Апошняе слова Рэуцкай: Баюся за жыццё блізкіх

Экс-кіраўніца ўправы Міністэрства аховы здароўя выступіла ў судзе са слязамі на вачах.

З апошнім словам Людміла Рэуцкая выступала паўгадзіны, у адной руцэ яна трымала загадзя напісаную прамову, у другой - насоўку. Падчас выступу перад судом яна плакала не раз, слёзы на вачах былі ў калегаў, якія ўвесь працэс падтрымліваюць Рэуцкую, паведамляе tut.by.

- Высокі суд, вельмі страшна гучыць "апошняе слова". Дзякую вам, што заўсёды давалі мне магчымасць выступіць, выказацца, - звярнулася да суду абвінавачаная Людміла Рэуцкая. - Безумоўна, я парушала антыкарупцыйнае заканадаўства. Я не павінна была ні ад каго прымаць якія-небудзь матэрыяльныя каштоўнасці і падарункі: цукеркі, сувеніры, канцтавары. У гэтым прызнаюся, глыбока раскайваюся. Не было ніводнага дня ў следчым ізалятары за 14 месяцаў, каб не аналізавала свае правіны, паводзіны. Я вельмі вінаватая і моцна раскайваюся.

Рэуцкая ўвесь час паўтарала: яна не брала хабару, а падарункі не стала адмаўляць. Думала, гэта ад душы яе віншуюць са святамі. У апошнім слове абвінавачаная шмат казала пра працу ў Міністэрстве аховы здароўя, станаўленні фармінспекцыі, праектах і планах «маёй управы».

- Прабачце, што так шмат кажу аб працы, я як паравоз, лакаматыў пілавала ў гэты бок і ўсё абарвалася. Заўсёды працавала на шкоду сям'і, асабістаму жыццю, - уздыхае Людміла Рэуцкая.

Яна распавядае, што скончыла школу з залатым медалём, універсітэт - з чырвоным дыпломам, а ў 1992 годзе прыйшла працаваць у Міністэрства аховы здароўя. Гэта былі цікавыя часы, якія адбіралі «сілы і розум». Нават за кратамі яна застаецца ў курсе таго, чым жыве яе ўправа, што адбываецца на фармацэўтычным рынку. Апошнія навіны Рэуцкай у лістах у СІЗА паведамляюць калегі.

- Адзін з кіраўнікоў Міністэрства аховы здароўя даў мне характарыстыку «жорсткая, прынцыповая, магла спрачацца з кіраўніцтвам усякага ўзроўню, бараніць свой пункт гледжання». Вядома, гэта не заўсёды падабалася, але яны прымалі: я кіруюся інтарэсамі справы, разбіраюся ў пытанні, нікога не заварочваю, - прадаўжае Людміла Рэуцкая. - Перад Міністэрствам аховы здароўя была пастаўленая складаная і амбіцыйная задача - дасягнуць 50 адсоткавай прысутнасці беларускіх лекаў на рынку.

Са слоў Рэуцкай, яна была ўзнагароджаная граматамі Саўміна, Міністэрства аховы здароўя, медалём Саюзнай дзяржавы, яна выдатніца аховы здароўя.

Асобна начальніца ўправы спыніласе на прамове пракурора, які напярэдадні выступаў у судзе спрэчак. Дзяржаўны абвінаваўца ўсумніўся ў словах абвінавачанай, што на яе ціснулі супрацоўнікі ГУБАЗіК МУС, бо Рэуцкая маўчала пра гэта ўсё следства і зрабіла заяву толькі ў судзе.

- Пра тое, што мае правы былі парушаныя і нельга праводзіць допыты ўначы, даўжэй за 14 гадзін, падрабляць даты допыту, даведалася ў СІЗА, калі ў мяне быў статус, прабачце, спецкантынгент. Я і сёння баюся за сваё жыццё, калі кажу гэтыя словы. Баюся за жыццё блізкіх. Так, на волі я была цвёрдая і прынцыповая, але калі знаходзішся ў іншым статусе, жывеш па-іншаму, думаеш і рэагуеш. Менавіта таму ніякіх заяў не рабіла, - тлумачыць Рэуцкая.

Начальніца ўправы ўзгадвае ў судзе, колькі дакументаў міжнароднага ўзроўню яны распрацавалі, на яе ініцыятыву змаглі далучыцца да праграмы міжнароднай дапамогі Еўразвяза, дзякуючы якой Беларусь атрымала 4 мільёны еўраў, 2,5 мільёна было выдаткавана на куплю еўрапейскага абсталявання, на якім праводзяць кантроль якасці лекаў. Ужо ў СІЗА яе пратрымала расейская калега і даслала ліст.

- Гэта было і прыемна, і балюча, - прызнаецца Людміла Рэуцкая. - Мяне неаднаразова запрашалі на працу за мяжу, пасады прапаноўвалі, заробак вышэйшы, але я вялікі патрыёт. Хачу працаваць менавіта ў маёй краіне.

Цяпер Рэуцкая перажывае: пасля яе арышту прыпынілася праца па далучэнні да праграмы PIC/S. Гэта была адна з галоўных задач яе кіравання, гэта адразу б дазволіла беларускім лекам удзельнічаць у конкурсах дзяржзакупак у краінах Азіі. Сёння праца ў гэтым кірунку пастаўленая на паўзу.

- Высокі суд, праз два тыдні мне споўніцца 58 гадоў. Маё здароўе ў СІЗА сур'ёзна пагоршылася, яно, напэўна, і раней не было бліскучым, але не было часу прыслухацца да сябе. Самы мой галаўны і вялікі душэўны боль - старэнькая мама, якая чакае мяне дома, піша лісты, іх чытаць немагчыма: «Дачушка, скажы сваім начальнікам, каб цябе адпусцілі. Тады хутчэй цябе абдыму».

Высокі суд, атрымліваецца, не толькі я пакараная. Так, пакараная правільна тым, што тут знаходжуся. Тое, што не магу даглядаць сваю састарэлую маму, проста прыгнятае. Я поўная жадання і сіл працаваць на карысць сваёй радзімы, прыносіць карысць грамадству. Калі ласка, не карайце мяне за тое, чаго не здзяйсняла. Ніколі ў жыцці не прымала ніякіх грошай. Пакарайце за тое, што прымала. Веру ў справядлівы прысуд і правасуддзе.

Прысуд Людміле Рэуцкай будзе абвешчаны 27 лістапада.