Гісторыя пра жыццё беларускіх рабочых у 21-м стагоддзі

Праца за жытло: як сям'я з пяці чалавек туліцца ў адным пакоі інтэрната ад завода.

Службовае жыллё - гэта адзін са спосабаў прыцягнуць кадры і стымуляваць гэтыя кадры да доўгатэрміновага супрацоўніцтва. Вось чаму мы папрасілі чытачоў Onliner распавесці, як працадаўца дапамог ім з кватэрай, крэдытам або месцам у інтэрнаце. Першую гісторыю ў рэдакцыю даслала Вікторыя. З 2003 года яна працуе на МТЗ, паспела выйсці замуж і нарадзіць дзіця перш, чым у 2015-м атрымала пакой, а ў 2017-м зноў нарадзіла, прычым адразу двайнят. З тых часоў Вікторыя разам з мужам і трыма дзецьмі працягвае жыць там жа - у невялікім пакоі інтэрната калідорнага тыпу:

- Я скончыла вучэльню на кантралёра АТК і слесара механазборачных работ. З 2003 года пайшла працаваць на Менскі трактарны завод: два гады ў ліцейцы, потым кантралёрам аддзела тэхнічнага кантролю. Калі ўладкоўвалася на завод, мы нават падпісвалі нейкую паперу, што наймальнік нас працаўладкоўвае без выдачы жылля. Але потым нешта памянялася, і мяне паставілі на чаргу ў інтэрнаце. Шчыра кажучы, ужо не памятаю падрабязнасцяў.

Пакуль чакала месца, паспела выйсці замуж і ў 2009 годзе нарадзіць дзіця, стала ў чаргу на інтэрнат сямейнага тыпу. Разам з сям'ёй мы жылі ў бацькоў у Радашковічах, і я дабіралася да працы на электрычцы. І толькі ў 2015 годзе атрымалі 19-метровы пакой у інтэрнаце ад завода і пераехалі ў Менск.

Перад засяленнем мы зрабілі рамонт за свой кошт: купілі шпалеры, фарбу, заслалі лінолеўм і засяліліся. Завод паставіў нам новае акно. Агулам утульна, толькі прусакі часам прыходзяць у госці. Інтэрнат калідорнага тыпу, таму ў нас адна душавая на калідор, ды і тая з цвіллю. Кухня таксама адзіная на паверх. Не магу сказаць, што інтэрнат запушчаны: рамонт праводзіцца, але нюансы ёсць.

У 2017 годзе ў нас нарадзіліся двайняткі. Цяпер нас пяцёра - я, муж і трое дзяцей. І мы дагэтуль жывем у 19-метровым пакоі і стаім на чарзе на блок у інтэрнаце. Я пісала лісты і ў адміністрацыю, і на завод, што вельмі цяжка жыць у такіх умовах. Куды я ні стукалася - нам, на жаль, нічым не дапамаглі.

Так што я ўжо апусціла рукі і перастала абіваць парогі інстанцый. Як шматдзетная сям'я мы стаім у чарзе на кватэру ў раённай адміністрацыі і спадзяемся найбліжэйшыя пару гадоў нешта пабудаваць.

Да дэкрэта я атрымлівала ў сярэднім 600 рублёў. Інтэрнат каштуе 130-150 рублёў, летам крыху танней - да 120 рублёў на месяц. Кошты высокія, але мы змірыліся.

Вядома, было шмат думак змяніць працу, але ўтрымлівала спачатку перспектыва атрымання пакоя, потым сам пакой, потым дзіця пайшло ў садок, потым трымала школа побач з інтэрнатам. Ды і куды ісці? Здымаць жыллё дорага, палову заробку на кватэру аддаваць не варыянт. Лепш ужо туліцца ў гэтым пакойчыку і плаціць 150 рублёў на месяц, але каб хоць нешта на жыццё заставалася.