Мантэрэй слязам паверыў!

Азаранка саступіла ў фінале, але трыбуны скандавалі яе імя.

У Мексіканскім Мантэрэі беларуска Вікторыя Азаранка паказала, што ўсё яшчэ здольная на многае. Яна дайшла да фіналу і падолела першую сеяную Анжэліку Кербер. Праўда, на бітву з Мугурусай яе не выстарчыла…

Фінальны матч Азаранка не змагла скончыць праз траўму нагі, піша «Прессбол». Мяркуючы з сімптомаў і апісання, пашкоджанне мышачнае, а значыць, цалкам выкліканае назапашанай стомленасцю. Для Вікі гэта быў пяты матч за шэсць дзён. Калі ў былыя часы яе арганізм з такой нагрузкай спраўляўся гуляючы, то ў 29 гадоў пасля нараджэння дзіцяці трымаць кандыцыі зусім няпроста. Ды і каму цяпер у ВТА лёгка? Паглядзіце: кожны тыдзень-два мяняюцца прымы, і тыя, хто яшчэ нядаўна ўздымаў кубак над галавой, ледзь выносяць ногі ад, здавалася б, не самых грозных спаборніц.

Таму вельмі важна, што Азаранка ў прынцыпе здолела пераадолець няпросты перыяд, падчас якога яна вылятала ў першых колах. Бо праблемы з «фізікай» адбіваюцца і на псіхалогіі. Невыпадкова Вікторыя задавалася пытаннем: «У якой краме прадаецца ўпэўненасць?» Аднак у паўфінальнай сустрэчы з Кербер з верай у сябе ўсё было нармальна. Можа, таму што немка - даўняя кліентка Вікторыі і здолела засмуціць беларуску толькі раз за 8 сустрэч. Азаранка ведала, як гуляць, і настолькі ўразіла ўсіх сваёй перамогай, што перад фіналам нават букмекеры «пераабуліся» і перавагу ў паядынку з Гарбінье Мугурусай сталі аддаваць беларусцы.

Аднак усё пайшло не паводле таго ж сцэнару. Мугуруса з ходу зрабіла брэйк, што, зрэшты, можна было чакаць. Падача - не козыр Азаранкі. Затое Віка выдатна ўмее гуляць на прыёме. І ў першым сэце брэйк-пойнтаў у яе было столькі ж, колькі ў гішпанкі. Аднак чамусьці ключавыя розыгрышы значна лепш атрымоўваліся ў Гарбінье. Вікторыя нават прымудрылася не рэалізаваць патройны брэйк-пойнт. А вось Мугуруса ўзяцце падачы Азаранкі паставіла на паток. У выніку партыя, якая спачатку была роўнай, ператварылася ў разгром-6:1!

Напраўду ва ўсіх геймах Азаранцы не выстарчала даслоўна крыху вастрыні, удачы, добразычлівасці суддзяў. Ястрабінага вока на гэтым турніры не было, і Вікторыі здалося, што лінейныя падарылі спаборніцы пару мячоў. Важных мячоў! Ну і, вядома, не выстарчыла здароўя. Вікторыя гэта старанна ўтойвала і нічым не выдавала. Аднак калі ў перапынку паміж сэтамі яна выклікала лекара, таемнае стала відавочным. Беларусцы замарозілі і шчыльна затэйпіравалі галёнку, аднак гэта не дапамагло. Раптам высветлілася, што Віка не здольная на рэзкія рухі і не можа нармальна бегаць.

Аднак Азаранка прадоўжыла змагацца. І нават узяла гейм на сваёй падачы! Чаго з ёй даўно не здаралася ў больш здаровым стане ў пачатку матчу. Парадокс у тым, што Вікторыя раптам выдала некалькі страшэнных удараў - размашыстых, накіраваных, смелых, пасля якіх мяч трапляў у корт, а Мугуруса нічога не магла зрабіць. Азаранка быццам ператварылася ў Квітаву або Сэрэну ў гэты момант. Але нават Уільямс у тэнісе вымушаная бегаць - без гэтага перамагчы немагчыма. Таму пераможны гейм быў відавочнай мяжой геройства.

Аднак да самой мадэлі гульні, якую Азаранка выдавала ў момант траўмы, ёй варта прыгледзецца. У чэмпіёнскія часы Вікторыя была бліскуча гатовая фізічна і на гэтым падмурку будавала свой грунтоўны тэніс. Але той моцы ўжо не вярнуць! Значыць, трэба перабудоўваць гульню пад новыя магчымасці арганізма. У Мантэрэі Азаранка паказала, што ў яе ёсць рэзервы ў барацьбе з усё ўзрастаючым напорам новых пакаленняў. Але ў асноўным гэтыя рэзервы сканцэнтраваныя ў галіне тэхнікі, тактыкі і псіхалогіі.

Калі няпроста даецца пошук канкурэнтаздольнасці новаспечанай маме, стала відаць і па слязах, якія беларуска не змагла стрымаць падчас цырымоніі ўзнагароджання. Азаранка расчуліла гледачоў прызнаннем важнасці для яе гэтага тыдня ў Мантэрэі. Трыбуны не засталіся абыякавыя і сталі скандаваць «Віка!» Момант атрымаўся такім яскравым, што нават чэмпіёнка - амаль свая ўраджэнка Венесуэлы Гарбінье, якая гаварыла па-гішпанску, ганаравалася меншай увагі.

Гэта былі не слёзы радасці і слёзы смутку, і нават не слёзы болю. Гэта былі слёзы барацьбы, якія часам праслізгваюць міжвольна, але не перашкаджаюць дасягненню мэты. Вікторыя, вядома, яшчэ не сказала апошняга слова…