Хто скупляе квіткі ў «рай»?

Нават улада ўжо не трывае гэтую ўладу.

Як такое можа быць? Ды вельмі проста: абрыдла непрагляднасць. Хочацца перамен. Але лепш бы такіх, каб фактычна нішто не мянялася. А жыццё з кожным днём станавілася ўсё больш прыгожым. Цалкам магчыма, што так і будзе. Трэба толькі набрацца цярпення. Скептыкі і беспрасветныя цынікі сцвярджаюць, што так бывае толькі ў раі. А гэта значыць, што тэма райскага жыцця ўжо сур'ёзна хвалюе электарат.

Першым такі настрой на постсавецкай прасторы адчуў Пуцін. І заявіў пра гэта шчыра. Калі пачнецца ядзерная вайна, яго прыхільнікі першымі патрапяць у рай. Без усялякіх чэргаў ды іншых праблем. Тыя, хто сумняваўся вымушаныя былі прамаўчаць - казаў галоўны камандзір з веданнем справы.

Правадыр тутэйшы, ягоны партнёр і хаўруснік, злёгку збянтэжаны новым крамлёўскім курсам, узяў доўгую паўзу. Увязвацца ў нейкія спрэчкі з многіх прычын было бессэнсоўна. Але і рухацца ў кірунку, паказаным старэйшым братам, не хацелася. З якой нагоды? Толькі абжыліся. На прысядзібным надзеле паспеў нечуваны ўраджай. А тут, калі ласка, трэба ўсё кінуць. І збірацца ў паход - паклікалі вунь куды!..

Пакумекаўшы, ён усё ж знайшоў выйсце. Калі стратэгічны партнёр з усімі сваімі паплечнікамі і дамачадцамі так рвецца ў нябёсы, то ён, малодшы брат і амаль сябар, цалкам можа з усім сваім электаратам застацца на зямлі. А каб не выходзіць з дамовы пра саюзную дзяржаву і не зрываць ягоны будучы юбілей, можна пачаць паход у рай ужо цяпер. Але сваім асаблівым шляхам. Сціпла. Без высокіх парываў. Застаючыся тут, на грэшнай зямлі. І наогул, дарма крамлёўскі калега ўсё гэта задумаў.

Дарэчы, а што такое той рай, у які хаўруснік мае намер прайсці з салютам і вялікай масоўкай? Розначытанняў з гэтай нагоды быццам бы не ўзнікала. Сядзяць сабе на лавачках нейкія праведнікі. Сузіраюць нябачанай прыгажосці мясцовыя шатры. І быццам бы з невядомых прычын ім часам пачынаюць раздаваць нейкі нектар. А што гэта такое, і колькі ў ім градусаў, нікому не вядома. Ці можна такую зыбкую перспектыву абвясціць галоўнай мэтай і павесці народныя масы?

Нездарма ж мудрая партыя наўзамен прапанавала ім камунізм. Усё тое ж, толькі ў даступнай упакоўцы. Што да чаго - зразумела было нават тым, хто аціраўся ля сельмага ў пошуках сэнсу жыцця. Перш за ўсё - ніякага нектару. Можна проста зайсці за прылавак і без усякай асцярогі распіхаць па кішэня «пладовавыгаднае». І нават у дадатак чагосьці яшчэ на закуску прыхапіць. Аплаты ніхто не запатрабуе. Райскае магло быць жыццё. Але вось з тэрмінамі наблыталі нешта. Не ўклаліся ў дваццаць абяцаных гадоў.

Дык ці не вярнуцца зноў у той страчаны рай? Ці не злучыць у адным флаконе дзве грандыёзныя ідэі? Тым больш, што набліжаецца няўмольна злавесны пуцінскі снежань, ды яшчэ і выбары непазбежныя. А што з такой нагоды прапанаваць электарату, калі грошай няма? Нават на подкуп, на самыя простыя абяцанні.

І тады ўсхваляваным тэлегледачам было дазволена стаць сведкамі службовай размовы кіраўніка і прэм'ера. Вытрымаўшы кароткую паўзу, кіраўнік вертыкалі пацікавіўся, а як ідуць справы з эканомікай? Карціна ў адказ была паказана настолькі аптымістычная, што працягваць роспыты не было сэнсу. Але правадыр намагаў: «Мы дамаўляліся нізкааплатных неяк падымаць: сацыяльную сферу - адукацыю, у ахове здароўя - нянечкі, работнікі нізкага звяна. Яны ж людзі, трэба іх падтрымліваць неяк. Як у нас тут ідуць справы?»

Вось ён, рэальны клопат пра грамадзян гэтай квітнеючай краіны. Успомнілі і надумалі злёгку раскашэліцца на карысць маламаёмных. Але чаму здарылася гэта ўсё толькі на дваццаць шостым годзе мудрага адзінаўладдзя? А ў ранейшыя дзесяцігоддзі тут не было тых жа нянечак і іншых прадстаўнікоў «ніжэйшага звяна»? Сутнасць не ў тым. Не было грошай. Выдаткі занадта вялікія. Даводзілася пазычаць па ўсім свеце, каб заткнуць раскрытыя дзіркі дзяржаўнай важнасці.

Толькі ў гэтым годзе за дзяржаўную завінавачанасць давядзецца выплаціць 3,2 мільярда даляраў. Каб стачыць канцы з канцамі, давядзецца зноў з працягнутай рукой цягнуцца ў Крэмль. А па дарозе туды ўжо даўно расстаўлены мудрагелістыя пасткі для прагных і наіўных. Абавязкова давядзецца нешта здаваць. Ужо найбліжэйшыя месяцы. А тут яшчэ гэтыя выбары навіслі няўмольна. І ў дадатак да ўсяго дваццаць шосты год адзінаасобнай улады супаў раптоўна з шэсцьдзесят пятым годам нараджэння. Дык што ж даць электарату ў якасці выніку ягоных шматгадовых намаганняў і старанняў?

Паглыбленую інтэграцыю, што пераходзіць у аншлюс? ЦАЛ ДЗІР БІЕ і шаснаццаць раскошных рэзідэнцый? Узровень жыцця тых жа нянечак і многіх іншых грамадзян, якім ніяк не ўдаецца пераадолець бар'ер 200-300 рублёў?

Цалкам магчыма, што ў рэальнасці сітуацыя яшчэ горшая. І правадыр здагадваецца, насуперак намаганням прыдворных пераканаць яго ў адваротным. Нездарма ж ён раптам накіраваўся на пошук пазітыву. І што дзіўна - знайшоў! Той самы светлы вобраз будучыні, пра які многія пакаленні паўтаралі са спрадвечных часоў. А дасведчаныя мысляры нават прадстаўлялі яго няўлоўным прывідам, які бадзяўся беспрытульны па Еўропе.

Італійскі пісьменнік Дзіна Буцаці сцвярджаў, што ўваход у апраметную знаходзіцца ў Мілане, бо будаўнікі метро выпадкова туды выкалупалі дзірку. Альтэрнатыва той нават гнятлівай прасторы - рай. У гэтым жніўні ён выяўлены быў раптам у нашай дзіўнай краіне. Адразу ў двух месцах. І адкрыў яго, натуральна, правадыр. У Іўі і Старых Дарогах. Не, рай не існаваў тут вечна. І стварыў яго, натуральна, правадыр. Пра што ён і распавёў здзіўленаму электарату.

«Я другі раз за некалькі тыдняў трапляю ў рай: першы раз у Старых Дарогах - самы лясны наш раён. Я даўно-даўно там быў. Прыехаў, думаю: як яно? Слухайце, на курорце людзі жывуць: вакол лясны масіў, людзі задаволеныя».

Правадыры велізарнай краіны, па якой тужаць іх цяперашнія пераймальнікі, пра гэтыя ўласцівасці лясных масіваў ведалі не з чутак. І сваіх падданых адпраўлялі туды эшалонамі. Баючыся зайздроснікаў, гэты працэс засакрэцілі. І архаічнае слова «рай» замянілі гучнай абрэвіятурай ГУЛАГ.

Час ідзе, але ў ваколіцах раю ўсё застаецца нязменным. Правадыр сцвярджае, што ўсякія замежныя ворагі нам зноў зайздросцяць. І ўпотай скупляюць квіткі, каб убачыць сапраўдны рай.

Уладзімір Халіп, спецыяльна для Charter97.org

Калі вам спадабаўся артыкул, вы можаце падтрымаць сайт Charter97.org наступным чынам:

РАЗЛІКОВЫ МУЛЬТЫВАЛЮТНЫ РАХУНАК ДЛЯ АХВЯРАВАННЯЎ:

Назва банка: Bank Millennium S.A.
Адрас: ul. Stanislawa Zaryna, 2A, 02-593, Warszawa
IBAN: PL 97 1160 2202 0000 0002 1671 1123
SWIFT: BIGBPLPW
Імя ўладальніка рахунку: Fundacja “KARTA ‘97”
рызначэнне аплаты: Darowizna na cele statutowe

Звязацца з намі можна праз адрас charter97@gmail.com