Пасля публікацыі ў незалежных СМІ шматдзетную маці перасяляюць з інтэрната ў кватэру

Дзякуючы агалосцы пытанне, якое ўлады не маглі развязаць восем гадоў, вырашылася за тыдзень.

Гісторыя ўдавы, маці пецярых дзяцей Людмілы Аўсянік, пра якую ў мінулую сераду распавялі СМІ, шмат каго не пакінула раўнадушным. Людзі пісалі ў рэдакцыю «Салідарнасці» і шукалі магчымасць дапамагчы жанчыне.

Своеасаблівым чынам адрэагавалі і мясцовыя ўлады. Аб Людміле напісала раённая газета «Светлы шлях» (друкаваны орган Смаргонскага райвыканкама). У артыкуле ад 19 сакавіка пад загалоўкам «Людміла Аўсянік і яе жыллё: мае права ці беспадстаўныя прэтэнзіі?» Асуджалася няўдзячнасць шматдзетнай маці, якой, выяўляецца, так моцна дапамагаюць улады. Прызнаючы ўмовы пражывання сям'і «больш чым сціплымі», газета абурылася тым фактам, што жанчына, якая і на гэта не мае паводле закону права, адважваецца скардзіцца сталічным журналістам на сваё жыццё.

- Журналістка, якая да мяне прыйшла з раённай газеты, вельмі спачувала маёй сітуацыі, але адразу сказала, што напісаць інакш не можа, бо яе звольняць, а ў яе самой трое дзяцей, - распавяла Людміла, адзначыўшы, што разумее матывы журналісткі і не трымае за гэта зла. - Бог ёй суддзя.

Людміліных дзяцей, зрэшты, ніхто не пашкадаваў.

Характэрна, што ў гэты ж дзень у Смаргонь наведалася начальства з вобласці і пытанне, якое мясцовыя ўлады не маглі развязаць восем гадоў (таму што не дазваляў закон), цудам развязалася само сабой за некалькі гадзін. Шматдзетнай маці прапанавалі пераехаць у 2-пакаёвую кватэру, дзе яна зможа пражываць, пакуль не заедзе ўжо ва ўласнае жыллё. Людміле таксама паабяцалі спісаць усю пеню за «камуналку» і вылучыць на рамонт новай кватэры 5 тысяч рублёў.

- Мне ўчора патэлефанавалі з райвыканкама і сказалі тэрмінова прыйсці, бо прыехала абласное начальства разбірацца з маім пытаннем, - распавядае Людміла. - Калі я ўвайшла ў кабінет, там засядала камісія, чалавек 30. Запрасілі ўсіх - ад сацыяльных службаў да міліцыі. У выніку мне прапанавалі тры варыянты.

Ад катэджа, за арэнду якога трэба плаціць 400 рублёў на месяц, жанчына адразу адмовілася - «адкуль такія грошы?», Як і ад арэнднай кватэры ў доме, які яшчэ толькі будуецца. Кампрамісам стала двухпакаёвая кватэра ва ўжо гатовым доме.

- Гэта кватэра часовая, - тлумачыць Людміла. - Я змагу ў ёй жыць, пакуль не развяжу праблему з домам і не атрымаю ўжо сваё жыллё.

Нагадаем, каменем перапоны для выдачы шматдзетнай маці жылля з'яўляецца існы ў яе ва ўласнасці дом у адным з калгасаў Ашмянскага раёна. Будынак у вёсцы, дзе няма ні школы, ні садка, не прыгодны для пражывання з дзецьмі. Але каб пазбавіцца ад гэтай уласнасці, Людміле спачатку неабходна выплаціць тысячу даляраў крэдыту, і толькі пасля заканчэння трох гадоў пасля продажу яна, як шматдзетная, паводле закона мае права прэтэндаваць на кватэру ад дзяржавы.

Цяпер жа Людміла пражывае ў інтэрнаце. Умовы, у якіх жыве сям'я, жудасныя, у чым журналісты маглі пераканацца асабіста. Чарвякі проста пад лінолеумам, шчыліны ў вокнах, адсутнасць святла ў некаторых памяшканнях, сырасць і холад... Пры гэтым за ўсе гэтыя «выгоды» Людміле налічваюць штомесяц квартплату 230 рублёў (!). Плаціць такія грошы маці, якая адна гадуе пецярых дзяцей, не пад сілу.

- Мне паабяцалі, што ў новай кватэры, якую мне выдаюць цяпер, «камуналка» будзе пад'ёмнай. Для мяне гэта важна. Бо што толку ў кватэры, калі я зноў не змагу плаціць за яе і зноў траплю ў тое ж пазыковае балота? - тлумачыць Людміла.

Жанчыну запэўнілі, што ўжо 10 красавіка яна зможа пераехаць у новую кватэру.

- Адразу пасля сходу начальства з аблвыканкама адправілася да мяне ў інтэрнат, каб на ўласныя вочы пабачыць умовы, у якіх жыве наша сям'я, - распавядае Людміла. - Яны былі ўражаныя. Спыталі, ці не патрэбна мне яшчэ нейкая мэбля? Я сказала, што мару пра пральную машыну, бо надта цяжка абмываць дзяцей уручную.

Людміла папрасіла шчыра падзякаваць тым, хто не застаўся абыякавы да яе гісторыі. Людзям, якія дапамаглі ёй выстаяць і дамагчыся справядлівасці, тым, хто бязвыплатна пералічыў грошы ці проста падтрымаў добрым словам і парадай.

- Мне столькі ўсяго давялося перажыць за гэтыя дні. І без гэтай падтрымкі я б не справілася. Цяпер чакаю пераезду. Спадзяюся, усё атрымаецца, - кажа яна. - Я хачу проста жыць спакойна, хачу, каб больш не было гэтага цкавання. Каб на мяне і маіх дзяцей не глядзелі, як на жабракоў.