Хакеіст «Гомелю»: Уся фармпадтрымка ў клубе зводзілася да аскарбінавай кіслаты

Дзяніс Зайчык распавёў, у якой сітуацыі апынуўся клуб.

- Што асабіста вас заахвоціла падаць заяву ва ўправу працы і сацыяльнай абароны на кіраўніцтва «Гомелю», а таксама падпісацца ў калектыўным лісце на адрас ФХБ?

- Усё вельмі проста: ёсць кантракт, у мяне маюцца абавязацельствы, як прафесійнага гульца ў хакей, і ёсць такія ж абавязацельствы ў клуба. Я са свайго боку кантракт выконваю. Чаму тады не павінен выконваць свае абавязацельствы клуб? Неаднаразовыя просьбы выканаць умовы кантракту, альбо скасаваць яго ў сувязі з невыкананнем выніку не мелі. Надакучыла хадзіць і прасіць. Давялося шукаць іншыя механізмы.

Цяпер гэтая заява ва ўправе працы і ліст у ФХРБ. Паглядзім, у залежнасці ад вынікаў, што рабіць далей. Яшчэ раз падкрэслю: тут нічога асабістага, мне проста хочацца, каб усё было ў адпаведнасці з кантрактам, ні больш, ні менш.

- Калі выплачваецца заробак у «Гомелі», ці выдаюць перад гэтым разліковыя лісткі, у якіх бы ўказваліся ўсе сумы, што вы зарабілі?

- Шчыра кажучы, асабіста я свае разліковыя лісткі бяру рэгулярна, і праблем у іх атрыманні ніякіх няма. Таму я ведаю, чаго чакаць, а вось калі - гэта іншае пытанне, і на яго ў лістку няма адказу.

- Што асабіста вам абяцаў дырэктар клуба Вусовіч і не выканаў?

- Я наогул кепска разумею сістэму вусных абяцанняў за рамкамі кантракту заплаціць пасля дваццатага або дваццаць пятага... Перш за ўсё Вусовіч з'яўляецца тым чалавекам, які ставіць подпіс пад кантрактам з боку клуба, т. б., афіцыйна бярэ на сябе абавязацельствы выканаць нейкія рэчы. А далей гэтыя рэчы не выконваюцца, і ідуць нейкія душашчыпальныя размовы і абяцанні. На маю думку, так не павінна быць. Ёсць кантракт - трэба прытрымлівацца яго, альбо абмяркоўваць змены ў ім.

- Наогул колькі максімальна ў часе складалі затрымкі ў выплаце заробкаў падчас мінулага сезона ў «Гомелі»?

- Затрымкі ішлі ўвесь год. Пару месяцаў выплачвалі пражытачны мінімум, а потым аддавалі грошы са спазненнем. Але ў краме расплаціцца разліковым лістком пакуль нельга. І проста надакучыла кожны дзень правяраць картку – ці паступілі чарговыя 100 рублёў. А потым вылічваць, а колькі яшчэ засталося паводле разліковага лістка двухмесячнай даўнасці.

- Як у гэты момант ідзе сітуацыя ў клубе з інвентаром і медыкаментамі?

- Гэта для мяне, напэўна, самае балючае пытанне. Тут усё вельмі дрэнна. Прывяду толькі адзін прыклад. Калі мне было 8-10 гадоў, і я спасцігаў асновы хакея ў камандзе юнакоў 1997 нараджэння пад кіраўніцтвам С. Е. Магілёўцава, то мы гулялі клюшкамі, адноўленымі з паламаных клюшак першай каманды. І вось цяпер, калі я ўжо гуляю ў асноўнай камандзе, іду на склад і атрымліваю клюшку, таксама сабраную з лому, прычым тымі ж рукамі, якія збіралі іх нам дзесяць гадоў таму, а таксама яшчэ адну - паўпрафесійную. Гэта абсалютна ненармальна. Загін, калянасць? Бярыце, што даюць і скажыце дзякуй. Наогул, а хіба нармальна, калі хлопцы прапускаюць гульні, бо элементарна зламаныя канькі?

Нарэшце ніхто не прымушае лекара прыходзіць у аперацыйную са сваім наборам скальпеля ці токара на завод са сваімі разцамі. Чаму тады да нас іншае стаўленне? Гэта наша праца і наш працоўны інструмент, нарэшце, добрая амуніцыя - гэта наша здароўе. І дарэчы, пра здароўе. На гэты момант, наколькі я ведаю, мы не застрахаваныя клубам. Майму калегу на трэніроўцы 10 дзён таму зламалі 2 зубы і наклалі на вусны 12 швоў. І што? Няма страхоўкі - ён лечыцца сам, а гэта тры ягоныя заробкі. Ці яшчэ ў аднаго зламаная рабрына - і тая ж гісторыя. Уся фармпадтрымка на Кантынентальным кубку зводзілася да аскарбінавай кіслаты, што такое разаграваючыя, масажныя мазі, мы нават і не чулі, - сказаў хакеіст Дзяніс Зайчык у інтэрв'ю belarushockey.com.