Сырыхі нашага часу

Сябраваць Лукашэнку больш няма з кім.

У трыццатыя гады мінулага стагоддзя маскоўскія дзяўчаты шалелі ад двух найлепшых тэнараў Вялікага тэатра - Івана Казлоўскага і Сяргея Лемешава. І хоць «лемяшысткі» ўсяляк канкуравалі з «казлавісткамі», месца сустрэчы ў іх было супольнае: крама «Сыр» на вуліцы Горкага. У халоднае надвор'е там можна было пагрэцца, ды і Вялікі тэатр побач. Згодна з назвай крамы экзальтаваных паненак з лёгкай рукі саміх спевакоў называлі «сырыхамі».

Мянушка «сырыха» тады азначала крайнюю ступень экзальтацыі. Лемешаў і Казлоўскі былі ўсеагульнымі кумірамі, і прыхільніц - цяпер бы іх назвалі папросту фанаткамі - у абодвух было не злічыць. Але толькі «сырыхі» падчас спектакляў плацілі грошы гардэробшчыцы за тое, каб на пяць хвілін ён вынес ім галёшы Лемешава. Кожная з іх на некалькі секунд абувала тыя галёшы і была шчаслівая.

Амаль стагоддзе прайшоў, няма ні Лемешава, ні Казлоўскага, ні СССР, ні вуліцы Горкага, ні крамы «Сыр». А сырыхі засталіся. Цяпер яны сталі мужчынамі, атрымалі ўладу, якую ператварылі ў бязмежную, але нутро засталося ранейшым. Заплаціць гардэробшчыцы, каб пастаяць у разношаных галёшах знакамітасці і быццам бы дакрануцца да яе славы, - менавіта гэтым займаюцца і Лукашэнка, і Пуцін, і нават Рамзан Кадыраў ў дачыненні да Жэрара Дэпард’ё.

Скажу шчыра, у гэтай ідыёцкай сітуацыі з закідваннем галоўнага Абелікса планеты бязглуздымі падарункамі я наогул не вінавачу самога Дэпард’ё. Я нават яго падтрымліваю. Без дурнілы – свет нямілы, хіба хто-небудзь з гэтым паспрачаецца? Дэпард’ё, магчыма, і жыў бы сабе сярод вінаграднікаў, папіваючы ўласнае віно і лаючы французскія ўлады, калі б на Усходзе яго не чакалі з шырокімі абдымкамі дурнілы. Як мінімум трое, да таго ж кожны можа павесці рукавом - і адтуль пасыплюцца скарбы. Дык навошта ад іх адмаўляцца?

Дарэчы, Дэпард’ё нават не хітраваў. Можна сказаць, ён быў сумленны. Вось калі б ён паабяцаў Лукашэнку, да прыкладу, крэдыт МВФ, мільярдныя інвестыцыі, месца за сталом на Давоскім форуме, а потым атрымаў узамен пляц зямлі пад Менскам і знік - тады, вядома, быў бы першаступенны махляр. Але ж Дэпард’ё нічога не прапаноўваў і не прасіў: проста сказаў, што хацеў бы пажыць сярод беларускіх сялян, бо тут прыгожа. Сказаў - і з'ехаў. І пра словы свае наконт сялян, напэўна, даўно ўжо забыўся. А Лукашэнка за ім, як адданая сырыха, бег, махаў хустачкай і соваў выпіску з рэгістра нерухомасці ў акно цягніка, які ад’язджаў. Вазьмі, сябар сардэчны, ну хоць пятнаццаць сотак на знак нашага вечнага сяброўства! А хто б не ўзяў, калі так настойліва прапануюць?

Між іншым, у сваёй наіўнасці Лукашэнка Пуціна з лёгкасцю абышоў на павароце. Таму што Пуціну Дэпард’ё хоць бы паабяцаў падарыць свой палац дзевятнаццатага стагоддзя ў цэнтры Парыжа, каб Расея адкрыла там расейскі культурны цэнтр. Так што тут Уладзімір Пуцін хоць бы спадзяваўся нешта атрымаць наўзамен, вось яны з Рамзанам і расшчодрыліся на пяціпакаёвую кватэру ў цэнтры Грознага і меншую ў Саранску. Калі б выгарала, засталіся б у плюсе, бо няма такой кватэры ў Грозным, якая была б даражэйшай за асабняк у цэнтры Парыжа. Не выгарала - і добра. Сапраўдная сырыха бескарыслівая і крыўдзіцца на куміра не будзе.

А вось Аляксандру Рыгоравічу Дэпард’ё нічога не абяцаў - ні палацу, ні ў беларусьфільмаўскім кіно зняцца, ні нават віна з уласных вінаграднікаў. Але жаданне пастаяць хоць хвілінку ў чужых галёшах настолькі ахапіла нашага правадыра, што ён ледзь не сілай усунуў актору пятнаццаць сотак на беразе Менскага мора: а раптам кумір яшчэ вернецца, і можна будзе сфатаграфавацца разам, і чужыя галёшы прымераць, і наогул уявіць сабе, быццам гэта пачатак вялікага мужчынскага сяброўства. Таму што больш няма з кім фатаграфавацца. І сябраваць таксама больш няма з кім.

Сапраўды гэтак жа раней абвяшчалася вялікае мужчынскае сяброўства з Марадонам. Для яго арандавалі дом з гелікаптэрнай пляцоўкай, каб геніяльны Дыега мог лётаць на гелікаптэры з Менска на працу ў Берасце. Ніхто не памятае, дзе гэтая вуліца, дзе гэты дом. Ніхто не ведае, дзе шукаць Дыега. Ён і сам, магчыма, не памятае, дзе знаходзіцца. Так што няма больш ні вуліцы, ні дома. Няма больш той вёскі, у якой афіцыйна пасялілі Жэрара Дэпард’ё. Апошняя сялянка з таго сяла Дар'я Домрачава - і тая прызналася, што пераязджае ў Манака.

І толькі сырыхі - Шура, Вова, Рамзан - стаяць на паўстанку з фотаапаратам і чакаюць, ці не спыніцца які-небудзь еўрапейскі экспрэс. Калі пашанцуе сфатаграфавацца - значыць, жыццё прайшло не дарма. Калі не пашанцуе - дарма. Так што не крыўдуйце на Дэпард’ё з ягонай нерухомасцю. Ён - адзінка вымярэння каштоўнасці іх жыццяў. А больш проста няма ў чым вымяраць.

Ірына Халіп, спецыяльна для Charter97.org

Калі вам спадабаўся артыкул, вы можаце падтрымаць сайт Charter97.org наступным чынам:

РАЗЛІКОВЫ МУЛЬТЫВАЛЮТНЫ РАХУНАК ДЛЯ АХВЯРАВАННЯЎ:

Назва банка: Bank Millennium S.A.
Адрас: ul. Stanislawa Zaryna, 2A, 02-593, Warszawa
IBAN: PL 97 1160 2202 0000 0002 1671 1123
SWIFT: BIGBPLPW
Імя ўладальніка рахунку: Fundacja “KARTA ‘97”
рызначэнне аплаты: Darowizna na cele statutowe

Звязацца з намі можна праз адрас charter97@gmail.com