна жыць у выдуманым свеце. Усе задаволеныя. У краіне ўсё добра. Нават выдатна. І Пуцін найлепшы сябар...

Так што шчырасць занадта гаваркая памочніка расейскага прэм'ера аб тым, што надзеі на шчодрую кампенсацыю страт ад падатковага манеўру загадалі доўга жыць, павінны былі напэўна прарваць інфармацыйную блакаду. На шляху да юбілейнага снежня паказаць непрывабную рэальнасць і прымусіць правадыра да безумоўнай капітуляцыі. Ультыматум, выстаўлены Мядзведзевым у Берасці, ніхто не касаваў.

Але навошта правадыру праўда? І іншым яна не патрэбная. Усю зіму, вясну і лета грамадзяне гэтай краіны ўпарта сябе пераконвалі, што юбілейны снежань нікому нічым не пагражае. Многія нават паверылі ў шчаслівы зыход. І напраўду, а чаму мы павінны страчваць свой суверэнітэт праз нейкую даўно забытую дамову, неабдумана падпісаную кімсьці у мітусні і спехам?

Але вось прыязджае з візітам расейскі губернатар, і пачынаецца чарговы сеанс найвышэйшага халуйства са знакам якасці. «Я вельмі часта гавару, калі хтосьці ў Расеі думае, што гэта іх Расея, яны памыляюцца. Гэта і наша Расея! Да гэтага трэба звыкаць. Расея - гэта больш, чым краіна. Для Беларусі гэта ідэалогія. І яе з мяне не выбіць».

І нехта яшчэ верыць, што калі інтэгратары пасля ўсіх сваіх «дарожных карт» і іншых цяжкіх прац так нічога і не падпішуць, то і трывожыцца няма пра што? Як быццам уся справа толькі ў гэтым снежні. Не падпішуць пагадненне цяпер, падпішуць пазней. Яны нездарма задумалі гульню. Ідэя аншлюсу паўстала не спантанна. І крамлёўская казка пра тое, што Беларусь ім патрэбна толькі для легітымізацыі чарговага прэзідэнцкага тэрміну - прымітыўная падманка для электарату. У Крамля на гэты конт зусім іншыя планы.

Пуцінская Расея ўпарта рыхтуецца да вялікай вайны. І наша краіна да зарэзу патрэбная ім як плацдарм, без якога ўварванне ў Еўропу немагчымае. Усе сродкі, усе рэсурсы сканцэнтраваны на забеспячэнні гэтых амбіцыйных планаў. Катастрофа Савецкага Саюза, які ўзваліў на сябе надзвычайны цяжар гонкі ўзбраенняў, нікога і нічому не навучыла. Наіўная чыноўніцкая легенда аб танных і даступных расейскіх крэдытах раптоўна памерла. Для прагных і ненаедных на ўсходзе грошай не засталося. Стаяць з працягнутай рукой на краі дзікага поля смешна і недарэчна.

Тутэйшая ўлада бяздарна страціла рэальную магчымасць хоць бы нешта зрабіць для сваёй краіны. У мінулым снежні, калі крамлёўскай-лубянская брыгада суверэннай дзяржаве раптам выставіла нахабны ультыматум, адказ мог быць толькі адзін: паслаць усю гэтую брацію па добра вядомым ім адрасе. Але гонару ў драздоўцаў не выстарчыла. Выхаванне не тое. Ды да таго ж не ведалі, небаракі, на якой яшчэ бензакалонцы яны маглі б напоўніць свае бяздонныя каністры. А таму пачалі баязліва мітусіцца і прыніжацца. Так прайшоў увесь гэты год. І краіна захрасла ў мёртвым пункце.

А час не чакае. Нікога і ніколі.

Уладзімір Халіп, спецыяльна для Charter97.org

Напісаць каментар 5

Таксама сачыце за акаўнтамі Charter97.org у сацыяльных сетках