19 сакавiка 2024, aўторак, 6:58
Падтрымайце
сайт
Сім сім,
Хартыя 97!
Рубрыкі

Дальнабойнік: Жонкі пачынаюць ставіць ультыматумы

64
Дальнабойнік: Жонкі пачынаюць ставіць ультыматумы

Кіроўца з Баранавічаў - пра заробак, падман і асабістае жыццё.

Многія беларускія мужчыны задумваюцца аб тым, каб змяніць сваю працу на працу дальнабойшчыка. Вабіць іх не столькі рамантыка вялікіх дарог, колькі высокія, па мерках нашай краіны, заробкі.

Але ці так вялікія заробкі і ці такая добрая гэта праца, як уяўляецца, а таксама якія небяспекі падцікоўваюць кіроўцу, intex-press.by на ўмовах ананімнасці распавёў баранавіцкі дальнабойшчык з шасцігадовым стажам Уладзімір (імя на просьбу героя змененае):

З буса - на фуру

- Раней я працаваў кіроўцам у Баранавічах - развозіў прадукты на бусе. Заробак, па мерках горада, быў нібыта нядрэнны, але грошай усё роўна не ставала. Таму я вырашыў пайсці ў дальнабойшчыкі. Адвучыўся на кіроўцу-міжнародніка, але браць на працу без досведу мяне ніхто не хацеў.

Тады я звярнуўся па дапамогу ў адно са сталічных кадравых агенцтваў, і неўзабаве мяне запрасілі на гутарку ў латвійскую фірму, якая брала на працу кіроўцаў без усялякага досведу. Пасля я ўжо забіраў у рыжскім порце свой першы груз.

Страшна было да жаху, але што рабіць - ехаў.

Складаны пачатак

Першыя месяцы самастойнай працы - самае складанае. Ты нічога не ведаеш: ні як мацаваць груз, ні як правільна запаўняць дакументы.

Вядома, у тэорыі, скончыўшы курсы кіроўцы-міжнародніка, ты павінен усё гэта ведаць. Але на практыцы ты прыступаеш да працы малападрыхтаваным. На фірме цябе замацоўваюць як стажора за дасведчаным кіроўцам, едзеш з ім адзін-адзіны рэйс, за які мала што можна паспець пазнаць. Прыязджаеш, здаеш іспыт - усё, ты самастойны кіроўца.

Між тым нюансаў, якія трэба ведаць, вельмі шмат. Да прыкладу, калі мне ў касе фірмы выдалі грошы на першы рэйс, я паняцця не меў, для чаго яны патрэбныя. Потым ад калег даведаўся, што яны «паскараюць» праходжанне расейскай мяжы.

Або ехаў я аднойчы па навігатару і загнаў аўто ў пясок па самыя бакі (хто ж ведаў, што для фуры ім таксама трэба ўмець карыстацца). Давялося выклікаць эвакуатар.

Атрымалася, я нават рэйса не зрабіў, а з мяне ўжо 100 еўра за эвакуацыю вылічылі.

З часам стала прасцей. І я зразумеў, што трэба не баяцца пытаць, калі чагосьці не ведаеш.

Расплата за недасведчанасць

У першай сваёй фірме я пратрымаўся нядоўга - месяцы тры. Справа ў тым, што працаўладкаванне маё прыйшлося на міжсезонне, калі працы ў прынцыпе няшмат, а я - малады і неспрактыкаваны - і зусім па паўтара-два тыдня мог сядзець без працы. Натуральна, грошай тады я не атрымліваў.

Быў і яшчэ адзін нюанс. У фірме, куды я ўладкаваўся, быў усталяваны нарматыў па выдатку паліва. Калі ты яго перавышаў, розніцу ў цябе вылічвалі з заробку. Але справа ў тым, што, калі прыходзіў малады неспрактыкаваны кіроўца, яму давалі старую машыну, на якой упісацца ў гэты нарматыў было немагчыма. Таму рэгулярна ў мяне вылічвалі з заробку грошы за перарасход паліва, а гэта магло быць і 600 даляраў у месяц. Скардзіцца і даказваць нешта было бескарысна.

Увогуле, пасля таго, як чарговым разам затрымаўся на два тыдні без працы, я псіхануў, сеў у аўтобус і з'ехаў дадому. Звярнуўся да знаёмага, які працаваў на буйнога перавозчыка ў Беларусі, і ён дапамог мне туды ўладкавацца.

Калегі

Падман ёсць заўсёды. І пакуль не набярэшся досведу, заўсёды і будзе. Падмануць спрабуюць не толькі працадаўцы. За калегамі таксама трэба глядзець. Перадае табе напарнік машыну. Кажа, што ўсё з ёй добра.

А ты потым пачынаеш яе больш уважліва аглядаць: там кола парэзанае, там нешта пагнутае, тут нешта падрапанае. І калі ты свайго калегу не здасі, усё гэта павесяць на цябе, вылічаць з заробку.

Побыт

Жыццё ў дарозе выклікае некаторыя нязручнасці. Але я да іх, шчыра кажучы, прывык. Калі з прыбіральняй праблем няма: яна знаходзіцца на кожнай запраўцы, то з душам больш складана.

Душавыя кабінкі ёсць на вялікіх паркінгах. Не бясплатна, вядома, затое выходзіш чыстым і свежым. А вось калі «падвісаеш» дзесьці без доступу да выгод цывілізацыі, даводзіцца выкручвацца. Летам, да прыкладу, многія кіроўцы возяць з сабой спецыяльную каністру з кранам, каб можна было з яе памыцца.

Спаць у кабіне цалкам зручна. У халодны час не змерзнеш: у машыне ўсталяваны аўтаномны ацяпляльнік, які працуе ад саляркі. Выстаўляеш патрэбную тэмпературу - і цёпла. А вось летам, у спякоту, горш. Асабліва, калі ўсю ноч працаваў, а днём стаў на адстой. Адзінае выратаванне ад спёкі ў кабіне - аўтаномныя кандыцыянеры. Але задавальненне гэта дарагое і не кожны працадаўца гатовы выдаткоўваць такія грошы дзеля зручнасці кіроўцы.

Ад адзіноты ў рэйсе ратуе кампутар: на стаянках глядзіш фільмы. Ды і інтэрнэт цяпер ёсць усюды: купіў сімку - і сувязь з домам ёсць заўсёды, таму можна было цярпець.

Асабістае жыццё - пад фурай

Калі чалавек думае, маўляў, паезджу гады чатыры, зараблю грошай і «скокну» з гэтай працы, ён сам сябе падманвае. Таму што «саскочыць» на самай справе складана. Многія прывыкаюць да такога ладу жыцця. Але не да кожная жанчына гатовая чакаць мужа па два месяцы. Яна ж не за дальнабойніка замуж выходзіла.

Жонкі пачынаюць ставіць ультыматумы, а мужык садзіцца і думае - як вас карміць, бо запыты-то ўжо паспелі вырасці, а ісці на завод - не варыянт, заробкі не тыя. Часта нават самыя шчаслівыя і шчасныя сем'і распадаюцца. Асабліва маладыя.

Пра змену прафесіі

Я б кінуў гэтую працу, калі шчыра. Таму што здароўя ўжо няма: ад частых начных пераездаў зрок садзіцца, ціск скача, спіна і шыя баляць так, што ніякія лекары не дапамагаюць. Хацелася б заняцца сваёй справай, але пакуль на гэта няма грошай. Ды і разумею, што іншая праца пакуль не варыянт. Але для сябе я вырашыў, што больш не хачу працаваць на беларускіх перавозчыкаў.

Апошнія два гады я жыў у шалёным тэмпе. Прыязджаў дадому з рэйса, каб прыняць душ, пераапрануцца і ехаць у наступны рэйс. А калі і выдаваліся выхадныя, я не мог заняцца сваімі справамі, таму што трэба было чыніць машыну.

Таму цяпер ўладкоўваюся на працу ў Літве. У Еўропе больш цывілізавана. Бываюць, вядома, і там выключэнні, але ў асноўным там строга сочаць за выкананнем таго ж рэжыму працы і адпачынку. А не як у нас: загружаешся «на магніце» (гэта значыць тахограф паказвае, што ты спіш, хоць на самай справе працуеш), мяжу праходзіш - гэтак жа.

На многіх фірмах кіроўцы акрамя ўласнай чып-карты, якая ўстаўляецца ў тахограф і паказвае графік яго працы і адпачынку, маюць другую карту, аформленую на іншага чалавека. Гэта каб адзін кіроўца замест належных васьмі-дзевяці гадзін у дзень мог праводзіць за стырном па 14, устаўляючы ў тахограф розныя карты.

Мне нецікава ўжо так працаваць. Я не хачу больш псаваць сваё здароўе і памерці ў 40 гадоў. Хочацца нармальных умоваў працы. Каб за працу плацілі падзённа, а не як у нас, калі ты тры дні сядзіш у чаканні загрузкі - не дома, але яшчэ і не ў рэйсе - і не атрымліваеш за гэта ні капейкі.

Парада бывалага

У Беларусі многія мужчыны імкнуцца ў дальнабойшчыкі. Думаюць, прыйшоў - і грошы з неба на цябе пасыпаліся. Але ніхто не думае, якіх нерваў і здароўя патрабуе гэтая праца. Між тым я сам не раз бачыў, як людзі пасля першага ж трэніровачнага рэйса кідалі машыну і сыходзілі.

Каб праца дальнабойніка сапраўды прыносіла задавальненне і матэрыяльны дастатак, трэба старацца ўладкавацца ў нармальную фірму, пажадана за мяжой, і быць больш нахабным. Таму што толькі з нахабствам можна выбіваць з працадаўцаў грошы. Інакш будзеш араць як вол за невялікі заробак, псуючы сваё здароўе і пастаянна недасыпаючы.

Напісаць каментар 64

Таксама сачыце за акаўнтамі Charter97.org у сацыяльных сетках